Το ΟΧΙ το τιμούν οι υγειονομικοί σε αναστολή

Κώστας Καραΐσκος

Παραμονές της 81ης επετείου του ΟΧΙ ζούμε σε μια ελλαδική κοινωνία που δεν έχει καμμία σχέση με εκείνην του 1940. Είτε μας αρέσει είτε μας θλίβει, η πατρίδα μας εν έτει 2021 δεν έχει κανένα από τα στοιχεία εκείνα που την οδήγησαν στο αλβανικό έπος αλλά και στην Εθνική Αντίσταση: δεν έχει στοιχειωδώς επαρκή ηγεσία, δεν έχει ενεργό και κοινωνικά συνειδητό λαό, δεν έχει πνεύμα ζωντανό και ηθικό αγωνιστικό. Λογικά λοιπόν το καθεστώς πασχίζει να απαξιώσει κάθε ανάμνηση του εθνολαϊκού μας άθλου πριν οκτώ δεκαετίες, στοχεύοντας πρωτίστως τις παρελάσεις, καταργώντας τες ή μασκαρεύοντάς τες, χρησιμοποιώντας την αφορμή της λεγόμενης πανδημίας.

Φυσικά το κυριότερο τρέχον πρόβλημα της κοινωνίας μας δεν είναι η διεξαγωγή των παρελάσεων αλλά η πλήρης και χρόνια αποδιάρθρωσή της που έρχεται να δέσει με την απώλεια της αυτοσυνειδησίας της. Αυτή ακριβώς η αποδιάρθρωση, γνώρισμα πλέον όλων σχεδόν των δυτικών κοινωνιών, είναι που επιτρέπει στον τρέχοντα υγειοτεχνολογικό ολοκληρωτισμό να σαρώνει τον σύνολο νομικό πολιτισμό της ανθρωπότητας και να μην ανέχεται ούτε αστερίσκο στις παρανοϊκές διαταγές που γαβγίζει στα μούτρα μας. Έχουμε γίνει ως κοινωνία ένα καλοζωισμένο κοπάδι προβάτων που το σαλαγάνε τα βοθροκάναλα και δεν έχουν καμμία φιλοδοξία να βγούνε από το μαντρί, είτε ο τσομπάνης τα σφραγίζει είτε τα εμβολιάζει είτε τα ετοιμάζει για σφαγή. Δυστυχώς κανένας δεν δείχνει αποφασισμένος να θυσιάσει ένα ελάχιστο κλάσμα από την μαλθακή του καθημερινή ανία προκειμένου να διεκδικήσει λίγη ελευθερία για την οποία είπε τόσες φορές στο παρελθόν ηρωικά ΟΧΙ.

Υπάρχουν εξαιρέσεις στον θλιβερό αυτόν κανόνα; Ναι, όπως φάνηκε και με τις χιλιάδες αναστολές υγειονομικών, υπάρχουν άνθρωποι νουνεχείς και αξιοπρεπείς που αρνούνται τον παραλογισμό και τον φασισμό και, καταβάλλοντας βαρύ τίμημα, επιμένουν να διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, την προσωπική τους περηφάνεια και την κοινή λογική. Ποιον έχουν απέναντί τους; Από τη μια την πρόστυχη εξουσία κάθε μορφής, ντόπια και διεθνή, κι από την άλλη ένα κοινωνικό σώμα σε κατάσταση σήψης.

Δεν είναι ανάγκη να επαναλάβουμε εδώ τα ακλόνητα επιχειρήματά τους που μόνο ένας άνους ή ένας κακόβουλος δεν αντιλαμβάνεται, το κάνουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού. Άλλωστε η περαιτέρω διάλυση του ΕΣΥ από τους γραβατωμένους κορωναζήδες, μέσω των αναστολών, δείχνει καθαρά την υποκρισία και την αναίδειά τους σαν κάνουν ότι νοιάζονται για την δημόσια Υγεία.

Όμως πραγματικά η ύπαρξη χιλιάδων ανθρώπων που δίνουν τέτοια γενναία μαρτυρία είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχει να επιδείξει η κοινωνία μας και το ΟΧΙ που αντέταξαν είναι ένας απόηχος του περήφανου πνεύματος του ΄40 – κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου.

Υπάρχει διέξοδος από το σημείο όπου είμαστε τόσο στριμωχτά σταβλισμένοι, έχει προοπτική ο αγώνας των υγειονομικών μας; Το ερώτημα είναι εν μέρει περιττό, όπως ήταν και το ερώτημα για το ποιος θα νικούσε το ΄40. Όμως υπάρχει απάντηση και μάλιστα θετική. Τα άθλια κνώδαλα που κάνουν ότι κυβερνούν ξέρουμε καλά τι πάστας είναι. Οι ξένοι αφέντες τα επέλεξαν, με τη βοήθεια 2-3 εγχώριων, προσπαθώντας να ελέγξουν άκοπα το ποίμνιο με ντόπιες ράτσες «τσομπανόσκυλων»: τους Παπανδρέου, τους Μητσοτάκηδες, τους Πικραμμένους, τους Παπακωνσταντίνου κτλ.

Σήμερα έχουμε έναν Μητσοτάκη για πρωθυπουργό, που ανέλαβε την εξουσία χωρίς το παραμικρό σχέδιο και που έχει μέχρι τώρα αυτοαναιρεθεί θεαματικά τουλάχιστον 3 φορές. Στον πρώτο του προϋπολογισμό προέβλεπε μείωση των αμυντικών δαπανών ακόμα πιο κάτω κι από τα αστεία επίπεδα των χρόνων του Σύριζα. Έπρεπε να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την τουρκική επιθετικότητα για να αντιληφθεί τι εννοούσαν οι στρατιωτικοί μας και να ανατρέψει τις ανοησίες που έλεγε και να προβεί σε πελώριες παραγγελίες αεροσκαφών και πλοίων.

Δεύτερο παράδειγμα, αυτό της λαθρομετανάστευσης: όλοι ακούσαμε τις πρωθυπουργικές δηλώσεις κατά του «νατιβισμού», επίσης το πόσο περήφανος νιώθει βλέποντας όλες τις φυλές του Ισραήλ να υποστασιάζουν την πολυπολιτισμική Ελλάδα αλλά θυμόμαστε και τα ΜΑΤ που έστειλε σε Λέσβο - Χίο να χτυπήσουν τους νησιώτες που αντιδρούσαν στον λαθροεποικισμό. Κι όμως, λίγες μέρες μετά, κι αφού οι ΜΑΤατζήδες βρήκαν τον μάστορά τους από τους περήφανους ακρίτες, ήρθε η κρίση στον Έβρο που (εν όψει επικείμενης ανήκεστης ζημίας του κράτους) άλλαξε όλη την κυβερνητική λαθροπολιτική.

Τρίτο παράδειγμα, το πρόσφατο με την ενέργεια: ο ίδιος Μητσοτάκης που έτρεξε να ανακοινώσει την πιο πρώιμη απολιγνιτοποίηση της Ευρώπης και που επιδότησε κάθε ανεμογεννήτρια στο όνομα της «κλιματικής κρίσης», αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν εν όψει της αδήριτης πραγματικότητας που έρχεται με την παγκόσμια ακρίβεια και την ενεργειακή ένδεια και ανακοίνωσε την επαναλειτουργία κάποιων λιγνιτικών μονάδων. Έτσι λοιπόν κι εδώ: αν η κοινωνική αντίδραση, σε συνδυασμό με την αλήθεια των πραγμάτων, επιμείνει και αντέξει, τότε έχουμε ελπίδες να ζήσουμε μιαν ανατροπή της κορωναζιστικής πολιτικής ή έστω έναν περιορισμό της παντοκρατορίας της.

Βεβαίως για να είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές πρέπει να δούμε πως δεν ήταν μόνο οι αντιδράσεις που έστρεψαν αλλού την εφαρμοζόμενη πολιτική αλλά και η έξωθεν επίνευση: στην περίπτωση των αμυντικών δαπανών χρειάστηκε η δημοσιονομική χαλάρωση που έφερε η πανδημία, για τη φύλαξη των συνόρων είχε μεσολαβήσει η αλλαγή του κλίματος στη Γερμανία και στην Ευρώπη (άρα και το πράσινο φως από κει), ενώ στη – μάλλον προσωρινή – ύφεση της ΑΠΕραντης αερολογίας έπρεπε να προηγηθεί σχεδόν όλη η υφήλιος.

Έτσι θα γίνει κι εδώ, όπως συνέβη και μετά το ΄40, άλλωστε. Αν η εγχώρια αντίσταση αντέξει το κύμα του φασισμού και παραμείνει ζωντανή μέχρι την αλλαγή των συνθηκών διεθνώς, θα έρθει και η δικαίωση του αγώνα της. Δεν είναι ουτοπικό αυτό, στον κόσμο μας δεν υπάρχει μόνο η μαυρίλα που καλύπτει την Αυστραλία ή τη βόρεια Αμερική, υπάρχει και η ελπίδα που επιβιώνει στην Άπω Ανατολή ή στη Σκανδιναβία.

Να θυμόμαστε πάντα πως όσο εμείς τα κουτσοβολεύουμε ατομικά μέσα στη νεοταξίτικη «κανονικότητα», οι απολυμένοι υγειονομικοί αγωνίζονται για τις ελευθερίες όλων μας και το πρόβλημα δεν είναι μόνο δική τους υπόθεση. Τους επέλεξαν, δεν το επέλεξαν. Έτσι ακριβώς αύριο θα επιλεγεί άλλη κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα, κι αν η πρώτη έχει λυγίσει, η μάχη θα δοθεί από πολύ χειρότερες θέσεις.

Όποιος δεν λέει το ΟΧΙ σήμερα, όπου καλείται και μπορεί να το ορθώσει, προδίδει τον εαυτό του αλλά και συντελεί στην υποταγή όλης της ελληνικής κοινωνίας.

Χαιρετίζω τους πραγματικούς συνεχιστές του ΟΧΙ σε καιρούς απόλεμους, με την αγαπημένη μου ομηρική προτροπή: τλῆτε, φίλοι!

ΠΗΓΗ facebook