Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Το αγιασμένο τέκνο της Μικράς Ασίας που έφτασε σε σημείο να μιλά με τον Όσιο Δαυίδ

 Ελευθέριος Ανδρώνης

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, γέννημα της Ιωνικής γης, φυτεύτηκε σαν εκλεκτός σπόρος του Θεού στον Όσιο Δαυίδ της Εύβοιας και έφτασε σε αφάνταστα επίπεδα αγιότητας.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Πόσους και πόσους μεγάλους αγίους γέννησαν τα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας; Πόσα πνευματικά άστρα της Ορθοδοξίας, έκαναν τα πρώτα τους βήματα εκεί, και στη συνέχεια φώτισαν την οικουμένη μεταδίδοντας το ανέσπερο φως;

Η μικρασιατική καταστροφή τον φέρνει στην Ελλάδα

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης που γιορτάζουμε σήμερα, είναι και αυτός γέννημα της Ιωνικής γης. Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1920 στο Λιβίσι της Μάκρης, ένα παραθαλάσσιο χωριό που βρίσκεται περίπου στο ύψος του Καστελόριζου. Η οικογένεια του ήταν εύπορη για τα δεδομένα της εποχής, άλλα ο πραγματικός πλούτος της βρισκόταν στις ρίζες του γενεαλογικού δέντρου του Αγίου. Επτά γενεές Ιερομονάχων, ένας Αρχιερέας και το απαύγασμα αυτής της ευλογημένης παράδοσης, ο λαμπρότερος καρπός του δέντρου, ο ίδιος ο Άγιος Ιάκωβος.

Εξαιτίας του άγριου ξεριζωμού του ελληνισμού από τους τούρκους, ο Γέροντας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, όντας μωρό ακόμα. Και έτσι μεταφυτεύτηκε ως πολύτιμος σπόρος χάριτος στην Ελλάδα, όπου για δυο χρόνια έμεινε στο χωριό Άγιος Γεώργιος, στην Άμφισσα. Μετά πήγε στη Φαράκλα Ευβοίας όπου εκεί έζησε ως την ηλικία των 30 ετών, οπότε και τον στρατολόγησε οριστικά ο Θεός στο αγιασμένο και ξακουστό πλέον Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ.

Του εμφανίζεται η Αγία Παρασκευή

Από μικρός του άρεσε να επισκέπτεται τα εξοχικά ξωκλήσια, να τα καθαρίζει, να ανάβει τα καντηλάκια τους και να προσεύχεται. Είχε αδυναμία σε ένα εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που βρισκόταν σε έναν ερημικό λόφο και περνούσε ώρες εκεί. Ώσπου ένα βράδυ αξιώθηκε να δει την ίδια την Αγία Παρασκευή ολοζώντανη, και να μιλήσει μαζί της.

Το ίδιο έγινε και το επόμενο βράδυ, όπου η Αγία είπε προφητικά στον Άγιο Ιάκωβο πως θα δει χρυσάφι να περνάει από τα χέρια του στη μετέπειτα ζωή του. Κι όντως, αμέτρητα χρήματα πέρασαν από τα ευλογημένα χέρια του, είτε από δωρεές, είτε από ολοφάνερα θαύματα του Θεού, για να καταλήξουν πάντοτε σε φτωχούς και πάσχοντες.

Στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ο Γέροντας είχε μια σακούλα που έβαζε μέσα τα χρήματα που του έδιναν, και δεν γνώριζε ποτέ πόσα ήταν. Όταν κάποιος είχε ανάγκη, απλά έβγαζε χρήματα από μέσα και τα μοίραζε. Και η πρόνοια του Θεού φρόντιζε να μένει πάντα γεμάτη αυτή η σακούλα!

Σε ηλικία 32 χρονών ο Ιάκωβος έγινε δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952, ο Μητροπολίτης Χαλκίδας Γρηγόριος, τον χειροτόνησε ιερέα. Στις 25 Ιουνίου του 1975, ο Άγιος έγινε ηγούμενος στον Όσιο Δαυίδ.

Η επικοινωνία του με τους Αγίους

Η επικοινωνία του με ίδιο τον Όσιο Δαυίδ έμεινε παροιμιώδης. Ο Γέροντας μιλούσε στην κάρα του Οσίου κανονικά, όπως με έναν ζωντανό άνθρωπο. Του εμπιστευόταν όλες του τις έγνοιες. Και ο Όσιος Δαυίδ τον εισάκουε και έλυνε πλήθος ζητημάτων, πραγματοποιώντας αναρίθμητα θαύματα. Ήταν τόσο έντονη και θαυμαστή η πνευματική συνάφεια αυτών των δύο αγιασμένων μορφών, που γέροντες της Μονής έγιναν μάρτυρες εμφανίσεων του Οσίου Δαυίδ με τη μορφή του Γέροντα Ιακώβου, ή και εμφανίσεις του Γέροντα με την όψη του Οσίου Δαυίδ!

Ο Όσιος Δαυίδ άλλα και ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ήταν κυριολεκτικά καρδιακοί φίλοι του Αγίου Ιακώβου και η οικειότητα που είχε μαζί τους ήταν κάτι το απίστευτο.

Έλαβε πλήθος χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος

Ο Άγιος Ιάκωβος, ενώ δεν έβγαλε παρά μόνο το δημοτικό, είχε απίστευτη σοφία και ευφράδεια λόγου. Όπως οι Απόστολοι, που από ταπεινοί ψαράδες, έγιναν πνευματικοί φωστήρες που εξέπληξαν την οικουμένη, έτσι και ο Άγιος Ιάκωβος έδινε την εντύπωση λογιότατου ανθρώπου που μπορούσε να συζητήσει άνετα ακόμα και με φτασμένους επιστήμονες. Και πάντα, η απαράμιλλη ταπεινότητα του, τον έκανε να μιλά με μια παιδική συστολή και ένα μόνιμο «με συγχωρείτε» στα χείλη. Από αυτή την τόσο γλυκιά συνήθεια, έμεινε στις συνειδήσεις των πιστών και ως Άγιος Ιάκωβος ο «με συγχωρείτε».

Παρά τον εντυπωσιακά χειμαρρώδη λόγο του, λόγω ταπεινότητας πρόβαλλε συνεχώς τη δική του αγραμματοσύνη. Εξουθένωνε τον εαυτό του, μη φανερώνοντας ούτε ίχνος της αγιότητάς του. Είχε μεγάλη διάκριση στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους και πάντοτε είχε να πει έναν καλό λόγο. Ως λειτουργός ήταν μεγαλειώδης. Διάβαζε τα εκκλησιαστικά κείμενα σα να ήταν απόφοιτος Θεολογικής. Στεκόταν μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο πραγματικά μετά φόβου και τρόμου. Πολλές φορές εθεάθη από αυτόπτες μάρτυρες να υπερίπταται του εδάφους κατά εκείνες τις στιγμές.

Το Άγιο Πνεύμα προίκισε αυτή την τόσο αγωνιστική φυσιογνωμία με πλήθος χαρισμάτων. Το διορατικό, το προορατικό, το ιαματικό και άλλα. Το δε ασκητικό πνεύμα του Αγίου Ιακώβου, θα μπορούσε εύκολα να συγκριθεί με τους βίους ασκητών της ερήμου των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως τρεφόταν σαν πουλί – όχι σαν άνθρωπος.

Τηρούσε αυστηρότατες νηστείες και έκανε χιλιάδες μετάνοιες τη μέρα, αδιαφορώντας για τη εξασθενημένη υγεία του. Προσευχόταν αδιαλείπτως και κοιμόταν ελάχιστα. Παρηγορούσε, ελεούσε και νουθετούσε ακατάπαυστα. Το καταπονημένο σώμα του το είχε παραδώσει εξ ολοκλήρου στον Θεό και στην προσφορά για τον πλησίον.

Κοιμήθηκε βρισκόμενος στις επάλξεις

Σαν πνευματικός πατέρας, ήταν εξαιρετικός. Εμβάθυνε στην περίπτωση κάθε πνευματικού του τέκνου, ατένιζε την καρδιά του και έδινε πάντα στοχευμένες συμβουλές. Συντρόφεψε χιλιάδες ψυχές στον σωτήριο δρόμο της μετάνοιας. Ακόμα και όταν παρέδωσε την Αγία ψυχή του στις 21 Νοεμβρίου 1991, κοιμήθηκε πραγματικά εν ώρα πνευματικού καθήκοντος, αφού εκείνη την ώρα τελούσε το μυστήριο της Εξομολογήσεως.

Η είδηση του θανάτου του, μεταδόθηκε αστραπιαίως σε όλη την Ελλάδα και χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν το Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, για να αποχαιρετήσουν με δάκρυα στα μάτια την αγιασμένη μορφή του. Έγιναν μάρτυρες της ιλαρής μορφής του, και της υπερφυσικής ευκαμψίας του σώματος του. Ήταν μια εξόδιος ακολουθία σε κλίμα χαρμολύπης, αποχαιρετισμού και Αναστάσιμης εορτής.

Ας έχουμε την ευλογία αυτού του μεγάλου Αγίου του 20^ου αιώνα.

Ἀπολυτίκιον:

Χαίρει ἔχουσα, σὲ παραστάτην, ἡ πολύφημος νῆσος Εὐβοίας, καὶ τοῦ ὁσίου Δαυΐδ ἐπαγάλλεται, ἡ θεία Μάνδρα τὸν τάφον σου ἔχουσα, θεοχαρίτωτε πάτερ Ἰάκωβε, σὺ γὰρ χάριτας, βλυστάνεις ἡμῖν ἑκάστοτε, ὡς ῥεῦμα Παρακλήτου ἀνεπίσχετον.

 ΠΗΓΗ sportime