Γράμμα στον ιερέα της ενορίας μου

 

Μετά τή συζήτησή μας, περί μολυσμοῦ ἑντός τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί τῆς φθορᾶς στήν ὁποία αὐτός ὑπόκειται, ἦρθαν στό μυαλό μου τά ἑξῆς:

1. Τό Ἅγιο Σῶμα καί Τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, μετά φυσικά ἀπό τόν Καθαγιασμό τους ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὑπόκεινται σέ φθορά;

Ὅπως θά γνωρίζεις καλύτερα ἀπό ἐμένα, ὑπόκεινται! Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι μεταδίδουν μολυσμό; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Καί μόνο σάν σκέψη εἶναι ἀπαράδεκτη! Τό μόνο πού μεταδίδουν εἶναι ἡ «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» καί ἡ «ζωήν αἰώνιον», ὅπως καί ἡ «ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμὸν καὶ φυλακτήριον καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος», ἐάν βεβαίως ὑπάρχει σωστή πνευματική ζωή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καί καθοδήγηση ἀπό πνευματικό πατέρα.

2. Δέν καλούμαστε νά πιστέψουμε κάτι πρωτόγνωρο ἤ πρωτάκουστο. Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς βεβαιώνει κατηγορηματικά μέ πάμπολλα γεγονότα, μαρτυρίες καί διδασκαλίες Ἁγίων γιά τήν «οὐράνια ἀσυλία» πού ἀπολαμβάνουμε ἐντός τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

Θά κάνω ἀναφορά σέ δυό γεγονότα, ἕνα ἱστορικό καί ἕνα προσωπικό.

Τό πρῶτο καταγράφει ὁ πατήρ Θεόδωρος Ζήσης καί ἀφορᾶ στό «πῶς διασώθηκε ἡ Θεσσαλονίκη στό τέλος τοῦ 6ου αἰώνα, τό 597 μ.Χ., ἀπό μία πρωτοφανῆ λοίμωξη στά ἰατρικά χρονικά, ἡ περιγραφή τῶν συμπτωμάτων τῆς ὁποίας, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, ἀξίζει νά μελετηθεῖ ἐρευνητικά καί ἀπό τούς ἱστορικούς τῶν ἰατρικῶν πράξεων […] Ἐπιθυμοῦμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς Θεσσαλονικεῖς πού σώθηκαν τότε, γλύτωσαν ἀπό τήν θανατηφόρο νόσο, ἐπειδή κατέφυγαν, «πατεῖς με πατῶ σε», ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο, στόν ναό τοῦ μεγαλομάρτυρος, στόν ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἔξω ἐθέριζε ἡ ἀληθινή πανδημία· δέν ὑπῆρχε σπίτι πού νά μή θρηνοῦσε νεκρό ἤ νεκρούς. Δέν ὑπῆρχαν ὑγιεῖς, γιά νά περιποιηθοῦν τούς ἀσθενεῖς ἤ νά θάψουν τούς κεκοιμημένους, οὔτε τάφοι γιά νά ὑποδεχθοῦν τά σώματά τους. Δέν μποροῦσε ἆραγε ὁ Ἅγιος νά θεραπεύσει καί τούς ἐκτός τοῦ ναοῦ ἀσθενεῖς ἐπικαλούμενος τόν παντοδύναμο Θεό; Ἀσφαλῶς μποροῦσε. Ἤθελε ὅμως νά δείξει τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ἔξω ἀπό τόν ναό οἱ γιατροί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτε. Μέσα ὅμως στόν οἶκο Του, πού χαρακτηρίζεται καί ὡς κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ, ὁ παντοδύναμος Θεός καί ὀ ἔνοικος τοῦ ναοῦ Ἅγιος Δημήτριος ἐθεράπευαν πλήθη ἀνθρώπων, καί ὁδηγοῦσαν ἔτσι σέ θεογνωσία καί μετάνοια.»

Τό δεύτερο περιστατικό ἀφορᾶ σέ δυό, πολύ κοντινά, συγγενικά μου πρόσωπα, καί συνέβη την δεκαετία τοῦ 1980. Βρίσκονταν μαζί μέ πλῆθος πιστῶν στό προαύλιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, γιά να προσκυνήσουν Ἱερή εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία εἶχε ἔλθει ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος. Καί ἐνῷ τό πλῆθος ἀνέμενε μέ ὑπομονή τή σειρά του, ὁριοθετημένο ἐντός δύο σχοινιῶν, ἄρχισε νά βρέχει καταρρακτωδῶς. Τότε συνέβη τό ἐξῆς ἐκπληκτικό, τό ὁποῖο ἐξέπληξε καί ἐνθουσίασε τό πλῆθος: ἔβρεχε μόνο ἔξω ἀπό τά σχοινιά, καί στό πλῆθος πού βρίσκονταν ἑντός τους δέν ἔπεσε οὔτε μία σταγόνα! Μοῦ διηγήθηκε χαρακτηριστικά τό ἕνα κοντινό μου πρόσωπο: «ἔβγαζα τό χέρι μου ἔξω καί βρεχόμουν, τό ἔβαζα μέσα καί δέν βρεχόμουν»! Ἡ Παναγία μας δέν ἄφησε τούς πιστούς της, οὔτε ἔξω ἀπό Ἱερό Ναό, χωρίς προστασία! Τί νά ποῦμε καί τί νά πρωτοθαυμάσουμε γιά τα μεγαλεῖα τοῦ Κυρίου μας!

3. Ὅταν ρώτησα τόν πνευματικό μου γιά τό ἄν ὑπάρχει περίπτωση νά μολυνθοῦμε μέσα στόν Ἱερό Ναό, μέ κοίταξε παράξενα, σά νά τόν ρωτοῦσα ἄν ὄντως ὁ ἥλιος βγαίνει ἀπό τήν ἀνατολή! Μέ διαβεβαίωσε ὅτι δέν ὑπάρχει τέτοια περίπτωση, ὅτι ἐντός τοῦ ναοῦ ζοῦμε τό θαῦμα!

Πάτερ μου, εἶσαι προβληματισμένος, γιατί ὁ κόσμος πού μεταλάμβανε, μειώθηκε. Μειώθηκε διότι δέχεται «πυρά» ἐκατέρωθεν· ἀπό τό ἐπίσημο κράτος μέ τούς «εἰδικούς» του καί τούς δημοσιογράφους του πού βάλλουν ἐνάντια στήν πίστη μας, καί ἀπό τήν ἄλλη μέ τήν παραδοχή τῶν ὅσων πρωτάκουστων ἀκούγονται γιά τήν πίστη μας (λές καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι χθεσινή), ἀπό τούς ποιμένες του, τούς ὁποίους ἐμπιστεύεται καί κοιτᾶ στά χείλη. Βεβαίως εὐθύνη ἔχουμε κι ἐμεῖς, οἱ πιστοί, πού μᾶλλον νομίζαμε ὅτι πιστεύαμε, ἀλλά τελικά καθώς φαίνεται μέ ἕνα ἁπλό κοσκίνισμα, γίναμε παχυλοί καί πλαδαροί μέ τίς κοσμικές μας «ἀγάπες» καί δέν χωρᾶμε στίς στενές τρύπες τοῦ κόσκινου, ὅπως τό καθαρό σιτάρι, ὥστε νά ζυμωθοῦμε καί νά γίνουμε σῶμα Χριστοῦ!

Ἕνας ἐνορίτης σου

ΙΧΘΥΣ

ΠΗΓΗ ekklisiaonline