Γέροντα, θα ήθελα να μας μιλήσετε λίγο για την αυτοκτονία, στην οποία
αναφερθήκατε προηγουμένως, των νέων κυρίως ανθρώπων, που παρατηρείται συχνά
στις ημέρες μας. Βλέπουμε πως κάποιοι νέοι, όταν αντιμετωπίσουν ορισμένες
δυσκολίες της ζωής, συνήθως “αποτυχίες”, οδηγούνται σε απόγνωση και τελικά,
χωρίς καν να αγωνιστούν, μερικές φορές τερματίζουν τη ζωή τους βίαια.
Οι νέοι αυτοί άνθρωποι είναι απομακρυσμένοι από την Εκκλησία. Ο πατριάρχης
Αβραάμ πήγε εκατό χρόνων και εγέννησε τον Ισαάκ. Και η Σάρα ενενήντα. Ποτέ δεν
απελπίστηκε! Όχι. Όσο και μεγάλο να είναι το πρόβλημα, όσο και μεγάλη να είναι
η στενοχώρια, όσο και μεγάλη να είναι η θλίψις, ποτέ ο πιστός δεν ρίχνει τα
όπλα κάτω, ότι ο Θεός θα τον αφήσει.
Όχι! Ο Θεός τον βοηθάει τον άνθρωπο.
Αρκεί ο άνθρωπος να μην αφήσει τον Θεό. Όταν φύγει απ’ την Εκκλησία,
επόμενο είναι να τον πάρει το κύμα της θλίψεως και να μην αντέξει, διότι δεν
είναι εφοδιασμένος από μέσα του με τη θεία Μετάληψη και έπειτα εύκολα πέφτει
στον αυτοχειριασμό. Εύκολα πέφτει. Αν πάρεις όλους, κι εκείνους που κάνουν
πολιτικό γάμο, εκείνους που παίρνουν ναρκωτικά, αυτούς που κάνουν έκτρωση,
είναι μακριά από την Εκκλησία· δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία. Γι’ αυτό με το
παραμικρό αποθαρρύνονται.
Είναι όντως λυπηρόν ότι τον μέγα θησαυρόν που πήραμε στο άγιο Βάπτισμα,
δηλαδή την υιοθεσίαν, και κατέχομεν αυτόν, κατά τον Απόστολον, “εν οστρακίνοις
σκεύεσιν” (Β’ Κορ. 4, 7), αγνοούμεν.
Και γι’ αυτό εύκολα ραθυμούμε, εύκολα αδιαφορούμε, εύκολα καταφρονούμε, και με
έναν λόγο, εύκολα πίπτομεν. Μακάριος είναι εκείνος που έλαβε την Χάριν και
απέθανεν με αυτήν. Μακαριότερος είναι εκείνος, ο οποίος έζησεν, την ηύξησεν,
την εμεγάλωσεν κι έπειτα εκοιμήθηκε.
Δυστυχώς, χάσαμε την “ζώσαν ψυχήν” και έμεινε μόνον “ψυχή”. Με την
μετάνοια, με το βάπτισμα, ξαναζωντανεύει η ψυχή.
(Από Το Βιβλίο Του Γεωργίου Κρουσταλάκη, “Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο
Θεολόγος Και Παιδαγωγός Της Ερήμου”, Των Εκδόσεων Εν Πλω, Σσ. 404-405.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου