Οι πιο επικίνδυνοι υγειονομικά χώροι δεν είναι οι Ιεροί Ναοί...

Κωνσταντίνος Μαργέλης 

Οι εκκλησιαστικοί Ιεράρχες αποδίδουν τη μείωση της συμμετοχής στις Θείες Λειτουργίες και στη Θεία Ευχαριστία στον κορωνοϊό. Μία αιτιολογία που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συνέβαινε σε αντίστοιχες περιπτώσεις υγειονομικών δοκιμασιών στο παρελθόν. Τότε, οι πρόγονοί μας, ατομικά ή και ομαδικά, αποζητούσαν τον Θεό, στρέφονταν προς τον Θεό, συμμετείχαν πιο ενεργά στα Θεία Μυστήρια, έκαναν τάματα, αγρυπνίες, λιτανείες, προσευχές. Εμείς, οι απόγονοί τους, όχι μόνο απομακρυνθήκαμε από τον Θεό, αλλά Τον καταστήσαμε και υγειονομικά επικίνδυνο.

Αποστάσεις, ακινησία, αντιβακτηριδιακά, οινοπνεύματα, υγειονομικά πιστοποιητικά, μάσκες, γάντια, καθίσματα γερμένα, στασίδια με ταινίες, βλέμματα παγωμένα, αποφυγή ασπασμού Ιερών Εικόνων, αντίδωρα σε αλουμινόχαρτα, περιορισμός του πλήθους των παρευρισκόμενων, κλείσιμο των θυρών, πρόστιμα, αποκλεισμός και εκδίωξη πιστών.

Αυτό το κλίμα υπέρμετρου φόβου ιικής μόλυνσης εντός των Ιερών Ναών δε συναντάται πουθενά αλλού. Στην καλλιέργειά του έχει, εκ πρώτης όψεως, συμβάλει η αυστηρότητα των επιβληθέντων υγειονομικών μέτρων, καθώς τα μόνα που τα ξεπερνούν είναι εκείνα που εφαρμόζονται στις κλίνες νοσηλείας και στις ΜΕΘ κορωνοϊού.

Όμως, είναι, όντως, τα υγειονομικά μέτρα και ο κορωνοϊός οι αιτίες; Διότι στις καφετέριες, στα εστιατόρια και στα κέντρα διασκέδασης όπου επικρατεί τεράστια ανθρώπινη κινητικότητα και πυκνότητα, κανείς δε φοβάται, ούτε βέβαια επιπλήττει ή διώχνει αυτόν που δεν φοράει μάσκα ή καλεί την αστυνομία. Εκεί, απουσιάζει παντελώς ο υγειονομικός φόβος. Μάλιστα, απέναντι σε αυτή την αντίφαση που βγάζει μάτι, οι περισσότεροι είτε εθελοτυφλούν, είτε σιωπούν, είτε, ναι, την υπερασπίζονται. Ακόμα και η εκκλησιαστική ηγεσία δεν έχει τολμήσει να την θίξει με σθεναρό λόγο.

Άλλωστε, η πλειοψηφία της όχι μόνο έχει αποδεχτεί, αλλά και υποστηρίζει το υπάρχον υγειονομικό κλίμα. Ιερείς εκβιάζονται για την τέλεση μίας ιατρικής πράξης ή τίθενται σε αργία. Μητροπολίτες που δεν κατέχουν την ιατρική επιστήμη αξιώνουν από ιερείς είτε να σιγοντάρουν μία ιατρική πράξη, είτε να σιωπούν, ενώ παραμένουν απαθείς απέναντι στις άθλιες συνθήκες νοσηλείας και υγειονομικής περίθαλψης που υφίσταται το ποίμνιό τους και οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα να χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές. Η Ιεραρχία, δυστυχώς, μοιάζει να έχει μετατραπεί σε μία ελιτίστικη κάστα δεσποτισμού. Εκφωνεί ξύλινους λόγους σε άδειους Ναούς, ενώ η κύρια ανησυχία της σχετίζεται με τις μειωμένες προσόδους.

Πόσοι εκ των πνευματικών κεφαλών εμπνέουν σεβασμό Θεού και όχι φόβο ιού κατά την τέλεση των Θείων Μυστηρίων; Πόσοι έχουν δώσει πειστική απάντηση στο γιατί η μεταδοτικότητα ενός ιού «σκοντάφτει» στη Θεία Κοινωνία, αλλά όχι στη Θεία Λειτουργία εντός της οποίας τελείται η Θεία Κοινωνία;

Ποιοι Ιεράρχες έχουν εκφράσει τον προβληματισμό και την λύπη τους για το «παράδοξο» φαινόμενο που συμβαίνει αφ’ ης στιγμής τελειώνει κάθε Θείο Μυστήριο, το οποίο τελείται υπό την παρουσία του Αγίου Πνεύματος: Οι αποστάσεις εξαλείφονται, οι μάσκες χαλαρώνουν, οι συνομιλίες ξεκινάνε. Ένα αίσθημα υγειονομικής ανακούφισης αναδύεται, λες και μόλις έφυγε το «κακό» πνεύμα.

Μέσα σε αυτό το διπρόσωπο κλίμα, ορισμένοι προτάσσουν ειρωνικά ένα αξιοθρήνητο ερώτημα: Αν εκείνος που δεν κατέχεται από φόβο ιού κατά τη διάρκεια των Θείων Μυστηρίων αισθάνεται σούπερμαν. Φαίνεται πως δεν τους περνάει από το νου το ενδεχόμενο να μην νιώθει υπεράνθρωπος, αλλά σέβας Θεού, καθώς και ντροπή απέναντι στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ζητώντας Του συγχώρεση για την ολιγοπιστία του.

Κατά πόσο λοιπόν έχουμε συμβάλει όλοι μας, Ιεράρχες και ποίμνιο, αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά, στην εκτροφή φαινομένων όπως της κατάκρισης της πίστης στον Θεό και της υγειονομικής ποινικοποίησης των Θείων Μυστηρίων και της Θείας Κοινωνίας;

Ακόμα και εκείνος που θεωρεί ότι δεν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στην κατάφωρη μεροληψία των υγειονομικών μέτρων και στην υποκριτική στάση «οπαδών» της καφετέριας που επικρίνουν τους συμμετέχοντες στην Θεία Ευχαριστία.

Και ένα τελευταίο κρίσιμο ερώτημα.

Ένας συνάνθρωπός μας νοσεί βαριά με κορωνοϊό και οι γιατροί εκτιμούν πως έχει χάσει τη μάχη με τη ζωή. Εκείνος πριν φύγει, επιθυμεί να μεταλάβει Σώμα και Αίμα Χριστού. Θα μπορέσει; Θα επιτραπεί σε έναν ιερέα να τον επισκεφθεί στο νοσοκομείο με τη Θεία Κοινωνία στα χέρια, όπως γινόταν για όλες τις ασθένειες; Θα αναλάβει την πρωτοβουλία ένας Δεσπότης; Ή μήπως κάποιοι έχουν αποφανθεί ότι το αμόλυντο της Ιεροπραξίας της μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας έχει ακτίνα δράσης μερικά εκατοστά και μόνο μπροστά από το Ιερό;

ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης.

τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Κύριος τῶν δυνάμεων αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης.

(Ψαλμός 23, 9-10)

ΠΗΓΗ eksadaktylos