Από το σθεναρό «ΟΧΙ», στην ευκολία των «Ναι»

Βαλεντίνα Φωλιά

Εκείνο το: «alors, c’ est la guerre” (Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο) ως απάντηση στον Ιταλό πρέσβη Εμαννουέλε Γκράτσι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ήταν η σθεναρή άρνηση της ελληνικής δικτατορικής (…) κυβέρνησης στην αξίωση της Ιταλίας για ελεύθερη διέλευση του στρατού της από τα ελληνικά χώματα, με σκοπό την προώθησή της στην Αφρική. Ήταν εκείνο το «ΟΧΙ» που αψήφησε την εμπλοκή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που υιοθετήθηκε, με περηφάνια, ως σύνθημα από τον Τύπο της εποχής, αλλά και από όλους τους Έλληνες και που έγραψε με χρυσά γράμματα το «Έπος του ΄40».

Το αξιοσημείωτο είναι όχι η αναμενόμενη άρνηση του περήφανου ελληνικού λαού, ο οποίος «ουκ είθισται προσκυνείν», (δε συνηθίζει να προσκυνά…) όπως διατείνεται ο Αριστοτέλης και όπως έχει αποδείξει η πολύπαθη μακραίωνη ιστορία του, αλλά το γεγονός πως μια αντιδημοκρατική κυβέρνηση εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα! Πόσο παράδοξο, αλήθεια, αν σκεφτούμε πως η σημερινή «δημοκρατία» ξεπουλά κυριολεκτικά ονόματα – και ίσως και εδάφη αργότερα…- ολόκληρων γεωγραφικών διαμερισμάτων, ελαφρά τη καρδία και τη συνειδήσει… Ονόματα εδαφών, για τα οποία έχυσαν το αίμα τους πολεμώντας με αυτοθυσία ένας Παύλος Μελάς, ένας Τέλλος Άγρας (Σαράντος Αγαπηνός) και απειράριθμοι ακόμη γνωστοί και άγνωστοι σε μας ήρωες του Μακεδονικού αγώνα, συμπληρώνοντας των μακρύ κατάλογο των εθνομαρτύρων… Αν είχε φωνή το χώμα, το βαμμένο με το αίμα τους, θα ήταν μια ακατάπαυστη οιμωγή για την ασύλληπτη ιεροσυλία!

Πώς είναι δυνατόν ένας δικτάτορας να καλεί σε έγερση σύσσωμο το έθνος, ώστε τούτο να φανεί «αντάξιο των προπατόρων του και της ελευθερίας την οποία εκείνοι εξασφάλισαν προασπιζόμενοι τας ιεράς παραδόσεις» (απόσπασμα από το Διάγγελμα του Ι. Μεταξά προς τον ελληνικό λαό)… Ποιος ο σεβασμός σήμερα στους προγόνους και στα Ιερά και Όσιά μας από τους «δημοκρατικούς» κυβερνώντες, πέρα από τις φανφάρες στους πανηγυρικούς των επετείων, όταν αυτές δεν ακυρώνονται εξαιτίας ενός ιού;… Ενός ιού που ως γεγονός σηματοδότησε, παράλληλα, μια μακρά περίοδο ανελευθερίας, με την ιδιότυπη απομόνωση που επέβαλε… Ω, πόση μέριμνα για την υγεία μας, μα και για τη …λήθη, γιατί η ιστορική μνήμη αποτελεί ισχυρό ανάχωμα σε αντιπατριωτικές σκοπιμότητες… Ο Ισπανός φιλόσοφος Σανταγιάνα λέει μετά βεβαιότητος πως «λαός που λησμονεί την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να τη ξαναζήσει»… Να ξαναζήσει τον κίνδυνο της απώλειας εκείνων που στοιχειοθετούν την ιδιοπροσωπία του, την ταυτότητά του, να βιώσει μια καμουφλαρισμένη μορφή σκλαβιάς, ντυμένης με το μανδύα του συλλογικού «καλού»!… «Ω, δημοκρατία, ποι προβιβάς ημάς ποτε;» (Ω, δημοκρατία που θα μας φτάσεις;..) αναφωνούμε, όπως ο Αριστοφάνης, (26) αιώνες μετά!

Σε καμιά περίπτωση, δεν υποστηρίζουμε τον αυταρχισμό κάνοντας τη σύγκριση του «τότε» με το «τώρα»… Η σημερινή δημοκρατία, όμως, πέρα από την έλλειψη πατριωτικού φρονήματος, κινδυνεύει να ξεπεράσει ακόμη και αυτόν τον αυταρχισμό που χαρακτηρίζει τη δικτατορία, με την αποχαλινωμένη αυθαιρεσία της τείνοντας να γίνει μια «ανελεύθερη δημοκρατία». Και το κακό είναι πως, ενώ αρκετοί δυσανασχετούν με το σημερινό υφιστάμενο σκηνικό, η δυσανασχέτηση αυτή δεν εκφράζεται εμπράκτως! Τι φταίει, άραγε; Η δειλία έχει αποδειχθεί ιστορικά πως δεν απαντάται στο DNA των Ελλήνων… Το ό,τι εμποτίζουν τεχνηέντως τις συνειδήσεις των παιδιών και των νέων μας με αδιαφορία και κυρίως με α-γνωσία όσον αφορά την ιστορία, την παράδοσή μας, τα ιδανικά μας ως λαού; Πώς να αγωνιστεί κανείς για κάτι που του είναι άγνωστο, που δεν το νιώθει κομμάτι αναπόσπαστο της ύπαρξής του; Το ό,τι το «έγκλημα» συντελείται σταδιακά και με μεθοδικότητα, λίγο-λίγο, «κομμάτι-κομμάτι»; Έχει ειπωθεί πως «από την ελευθερία δε μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί, αμέσως, όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σε αυτό το κομματάκι!»… Και τι απομένει έπειτα ή – ακριβέστερα – τι θα επιτρέψουμε να απομείνει από αυτή;…

Αποτελεί χρέος μας η έμπρακτη και ουσιαστική αντίσταση σε όλη αυτή την ανελεύθερη και ανθελληνική κατάσταση, όχι μόνο απέναντι σε «όσους ήρθαν πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν», όπως τονίζει ο ποιητής, μα και γιατί όπως λέει ο Γκαίτε: «Εκείνοι που αξίζουν να έχουν ελευθερία, είναι μόνο εκείνοι που είναι έτοιμοι να αγωνίζονται καθημερινά γι’ αυτήν»!…..

«Είν’ αρκετό να πούμε όλοι

από μια φορά στη ζωή μας

ένα «όχι».

(Κ. Μόντης)

 

ΠΗΓΗ enromiosini