..."Εάν αυτός ο τόπος έχει τέτοιους ανθρώπους, τότε αξίζει κανείς να μείνει σε έναν τέτοιο τόπο!"

Μητρoπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Θα σας πω μία προσωπική μου ιστορία. Όταν ήρθα από το Άγιον Όρος στην Κύπρο, δεν ήθελα να έρθω. Τέλος πάντων με τα χίλια βάσανα ήρθα. Είπα, εντάξει, να πάω κάνα δυο μήνες και να επιστρέψω πίσω. Οπότε έκανα τον τουρίστα. Γύρισα στην Κύπρο, πήγα στα Ιεροσόλυμα καμιά 25αριά μέρες, ήρθα στην Κύπρο και παίρνω τηλέφωνο τον Γέροντα στο Μοναστήρι. Γέροντα, με στείλατε ήρθα. Δεν βρήκα κάτι που μπορώ να κάνω εδώ, δεν υπάρχει περιθώριο.. Ο Αρχιεπίσκοπος μάς κάλεσε να ρθούμε αλλά δε βλέπω τίποτα... Δεν έχει λόγο να μείνουμε... Στεναχωρέθηκε ο γέροντας, μου λέει, πήγες εκεί προκατειλημμένος, να πας και να 'ρθεις πίσω, και για αυτό το λόγο κάνεις έτσι... Τέλος πάντων, τι να σου πω; ότι θες κάμε!

Εντάξει, πήγα κανόνισα τα εισιτήρια μου, θυμάμαι ήταν Πέμπτη, ήμουν στη Λάρνακα και Δευτέρα θα επέστρεφα πίσω. Λέω τι να κάνω τώρα;  Έμειναν τρεις-τέσσερις μέρες. Λέω, αφού είναι να πάω πίσω και δεν πρόκειται να ξανάρθω στην Κύπρο ας πάω στον Κύκκο. Δεν έχει σχέση με προεκλογικά αυτή η ιστορία! Να πάω στον Κύκκο, λέω, που είναι εκεί η Παναγία μας, είναι Μοναστήρι να μην είμαι μέσα στον κόσμο. Πήγα στον Κύκκο πράγματι και εκεί δεν με ήξερε και κανένας...

Οι Πατέρες από πολλή αγάπη και ευγένεια με φιλοξένησαν. -Από που είσαι πάτερ; -Από το Άγιον Όρος. Ένας απλός μοναχός από το Άγιον Όρος. Αλλά έτσι με συνήχε αυτό μέσα μου, δηλαδή με έτρωγε μέσα μου, άραγε τι να κάνω; Ο Γέροντας δεν θέλει να πάω πίσω, θέλει να μείνω εδώ.. να μείνω ακόμα λίγο; να πάω; να μην πάω; ποιο είναι το θέλημα του Θεού; Δεν ήξερα. Κατέβηκα στην εκκλησία λοιπόν μη γνωρίζοντας τι να κάνω και πήγα και έκατσα εκεί σε ενα στασίδι απέναντι από την εικόνα της Παναγίας και έβλεπα τον κόσμο που προσκυνούσε. Παρακαλούσα την Παναγία να με φωτίσει. Τι θα κάνω Παναγία μου, να πάω πίσω; να μην πάω; τι θέλει ο Θεός άραγε από μενα.

Όπως καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν έρχεται ένα γεροντάκι της Μονής και μου λέει, πάτερ εσύ είσαι από το Άγιον Όρος; Λέω, ναι. Μου λέει, είσαι ιερέας; -Μάλιστα. -Είσαι πνευματικός; -Ναι. Μου λέει, έχει δυο-τρία παιδιά εδώ που θέλουν να εξομολογηθούν και δε βρίσκω κάποιον να τους εξομολογήσει. Αφού κάθεσαι που κάθεσαι δεν πας να τους εξομολογήσεις; -Ευχαρίστως πάτερ. Δεν είχα και άλλη δουλειά, εντάξει να πάω. Ήταν κάποια παιδιά που σπούδαζαν στην Αγγλία τότε. Πήγα λοιπόν κι έτσι ζαλισμένος που ήμουν κι εγώ με τα δικά μου, έκατσα εκεί στο Παρεκκλήσι που μου έδειξαν για να εξομολογηθούν τα παιδιά.

Έκατσα εκεί, θυμάμαι έσκυψα και το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου και λέω θα πουν αυτοί τα δικά τους, έχω κι εγώ τα δικά μου, ο Θεός να μας ελεήσει όλους! Λοιπόν άρχισε να εξομολογείται το ένα παιδί, δεν είχε σχέση ιδιαίτερη με την Εκκλησία, πρώτη φορά αποφάσισε να εξομολογηθεί. Σπούδαζε στην Αγγλία. Ένα παιδί Κυπριόπουλο, φοιτητής της Αγγλίας όπως μπορείτε να το καταλάβετε και να το σκεφτείτε, με όλα τα δεδομένα του συμπλέγματος -που λέει και ο φίλος μου ο Μικελλίδης- του Κυπραίου! Άρχισε να μιλά το παιδί αλλά τελικά εξελίχθηκε εκείνη η εξομολόγηση πραγματικά σε έναν θρήνο! Έβλεπες ένα νέο παιδί να κλαίει. Έκλαιγε για τις αμαρτίες του, έκλαιγε για τα λάθη του, έκλαιγε γιατί πλήγωσε άλλους ανθρώπους...

Μου έκανε τόση πολλή εντύπωση αυτό το πράγμα που μετά όταν τέλειωσε, εγώ σχεδόν δεν του είπα τίποτα- δεν θυμάμαι αν του είπα καμιά-δυό λέξεις.. Τελείωσε και δεν περίμενε καν να του μιλήσω! Εγώ συνήθως μιλώ στο τέλος, αν τους πω κάτι. Εκείνος ούτε καν περίμενε να του πω μία κουβέντα, αμέσως γονάτισε να του διαβάσω την ευχή. Οπότε γονατίζοντας αυτός, έπιασε τα πόδια μου, τα παπούτσια μου κάτω και άρχισε να κλαίει. Μα σχεδόν μούσκεψε τα παπούτσια μου από τα δάκρυά του! Κι εγώ διάβασα την συγχωρητική ευχή. Όταν είδα αυτό το πράγμα -δεν μπορώ να πω ότι έλαβα πληροφορία από τον Θεό, δεν είμαι σε αυτά τα  μέτρα- αλλά είπα μέσα μου: εάν ο Θεός είπε ότι όλος ο κόσμος δεν αξίζει για μια ψυχή ενός ανθρώπου, όλος ο κόσμος δεν είναι άξιος μίας ψυχής ενός ανθρώπου, εάν αυτός ο τόπος έχει τέτοιους ανθρώπους που θρηνούν για τις αμαρτίες τους, αν έχει τέτοια παιδιά, τότε αξίζει κανείς, πράγματι, να μείνει σε έναν τέτοιο τόπο! Γιατί βλέπεις ότι ο Θεός είναι παρών σε αυτόν τον άνθρωπο!

ΠΗΓΗ apantaortodoxias