Η δολοφονία του πραγματικού κόσμου μέσω του Διαδικτύου...

Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Απόσπασμα από άρθρο που αναφέρεται στο ΠΩΣ OI ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΜΠΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΕ ΨΗΦΙΑΚΟ

[...] Ο φόβος της ανίας

Εδώ και ένα περίπου χρόνο, με το επιχείρημα της ύπαρξης «κρουσμάτων», δηλαδή ασυμπτωματικών ανθρώπων που δεν νοσούν από μία ασθένεια με εξαιρετικά χαμηλή θνητότητα (0,14%) στους υγιείς ανθρώπους κάτω των 75 ετών, σε πολλές χώρες του κόσμου επιβάλλονται κατάφωροι αντισυνταγματικοί περιορισμοί των ελευθεριών των πολιτών που βαφτίζονται «υγειονομικά μέτρα».

Επειδή αυτοί οι περιορισμοί είναι πανομοιότυποι και αποκαλύφθηκε ότι είχαν σχεδιαστεί πολύ πριν από το ξέσπασμα της δήθεν πανδημίας, φανερώνοντας ένα παγκόσμιο σχέδιο αποπληθυσμού μέσω πειραματικών εμβολίων και υποδούλωσης όσων επιβιώσουν, αρκετοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν αντιληφθεί πλέον την απάτη της πανδημίας, και ότι η άσκοπη, πολύωρη βύθιση στο Διαδίκτυο τους αποσπά από τον πραγματικό κόσμο και, κατά συνέπειαν, από την οργάνωση ενεργειών ανατροπής της επιχείρησης εξόντωσής τους.

Ωστόσο, το ποσοστό των συνειδητοποιημένων ανθρώπων δεν είναι αρκετά μεγάλο και η πλειοψηφία εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη στον εικονικό κόσμο, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τις επιπτώσεις αυτής της βύθισης.

Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης κολλημένοι επί ώρες σε μία φωτεινή οθόνη αποκτούν έναν επικίνδυνο εθισμό στο «σερφάρισμα» κυρίως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, πρακτική που δημιουργεί παραλυτική διανοητική σύγχυση. Αυτή είναι και η εξήγηση για την έλλειψη φυσικής αντίδρασης των πολιτών στον πραγματικό κόσμο που θα έφερνε απτά αποτελέσματα.

Αυτή είναι επίσης και η εξήγηση στο γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι περιορίζονται αποκλειστικά σε ακίνδυνες ψηφιακές αντιδράσεις, είτε μέσω σύντομων κειμένων, είτε μέσω ανάρτησης εικόνων, ή emoticons, δηλαδή ακίνητων συμβόλων ή ακόμα και τυποποιημένων βίντεο (π.χ. χειροκροτημάτων ή απασφάλισης χειροβομβίδων) που εκφράζουν μεν τα συναισθήματά τους, αλλά, ωστόσο, δεν διατυπώνουν συγκροτημένες προτάσεις δράσεων βασισμένες στη λογική.

Αναμφισβήτητα, πολλοί άνθρωποι χάρη στην ευρεία κυκλοφορία της πληροφορίας διεύρυναν πολύ τις γνώσεις και τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Εντούτοις, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει σταθεί εφικτό οι πολλαπλές γνώσεις και πληροφορίες που αποθησαύρισαν οι άνθρωποι να μετουσιωθούν σε πράξεις δυνάμενες να προκαλέσουν χειροπιαστά αποτελέσματα ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες της ζωής τους, να σταματήσει η κατάχρηση εξουσίας και η δικτατορική συμπεριφορά των κυβερνώντων παγκοσμίως, και βεβαίως να επιβληθεί η παραδειγματική τιμωρία τους.

Μελετώντας λοιπόν αυτό το μνημειώδες έργο του Νικολά Μπονάλ εν μέσω υγειονομικής δικτατορίας, διαπιστώνουμε έκπληκτοι ότι τελικά οι αυτοαποκαλούμενοι Δημιουργοί, επιβάλλουν στην ανθρωπότητα τη δική τους γνωστική, εβραϊκή σηθιανή εκδοχή της βιβλικής ιστορίας της πτώσης των Πρωτοπλάστων, όπου ο ουροβόρος (που αντιπροσωπεύει τον ΜΑτΣ και τους «Εκλεκτούς» του, δηλαδή την ελίτ της εξουσίας), προσφέρει το μήλο στην Εύα (για να παίξει τον μητρικό ρόλο) που το μοιράζεται με τον Αδάμ, για να ενωθούν και οι δύο σε κάτι ανδρόγυνο.

Δοκιμάζοντας τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης, οι σύγχρονοι Πρωτόπλαστοι γνωρίζουν το Καλό και το Κακό, όπου με σημερινούς όρους το Καλό είναι η ζωή σε κατάσταση μόνιμης φιέστας μέσα σ’ έναν ψηφιακό κήπο, η διαρκής σύνδεση μέσω ενός νέου τεχνολογικού ομφάλιου λώρου στο «αλλού», στην ψηφιακή ουτοπία.

Ενώ το Κακό είναι η κανονική, η φυσιολογική, πραγματική μας ζωή, με όλους τους κινδύνους της μεταξύ των οποίων και οι ασθένειες, η Ιστορία, όλα όσα δεν μπορούν ποτέ να προβλεφτούν και να προγραμματιστούν.

Το Καλό όμως, όπως το εννοούν τα χαζαρο-αγγλοσαξονικά ιερατεία της εξουσίας, είναι αλλοίμονο, το Καλό που συμφέρει τον Αρχηγό, το Καλό όπως το εννοούσε ο Χίτλερ και ο Μέγκελε, δηλαδή ένα ολοκληρωτικό, δικτατορικό «Καλό» που εκφράζει τη λογική του 2+2=5.

Και επειδή τα ολοκληρωτικά συστήματα δεν έχουν τίποτε το όντως καλό, η συνέπεια της γνώσης αυτού του Καλού είναι η πτώση, δηλαδή το γεγονός ότι όσοι δαγκώνουν τον καρπό του ψηφιακού κήπου, πρέπει αναγκαστικά να επιλέξουν την εθελοδουλεία, εάν δεν θέλουν στην κανονική τους ζωή να –μαντέψτε τι προτάσσουν οι Δημιουργοί– …βαριούνται μέχρι θανάτου.

Επομένως, οι εθελόδουλοι υπηρέτες των ελίτ διαμορφώνουν αναγκαστικά έναν δυαδικό τρόπο σκέψης και βυθίζονται εντελώς μέσα του, εξαλείφοντας την αντίφαση που ενυπάρχει στην επιλογή αυτής της μη-ζωής των συνδεδεμένων, του ακίνητου ταξιδιώτη μπροστά από την οθόνη, του εμβρυικού νομάδα σε μια εποχή αντιστροφής πασών των εννοιών, όπου ο Άβελ εξοντώνει τον Κάιν.

Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μία νέα ελίτ που έχει αντικαταστήσει τους αλλοτινούς βασιλιάδες του πετρελαίου και θεωρεί τον εαυτό της ως σύγχρονους Δημιουργούς, καθώς με τη νέα ψηφιακή τους Ουράνια Ιερουσαλήμ, με τον ηλεκτρονικό τους κήπο ο οποίος πολλαπλασιάζεται ασταμάτητα σαν καρκίνος, επιδιώκει λυσσωδώς να εξαφανίσει τον κανονικό κόσμο, ενοχοποιώντας τους ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνο σ’ αυτόν ως παρίες ή εγκληματίες, αφαιρώντας τους κάθε δικαίωμα και υποχρεώνοντάς τους να μην έχουν πια καμμία διάθεση να ζήσουν στην πραγματική ζωή.

Τι να κάνουμε;

Εδώ ακριβώς λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα: οι Δημιουργοί του Διαδικτύου και της πληροφορικής, υποδουλώνουν τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσω εθελοδουλείας, προκειμένου εκείνοι, οι μύστες, οι θεουργοί-μάγοι της κορυφής της πυραμίδας (και του Echelon) να βιώνουν μια ειδυλλιακή ζωή.

Γι’ αυτό και ο Πιτ Σουλτζ (Pit Schultz), διάσημος Γερμανός ειδικός της πληροφορικής, είχε δηλώσει ότι το Διαδίκτυο δημιουργεί μία ομαδική παραίσθηση ελευθερίας, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντιθετο.

Ωστόσο, αυτή η εθελοντική δουλεία προκειμένου να γνωρίσουμε το Καλό, υπό την πίεση του Κακού δεν λειτουργεί πλέον τόσο αποτελεσματικά, διότι οι «εκλεκτοί» του Θεού ξεσκεπάζονται, και μαζί τους καταρρέουν και εκείνοι που δεν είναι εκλεκτοί αλλά τους υπηρετούν, έχοντας πιστέψει εις μάτην ότι θα ικανοποιήσουν και αυτοί όλα τα ουτοπιστικά τους όνειρα.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αντισταθούμε σ’ αυτή τη γνωστική και καμπαλιστική παράνοια, πώς θα διαλύσουμε αυτή την παραίσθηση ελευθερίας που δεν είναι παρά μια κολοσσιαία ομαδική φυλακή;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ούτε συλλαμβάνεται μέσω της δυαδικής σκέψης 1-0 που αποκλείει ό,τι δεν λειτουργεί με το δικό της τρόπο, διότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με παράφρονες που όπως και οι προηγούμενοι που στο παρελθόν προκάλεσαν εκατομμύρια νεκρούς αιματοκυλίοντας την ανθρωπότητα, πιστεύουν ότι είναι οι νέοι Μεσσίες-Σωτήρες-Θεοί.

Ο Νικολά Μπονάλ μας διευκρινίζει ότι το Διαδίκτυο δεν είναι απλώς ένα προϊόν της ανάπτυξης της τεχνολογίας, αλλά πως αποτελεί μια πρόσκληση για μυστικιστικό και γνωστικό ταξίδι που κρύβει παγίδες και κινδύνους, όπως κάθε ιπποτική, καμπαλιστική ή αλχημική περιπέτεια και ότι κάθε gamer όταν αντιμετωπίζει εικονικούς δράκους, γνωρίζει ότι διατρέχει κινδύνους.

Ο συγγραφέας εύχεται ολόψυχα να ανοίξουν τα μάτια του ή καλύτερα, το τρίτο μάτι κάθε ανθρώπου, έτσι ώστε να αντιληφθεί ότι δεν έχει απλώς ένα πρακτικό εργαλείο στα χέρια του, αλλά μια Χώρα των Θαυμάτων με πολλές όψεις.

Μπορούμε λοιπόν να επωφελούμαστε από τις γνώσεις και τις πληροφορίες που μας προσφέρει το Διαδίκτυο −εφόσον όμως επαληθεύουμε κάθε φορά την εγκυρότητά τους− αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε να απέχουμε, να μην είμαστε διαρκώς συνδεδεμένοι, διαβιώνοντας όλο και περισσότερο στον πραγματικό κόσμο και δρώντας εκεί, κερδίζοντας έτσι απτά αποτελέσματα, με τρόπο ώστε αυτό το τερατώδες παγκόσμιο δίχτυ να μη μπορεί να μας αιχμαλωτίσει.

Όλο το άρθρο εδώ ΠΗΓΗ aperopia