Όταν βρούμε την πατρίδα...

 

Πότε άλλαξε τόσο η πατρίδα; Σαν να είναι μια άλλη. 

Άνευρη, αμήχανη, ξενέρωτη έως και μη υπάρχουσα. Κάποιος την σέρνει από το χέρι. Δεν έχει σημασία ποιος. Ετούτη είναι ντροπιαστικά πρόθυμη να πάει με τον οποιονδήποτε. 

Αυτό το πράγμα δεν είναι η πατρίδα μας. Δεν είναι εκείνη που έφτιαχνε ήρωες, εμβατήρια, έρωτες μεγάλους που πάλευαν με εχθρούς και νικούσαν, που γονάτιζαν στον Θεό γιατί του ανήκαν, που ομόρφαιναν Σουλιώτισες, Ηπειρώτισσες, και μανάδες παλληκαριών.

Παραμονή εθνικής επετείου και δεν υπάρχει κάποιος να γιορτάσει. Σαν όλοι να ξοδεύτηκαν στο ξόδι στης Φώφης Γεννηματά κι' εκεί τελείωσαν τα επίσημα της χώρας.

 Έχουμε, είπαν, εθνικό πένθος γι' αυτό και δεν θα παρελάσουμε. Έχουμε και κορωνοϊό (όταν και όπου θέλουμε) και δεν θα τιμήσουμε το "Όχι". Θα ήταν και οξύμωρο, εδώ που τα λέμε και κουβέντα να μην γίνεται, να κάνουμε γιορτές εθνικής εντιμότητος και αντίστασης σε μια Ελλάδα αγνώριστη, άγνωστη και υποταγμένη στα "ναι" των συμβιβασμών της και διόλου ερυθριούσα από ντροπή -την λες και ξεδιάντροπη-. 

Τόσο ξεδιάντροπη και ξετσίπωτη την κατάντησαν, που την ημέρα της μαρτυρικής μνήμης θα υποδεχθεί την Μέρκελ, την άξια απόγονο των βιαστών μας και την μέχρι πρότινος βασανίστριά μας! Με το ξημέρωμα της 28ης, με το ηρωικό "Όχι" ακόμη λουλούδι στα χείλη των νεκρών μας, με την πείνα των πατεράδων νωπή σαν μνήμη και την δική μας στέρηση πρόσφατο εφιάλτη θα γίνουν οι υποδοχές, οι παράτες, το ρεζίλεμα...Και το βράδυ ο Πρωθυπουργός των βασανισμένων θα δεξιωθεί αυτή την ελεεινή. 

Αλλά αυτό λέγεται..."πολιτική". Γιατί (χρόνια τώρα) η πολιτική έπαψε να είναι διάλογος εν δημοκρατία και εξέπεσε σε επιβολή του ισχυροτέρου και συνωμοσία της ολιγαρχίας των συμφερόντων. 

Τώρα πια κάνεις μια Κ.Υ.Α. (δηλαδή ενώνονται τα κέφια δύο υπουργίσκων) και αυτό είναι νόμος που πρέπει ο καθείς να ακολουθήσει ακόμη και αν είναι σχιζοφρενικής προέλευσης....Μια Πρόεδρος, λέει δημοκρατίας, ντυμένη σαν τους απάχηδες των Αθηνών (το καπέλο της λείπει) υπογράφει τα πάντα εν τάχει ώστε να μείνει απερίσπαστη με την γάτα της. Ο λαός κι' αν είχε κάποιες αντιστάσεις κάποτε, κι' αν κρατούσε μιαν αξιοπρέπεια, τρέμοντας τον κορωνοϊό εξαφανίστηκε και παρέδωσε τα κλειδιά σε εξουσιαστές της πολιτικής και της διοικούσης εκκλησίας....

Οι σημαίες, τα παιδιά των παρελάσεων, ο Δαβάκης, τα Καλάβρυτα, το αίμα, οι δάφνες, ο δάσκαλος με την σφυρίχτρα για να κρατούμε το βήμα της περηφάνιας, τα καλά ρούχα των γονιών μας -εκκλησία και μετά παρέλαση-, το δάκρυ των παππούδων, το κεράκι για όσους πέθαναν τυμπανιαίοι από την πείνα ή σκοτώθηκαν στα βουνά των... κρυοπαγημάτων και όλα αυτά που μας δίδαξαν πως το ανθρώπινο καταξιώνεται μόνο όταν ξεπερνιέται από τον ίδιο τον άνθρωπο (σαν αυτός γίνεται ωραίος σαν Έλληνας) μοιάζουν πλέον παλιά ρούχα - απομεινάρια στολής που κάποτε έντυνε τους γενναίους...

Γι' αυτό μην ψάχνετε πια πατρίδα, παρά μόνο στα γαλάζια που ξέμειναν εντός σας, σαν μνήμη μιας παλιάς αφήγησης κι' ενός αρχαίου πόνου... Την θάλασσα που κλαίει μέσα σας λυγμών κύματα,  μην την φοβηθείτε. Σ' αυτά τα κύματα είναι που θα περπατήσει ο Χριστός και θάρθει να μας πάρει από το χέρι και να μας πάει πέρα μακριά στην πατρίδα... Κάποτε αυτή είχε τιμηθεί σαν χώρα ηρώων και όμορφων ανθρώπων καθώς η ωραιότης δεν υπάρχει στις α-μορφες μάζες.

Όταν βρούμε την πατρίδα θα γαληνέψουν οι θάλασσες, θα μερώσουν οι καρδιές, τα κόκκινα των κορυφογραμμών θα γίνουν τριαντάφυλλα και θα φορέσουμε στο πέτο τα χαμόγελα και την περηφάνεια, που ποδοπάτησαν οι προδότες. 

Όταν βρούμε την πατρίδα θα το καταλάβουμε γιατί τα λιβάνια θα παίρνουν μόνα τους φωτιά, κάτω από τις εικόνες που χρόνια τώρα φυλάμε στα εικονοστάσια της καρδιάς μας.... 

Θα σηκωθούμε τότε, θα πάρουμε την καρδιά στις χούφτες και θα θυμιατίσουμε τον κόσμο ολόκληρο. Γιατί πάντα έτσι κάνουν οι Έλληνες, όταν είναι Έλληνες: Τον κόσμο ολόκληρο!

ΠΗΓΗ anazhthseis