Σχολεία ελληνικά ή «δομές φιλοξενίας» του ΟΗΕ;

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος

Το θανάσιμο μίσος στις μέρες μας δεν είναι μόνο για την «λαλιά μας». Θανάσιμο μίσος και διωγμός «κινεί» το υπουργείο Παιδείας, απροκάλυπτα πια, για ό,τι ελληνικό, για ό,τι έχει άρωμα Ορθοδοξίας. Υπουργείο Παιδείας! Το πιο ύπουλο και επικίνδυνο υπουργείο στην πατρίδα.

«Όλα γίνονται στην Ελλάδα σαν να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε να το εξηγήσει κανείς… Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνονται σαν να προτιμούμε το εσπεράντο∙ σαν να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας». Αυτά ειπώθηκαν πριν από 60 χρόνια από τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γεώργιο Σεφέρη, σε μια εποχή που μακαρίζεται σε σχέση με την δική μας.

Το θανάσιμο μίσος στις μέρες μας δεν είναι μόνο για την «λαλιά μας». Θανάσιμο μίσος και διωγμός «κινεί» το υπουργείο Παιδείας, απροκάλυπτα πια, για ό,τι ελληνικό, για ό,τι έχει άρωμα Ορθοδοξίας. Υπουργείο Παιδείας! Το πιο ύπουλο και επικίνδυνο υπουργείο στην πατρίδα.

Κατοικητήριο «κρυφοδαγκανιάρηδων», που υφαίνει το σάβανο του Γένους. Είμαι τριάντα και χρόνια στην μάχιμη εκπαίδευση. Καημό το έχω να μας αποσταλεί μια εγκύκλιος από τους «άπιστους γραμματισμένους» του υπουργείου που να προβάλλει, να προωθεί, να προτρέπει τους δασκάλους να διδάξουν κάτι που να αφορά την πατρίδα, την παράδοσή της, την πίστη της, την αξία του υγιούς οικογενειακού θεσμού τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά, δηλαδή, που είναι καταφύγιο και παραμυθία όταν μας βρίσκει το κακό και θολώνει ο νους μας.

Δεν έχουμε μέλλον ως λαός ιστορικός με αυτά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση. Οι νεκροθάφτες της πατρίδας ρίχνουν τις τελευταίες φτυαριές. Κουραστήκαμε, σιχαθήκαμε τις μεταρρυθμίσεις, τις αναγεννήσεις και τις επανεκκινήσεις τους. Τα σχολεία δεν είναι πλέον ελληνικά. Είναι «δομές φιλοξενίας» ανέστιων πνευματικά νέων που απλώς μιλούν ελληνικά και αυτά σπασμένα. Εισάγονται νέα εκπαιδευτικά αντικείμενα και έχεις την εντύπωση ότι απευθύνονται σε σχολείο που στεγάζεται στα γραφεία του ΟΗΕ.

Με τυμπανοκρουσίες, στις οποίες καταφεύγουν όλοι οι αναζητούντες εκλογική πελατεία, εξαγγέλθηκε φέτος η εισαγωγή των «Εργαστηρίων Δεξιοτήτων». Προβλέπονται 3 ώρες εβδομαδιαίως για τις Α’ και Β’ τάξεις του Δημοτικού, 2 για τις Γ’ και Δ’ και 1 ώρα για τις Ε’ και Στ’. Μάλιστα περιορίστηκε το μάθημα της Γεωγραφίας στις δύο τελευταίες τάξεις σε 1 ώρα την εβδομάδα για να χωρέσουν οι… δεξιότητες. Τι την θέλουμε την Γεωγραφία εξάλλου; Ο Τσίπρας έλεγε ότι το Αιγαίο δεν έχει σύνορα και ξεπουλούσε την Μακεδονία. Ο νυν, αναμασά το σαθρό και ευτελές περί συνέχειας του κράτους και αφήνει αναπάντητες τις τρισάθλιες προσβολές που εκτοξεύουν νυχθημερόν τα μεμέτια της Άγκυρας. Όσο λιγότερη Γεωγραφία μαθαίνουν τα παιδιά, μάθημα πατριδογνωσίας και αυτό, τόσο ευκολότερα και άνευ αντιστάσεως, παραδίδεις ελληνίδες χώρες. Η Γεωγραφία διδάσκει σύνορα και η Ιστορία τα θωρακίζει με το λιβάνι των αγώνων του λαού μας για ελευθερία.

Επανέρχομαι στις «Δεξιότητες». Ποιες είναι οι «δράσεις» που προβλέπει να διδάξουν και να ασχοληθούν οι δάσκαλοι; Διαβάζω τις 4 ενότητες.

Α. Ζω καλύτερα -ευ ζην. Με υποενότητες. Υγεία. Ψυχική υγεία. Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση

Β. Φροντίζω το περιβάλλον. Οικολογία. Πολιτική προστασία. Παγκόσμια και τοπική πολιτιστική κληρονομιά.

Γ. Ενδιαφέρομαι και ενεργώ-κοινωνική συναίσθηση και ευθύνη. Ανθρώπινα δικαιώματα. Εθελοντισμός. Διαφορετικότητα.

Δ. Δημιουργώ και καινοτομώ. Ρομποτική. Επιχειρηματικότητα.

Ερωτώ: Διαβάζουμε κάτι που να έχει ελληνική ιθαγένεια; Μια «δράση», όπως αρέσκονται να τις ονομάζουν, για την γλώσσα, την ιστορία μας, την πίστη των Πατέρων μας, την ιερότητα της οικογένειας; Σε ποια χώρα ζούμε; Στην Δανία ή στο Λουξεμβούργο; Ποιος θα υπερασπιστεί αύριο την πατρίδα, αν οι Τούρκοι και τα πειθήνια ενεργούμενά τους, τα τσιράκια των Βαλκανίων που καταπλακώνουν τα βόρεια σύνορά μας, ανοίξουν την πόρτα του τρελοκομείου και μας επιτεθεί; Οι διαφορετικότητες, οι οικολόγοι ή οι σεξουαλικώς διαπαιδαγωγούμενοι;

Παρέθεσα στον πρόλογο τα λόγια του Σεφέρη για την γλώσσα μας. Εισάγεται από το νηπιαγωγείο φέτος η εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας. Γιατί; Σήμερα τα αγγλικά διδάσκονται πολύ περισσότερες ώρες, αν προσθέσουμε και τα φροντιστήρια, απ’ ότι τα ελληνικά. Τα νήπια σχεδόν συλλαβίζουν την μητρική τους γλώσσα, με την σχολική ζωή διευρύνουν και εμπλουτίζουν το λεξιλόγιό τους, γιατί τα συγχύζουμε με την διδασκαλία της αγγλικής; Δεν αρκεί που την συναντούν παντού; Στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία, στις πινακίδες καταστημάτων, στα ρούχα τους, κυριαρχεί η αγγλική γλώσσα, ο αθέατος αφελληνισμός. (Τι μουσική ακούν σήμερα τα παιδιά; Κακόηχες μιμήσεις αμερικανικών ξελαρυγγισμάτων, που βρίθουν υβρεοχυδαιολογιών, σερβιρισμένα από εξόφθαλμα ατάλαντους «υποχθόνιους» και «καταχθόνιους» τσιριδοκραυγαστές).

Κάποτε, για να δούμε τι μας κανοναρχούν οι σπουδαίοι του Γένους, ο Καποδίστριας, έλαβε υψηλό χρηματικό ποσό από τους Έλληνες της Μαριούπολης. Αρνήθηκε να το δεχτεί και για να μην τους προσβάλλει, τους είπε: «…δέχομαι το δώρο σας, αλλά με τον όρο να καταθέσετε αυτά τα χρήματα σε τράπεζα και με τους τόκους να προσλάβετε Έλληνα διδάσκαλο για να σας διδάσκει την μητρική σας γλώσσα. Γιατί αποτελεί εντροπή, όντας Έλληνες στη καταγωγή, στο φρόνημα και στη θρησκεία, να αγνοείτε την ευγενέστερη και πλουσιώτερη γλώσσα του κόσμου, που την διδάσκονται τόσοι άλλοι αλλοεθνείς». (περ. «Πειραϊκή Εκκλησία», τ. 31ο, σελ. 49).

Εντροπή και τω καιρώ ετούτω, όντας Έλληνες(;), να μην διδάσκουμε στα παιδιά μας την ευγενέστερη γλώσσα του κόσμου. Γιατί να μην βάλουμε τα αρχαία ελληνικά, σε παιγνιώδη μορφή, τους μύθους του Αισώπου και την πανωραία ετυμολογία μας στην Ε’ και Στ’ Δημοτικού; Να λες στους μαθητές, για παράδειγμα, ότι η λέξη «συγχωρώ» είναι από την πρόθεση «συν», που προϋποθέτει την παρουσία και άλλου δίπλα σου και το ρήμα «χωρώ», άρα συγχωρώ, ίσον έχω χώρο και για σένα, στάσου κοντά μου, πλησίον μου; Γιατί να μην γνωρίσουν οι μαθητές ότι στα ετυμολογικά της φυλλώματα, η γλώσσα μας κρύβει το ήθος, την καλλιέργεια και την ευγένεια του πάλαι ποτέ φωτοδότη λαού μας;

«Μπιζερισμένοι όλοι από την ακαταστασία», που έλεγε και ο Μακρυγιάννης, σκεφτόμαστε σε τι Ελλάδα θα αφήσουμε τα παιδιά μας. Το σωστό ερώτημα είναι τι παιδιά θα αφήσουμε στην πατρίδα μας. Δεξιότητες θα αποκτήσουν, Έλληνες όμως θα είναι;