“Αντίο ζωή”: Το μέτρημα του χρόνου στο καθημερινό μας φωσκολο-κορωνοϊκό σίριαλ

Κωνσταντίνος Βαθιώτης - Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΔΠΘ

Ένα λεπτό κορωνοϊκής εποχής μοιάζει να ισοδυναμεί με έναν μήνα προκορωνοϊκής εποχής. Δηλαδή ο χρόνος που απαιτείτο στην παλαιοκανονική περίοδο για να συντελεσθούν μεταβολές ενός μηνός, στην νεοκανονική περίοδο αντιστοιχεί στον συνεπτυγμένο χρόνο του ενός λεπτού. Γι’ αυτό η προ κορωνοϊού εποχή θυμίζει παλαιολιθική εποχή, ενώ η εποχή του κορωνοϊού θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, που ταυτοχρόνως ανήκει στην κατηγορία των θρίλερ με βασανιστές και μαζοχιστές, με ζόμπι και διαστημανθρώπους. Κι αν στην παλιά ορθόδοξη εποχή ακούγαμε ότι η ζωή του Χ έγινε ταινία, στην σημερινή εποχή ισχύει το ανάποδο [ορθότερα: ένα ακόμη ανάποδο]: οι ταινίες τρόμου έγιναν οι καθημερινές ζωές μας.

Υπάρχει άραγε περίπτωση ο “κορω(παρα)νοϊκός σεναριογράφος” να έχει μιμηθεί τον δεξιοτέχνη Νίκο Φώσκολο και να πρέπει να υποστούμε τον ημερήσιο τρόμο σαν να πρόκειται για επεισόδια της καθημερινής σειράς “Καλημέρα ζωή”; Ακόμη κι αν είναι καταφατική η απάντηση, βάσει του νέου τρόπου μετρήματος του χρόνου, η σειρά αποκλείεται να έχει βάθος δεκαετίας. Γιατί τα δεκατρία χρόνια που διήρκεσε το σίριαλ “Καλημέρα ζωή” του αυθεντικού Φώσκολου ισοδυναμεί περίπου με μια διετία του σημερινού “νόθου Φώσκολου”. Πάντως στο σημερινό φωσκολο-κορωνοϊκό σίριαλ, στο οποίο συμμετέχουμε εκόντες-άκοντες άπαντες, ο ισοδύναμος (προς τον αυθεντικό) τίτλος του, ένεκα του θαυμαστού ανάποδου κόσμου στον οποίο (φυτο)ζωούμε, από “Καλημέρα ζωή” θα έπρεπε να αναποδογυρίσει σε: “Αντίο ζωή”.

Άλλωστε, κάθε μέρα μπαινοβγαίνουμε με μάσκες και SMS στην στάνη μας, ζώντας με “ανεξάντλητα καρμπόν”, χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε έστω ένα αναζωογονητικό ταξίδι για να σπάσουμε τις αλυσίδες της τυραννικής συνήθειας. Έτσι, αποδεικνύεται “προφητικός ακτινογράφος” μας ο Thomas Mann, ο οποίος στο βραβευμένο με νόμπελ μυθιστόρημά του “Το μαγικό βουνό” (μτφ.: Θόδωρος Παρασκευόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2017, σελ. 139) γράφει τα εξής συνταρακτικά:

«Όταν η μία μέρα είναι σαν όλες, τότε είναι όλες σαν μία· και στην πλήρη ομοιομορφία, θα βιωνόταν και η πιο μακρόχρονη ζωή ως τελείως σύντομη και θα εξανεμιζόταν χωρίς να το αντιληφθούμε. Η συνήθεια είναι απονάρκωση ή, έστω, ξεθώριασμα της αίσθησης του χρόνου· κι αν τα χρόνια της νιότης βιώνονται αργά, ενώ η μετέπειτα ζωή περνάει όλο και βιαστικότερη, αυτό πρέπει να οφείλεται στη συνήθεια. Ξέρουμε καλά ότι η παρεμβολή αλλαγών στις συνήθειες και νέων συνηθειών είναι το μόνο μέσο για να διατηρήσουμε τη ζωή μας, να φρεσκάρουμε την αίσθησή μας του χρόνου, να πετύχουμε ένα ξανάντωμα, μια ενδυνάμωση, μια επιβράδυνση της βίωσης του χρόνου και με αυτόν τον τρόπο την ανανέωση του αισθήματός μας της ζωής εν γένει. Αυτό είναι ο σκοπός της αλλαγής του τόπου και του αέρα, του ταξιδιού αναψυχής, έτσι μας συνεφέρνουν η εναλλαγή και το επεισόδιο».

Προσοχή λοιπόν: Όσο ο Έλληνας βρίσκεται σε αφασία και ετοιμάζεται να φορέσει αδιαμαρτύρητα και δεύτερη μάσκα, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, τότε ο ένας χρόνος κορωνοϊκής παράνοιας δεν αποκλείεται να κρατήσει 7 χρόνια, όσα ακριβώς και τα χρόνια που έμεινε τελικώς στο σανατόριο ο Χάνς Κάστροπ (δηλ. ο ήρωας του μυθιστορήματος του Thomas Mann), ενώ αρχικώς είχε σκοπό να μείνει εκεί μόνο 3 εβδομάδες. “Μέθησε”, όμως, από τις ιδέες που άκουσε να συζητιούνται εκεί. Δυστυχώς, επειδή ο ελληνικός λαός είναι επιρρεπής στην μέθη, υπάρχει ο φόβος να “μεθήσει” από την καθημερινή υγειονομική πλύση εγκεφάλου και να μείνει αλυσοδεμένος στο ψηφιακό κελί του τόσο πολύ, ώστε να πρέπει να υποβληθεί σε πλύση στομάχου για να συνέλθει.

ΥΓ: Απορία για το εν εξελίξει φωσκολο-κορωνοϊκό σίριαλ: Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του “Σωτήρη” έχει διατηρηθεί ή μήπως στα ανανεωμένα επεισόδια έχει μετατραπεί σε ρόλο προορισμένο για γκεστ σταρ;

ΠΗΓΗ facebook