Ἦρθε καί πάλι ὁ καιρός γιά τό Κρυφό Σχολειό

 Νεκτάριος Δαπέργολας - Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ

Κατέθεσα στήν τελευταία μου ἀνάρτηση κάποιες σκέψεις γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τονίζοντας ὅτι τό βασικό πρόβλημα δέν εἶναι τόσο ἡ συζήτηση περί ὑποχρεωτικότητας ὅσο ἡ μετάλλαξή του σέ μάθημα νεοεποχίτικο, πού μέ τά οἰκουμενιστικά καί διαθρησκειακά του δηλητήρια ἀποτελεῖ θανάσιμο κίνδυνο γιά τίς ψυχές τῶν παιδιῶν.

Ἀφοῦ ὅμως τό ζητούμενο εἶναι πρωτίστως ἡ αὐθεντικότητα, ἡ ἴδια συζήτηση πρέπει μοιραῖα νά ἐπεκταθεῖ καί γιά τά λεγόμενα κατηχητικά σχολεῖα, πού τελοῦν ὑπό τίς αἰγίδες τῶν ἑλλαδικῶν μητροπόλεων. Τά ὁποῖα μπορεῖ νά μήν ἔχουν περιεχόμενο θρησκειολογικό ἀλλά κατηχητικό καί ὁμολογιακό, τό θέμα ὅμως εἶναι τί ὁμολογία δίνουν καί τί εἴδους κατήχηση παρέχουν.

Ἄν ἀναλογιστοῦμε σέ ποιό οἰκουμενιστικό βόρβορο εἶναι βυθισμένη ἡ συντριπτική πλειονότητα τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας καί πόσο πολύ αὐτό περιλαμβάνει πλέον καί τόν λεγόμενο μέσο καί κατώτερο κλῆρο (ὅπως περίτρανα ἀποδείχθηκε εἰδικά τά τελευταῖα χρόνια τοῦ μετακολυμπαρείου ξεσαλώματος καί τῆς ψευτοπανδημικῆς νεοβαρλααμικῆς καταβαράθρωσης), τό ἐρώτημα εἶναι πραγματικά ἀγωνιῶδες. Στίς δέ συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις εἶναι καί ρητορικό: μέ ἄλλα λόγια, εἶναι προφανής σέ αὐτό καί ἡ ἀπάντηση.

Ὅσον ἀφορᾶ πλέον τό τί πρέπει (ἀλλά καί τί μποροῦμε) νά κάνουμε, θεωρῶ ὅτι εἶναι ἐπίσης προφανές. Κατ’ ἀρχάς οἱ γονεῖς ὀφείλουν νά κινητοποιηθοῦν σέ ἐπίπεδο σχολείου, ἀπαιτῶντας τόν σεβασμό στά συνταγματικῶς κατοχυρωμένα καί αὐτονόητα (ἀκόμη) δικαιώματα τῶν παιδιῶν τους. Εἶναι πραγματικά θλιβερό νά βλέπεις κάτι ψευτοπροοδευτικούς ἀνελλήνιστους ἐκκλησιομάχους νά ξεσηκώνουν κυριολεκτικά τόν κόσμο, ἄν ὑποψιαστοῦν καί μόνο ὅτι κάτι μέσα στό σχολεῖο μπορεῖ νά θίξει τό νεοεποχίτικο βοῦρκο πού ἔχει ἀντικαταστήσει τούς ἐγκεφάλους τους, καί τήν ἴδια ὥρα οἱ Χριστιανοί γονεῖς νά φοβοῦνται καί τή σκιά τους, μήπως καί τούς ποῦν σκοταδιστές καί ψεκασμένους. Καιρός λοιπόν καί αὐτοί νά ἀφυπνιστοῦν, νά διαμαρτυρηθοῦν, νά φωνάξουν, νά διεκδικήσουν, νά ἀπαιτήσουν. Καί ὄχι βέβαια μόνο γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά καί γιά ὁτιδήποτε ἀκόμη προσβάλλει τή θρησκευτική μας συνείδηση, τήν ἐθνική μας ταυτότητα, τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπειά μας. Εἶναι σίγουρο ὅτι κάποια πράγματα μποροῦν ἀκόμη νά κερδηθοῦν ἤ ἔστω νά περισωθοῦν.

Ὡς πρός δέ τά ὑπόλοιπα, εἶναι ἐπίσης σαφές ὅτι πρέπει νά ὑπάρξει μέριμνα ἀπό τούς γονεῖς ὥστε ἡ ἐπί τῆς οὐσίας ἀναπλήρωση τοῦ κενοῦ πού ἀφήνει ἡ (ἀκόμη ὑποχρεωτική, ἄρα ἀναπόφευκτη) δημόσια ἐκπαίδευση νά γίνει μέ ἄλλους τρόπους. Καί ἀπό τούς ἴδιους νά γίνει διπλός κόπος, ἀλλά καί νά ἀναζητηθοῦν καί ἄλλοι παραπληρωματικοί δρόμοι. Μέ ἄλλα λόγια, βρισκόμαστε ξεκάθαρα στή φάση τῆς ἐπαναπροσέγγισης καί ἐκ νέου ἀνακάλυψης τῆς ἔννοιας τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ. Καλά θά κάνουμε νά ἐξοικειωθοῦμε καί πάλι μαζί της (γίνονται ἤδη ἀξιόλογες προσπάθειες - καί διαδικτυακά καί διά ζώσης - πρός αὐτή τήν κατεύθυνση, πού πρέπει νά στηριχθοῦν καί φυσικά νά πολλαπλασιαστοῦν).

Καί αὐτό ἀφορᾶ φυσικά ὄχι μόνο τό κανονικό σχολεῖο, ἀλλά πλέον καί τά λεγόμενα κατηχητικά. Τεράστια προσοχή ἀπαιτεῖται καί ἐκεῖ, γιατί τά οἰκουμενιστικά δηλητήρια ἔχουν πλέον δηλητηριάσει μέγα μέρος τοῦ κλήρου - καί αὐτά περνοῦν καί σταδιακά ἐνσταλάζονται στίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας. Δίχως νά γενικεύουμε ἰσοπεδωτικά καί χωρίς νά ἀγνοοῦμε καί κάποιες θετικές ἐξαιρέσεις, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι καί ἐκεῖ ἡ οὐσία, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, θά πρέπει νά ἀναζητηθεῖ σέ παράπλευρα μονοπάτια, ἔξω ἀπό τούς ἐπίσημους καί καθιερωμένους δρόμους...

ΠΗΓΗ