Το Άγιο Όρος πέτυχε εκεί όπου ο κομμουνισμός απέτυχε

Άγις Αγησιλάου

Οι μοναχοί δεν έχουν περιουσία. Είναι ακτήμονες. Απεκδύονται τον κόσμο τούτο, επειδή τον θεωρούν κόσμο της πλάνης, και ακυρώνουν κάθε περιουσιακή τους συσχέτιση με τον κόσμο αυτόν, όταν ορκίζονται. Για αυτό, άλλωστε, αλλάζουν το κοσμικό τους όνομα. Ακτημοσύνη, παρθενία, υπακοή ορκίζονται. Ο εγωισμός είναι πλάνη και παρεκτροπή, άρα η κατοχή ατομικής ιδιοκτησίας, εξυπηρετώντας αναγκαστικά ιδιοτελείς σκοπούς, είναι μέρος της εγωιστικής πλάνης και για τον λόγο αυτό απορρίπτεται.

Οι μονές του Αγίου Όρους είναι κοινόβια. Η περιουσία των μοναχών μεταβιβάζεται στο μοναστήρι και χρησιμοποιείται για το καλό όλης της αδελφότητας. Αντίστοιχα ισχύουν για την εργασία τους. Ατομικό όφελος από την εργασία του ο μοναχός δεν έχει. Ο καθένας εργάζεται και προσφέρει στην αδελφότητα ανάλογα με τις δυνατότητες του και ο καθένας απολαμβάνει τα οφέλη της εργασίας των άλλων σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Ο Μαρξ είπε: “Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”. Αυτή ήταν η φαντασίωση του, πεπλανημένη και ατελέσφορη, όπως η πράξη κατέδειξε. Ο Μαρξ ονειρεύτηκε μια αταξική κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις βασισμένες στον πλούτο, αλλά επιτεύξιμη μέσω διαδικασίας βίαιης, αιματηρής και ακραία καταπιεστικής. “Η βία είναι η μαμή της ιστορίας ” έλεγε.

Για την οικοδόμηση αυτής της αταξικής κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας, χρειαζόταν, ως απαραίτητο προστάδιο, η λεγόμενη σοσιαλιστική κοινωνία, μια κοινωνία προσαρμογής των πολιτών εν όψει της αταξικής κοινωνίας. Για αυτό η Σοβιετική Ένωση ονομαζόταν Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Σοσιαλιστικών, όχι κομμουνιστικών. Το προστάδιο αυτό της προσαρμογής πέρασε από την στενωπό της βίας, την στενωπό της επανάστασης, τα πέρασε όλα αυτά τα μακάβρια, το αίμα, το μίσος, την κοινωνική εκδικητικότητα και απέτυχε παταγωδώς . Όλα τα μαρξιστικά δόγματα η ζωή τα διέσυρε και τα απέσυρε. Ούτε τα αγάλματα δεν έμειναν στην θέση τους. Κοινωνία στηριγμένη μόνο στην βία και την καταπίεση δεν μακροημερεύει. Η Σπάρτη ήταν αταξική, αλλά με την συναίνεση των κατοίκων της και την οικειοθελή εφαρμογή των νόμων του Λυκούργου, χωρίς βία. Άντεξε 400 χρόνια.

Στο Άγιο Όρος αυτό που ο Μαρξ σχεδίασε αποτυχημένα ,υλοποιείται επί 10 αιώνες με την αβίαστη συγκατάνευση των μοναχών. Μηδενική περιουσία, κοινή διατροφή, ίδιο καθημερινό ωράριο, ίδια ζωή για όλους και επικεφαλής όλης της προσπάθειας ο εκλεγμένος από τους μοναχούς ηγούμενος. Πολλοί ίσως δεν γνωρίζουν ότι ο ηγούμενος της Μονής, στον οποίο όλοι οφείλουν υπακοή, εκλέγεται από την σύναξη των μοναχών. Εκλέγεται και είναι ισόβιος. Οι νεότεροι μοναχοί απασχολούνται στα πιο δύσκολα διακονήματα, όπως πχ οι αγροτικές εργασίες, και οι απόμαχοι μοναχοί αποσύρονται στο γηροκομείο της Μονής, υπό την φροντίδα των νεότερων. Μόνο η Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, αυτό το εξαίρετο και ” κοινοβιακό” στρατιωτικό σώμα, έχει γηροκομείο για την φροντίδα των απομάχων του.

Αυτή είναι η κοινωνική διάρθρωση των Μονών του Αγίου Όρους. Μια ανόθευτα αταξική κοινωνία, κάτι σαν την αρχαία Σπάρτη, χωρίς, όμως, όπλα και γυναίκες. Μόνο οι πολεμιστές μπορούν να αγγίξουν τέτοια επίπεδα κοινωνικής οργάνωσης και ανέλιξης. Όχι μόνο οι ένοπλοι πολεμιστές. Οι άοπλοι πολεμιστές ,αυτοί που παλεύουν καθημερινά με τα πάθη, τα ορμέμφυτα και τις επιθυμίες τους, όπως οι μοναχοί, μπορούν επίσης. Οι Αγιορείτες το αποδεικνύουν αυτό έμπρακτα εδώ και αιώνες.

ΠΗΓΗ yiorgosthalassis