ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

   

Καί στό Ντιβέγιεβο καί στό Σάρωφ ἐργάζονταν πολλοί χωρικοί. Ὡρισμένοι εἶχαν ἰδιαίτερο σύνδεσμο μέ τόν ὅσιο. Ἡ ἀγάπη τους ἦταν ἀμοιβαία. Μερικοί ἀπ’ αὐτούς ἔγιναν ἀξιόπιστοι μάρτυρες γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου.

    Κάποιος χωρικός ἀπό τό Λιχάτσεφ, ὁ Δ. Β., διηγεῖται ὅτι τό 1831 ἔνοιωσε τά συμπτώματα τῆς χολέρας. Σκέφθηκε τότε νά ζητήση τή βοήθεια τοῦ ὁσίου καί σύρθηκε μέ δυσκολία ὥς τό κελλί του. Ὁ στάρετς τοῦ ἔδωσε νά ἀσπασθῆ τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, νά πιῆ ἁγίασμα καί νά φάη μερικά κομμάτια πρόσφορο. Ὁ ἄρρωστος ἡσύχασε λίγο. Ὕστερα τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά κάνη τόν γῦρο τῆς μονῆς, καί ὅταν φθάση στό Καθολικό νά μπῆ νά προσευχηθῆ.

   - Ἐκεῖ, τοῦ εἶπε, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ θά σέ θεραπεύση.

    Ὁ χωρικός ἔκανε ὑπακοή στόν ὅσιο καί μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ γύρισε στόν ξενῶνα τελείως ὑγιής. 

   Ὁ ἴλαρχος Τ.Β. Τεπλώφ διηγεῖται τά ἑξῆς:

   «Ὅταν ἤμουν τριάντα ἐτῶν, παρουσιάσθηκε στήν ἐπαρχία Αἰκατερινοσλάβ ἐπιδημία χολέρας. Ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού εἶχα στήν ἐξουσία μου σ’ ἐκείνη τήν περιοχή, εἴκοσι εἶχαν ἤδη πεθάνει, ἐνῶ οἱ σπασμοί τῶν ὑπολοίπων, ὁ κοινός στεναγμός καί θρῆνος ἔσχιζαν τήν καρδιά μου. Στίς δύσκολες αὐτές στιγμές θυμήθηκα τόν στάρετς:

  - Ὅταν θά δοκιμάζης θλίψεις, μοῦ εἶχε πεῖ, νά ἔρχεσαι στό κελλί τοῦ ταπεινοῦ Σεραφείμ. Αὐτός προσεύχεται γιά σένα.

    Ἀποφασίσαμε λοιπόν μέ τή γυναῖκα μου νά πᾶμε στόν στάρετς καί νά τοῦ ζητήσουμε νά μᾶς λυτρώση ἀπό τήν ἐπάρατη ἀσθένεια. Τήν ἴδια νύκτα ὁ πατήρ Σεραφείμ ἐμφανίσθηκε στή γυναῖκα μου σέ ὄνειρο καί τῆς εἶπε νά πᾶμε στήν τάδε πηγή, ὅπου εἶχε κάποτε ἐμφανισθῆ ἡ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ἐκεῖ νά ἀντλήσουμε νερό καί νά πιοῦμε ἐμεῖς καί οἱ ἄνθρωποί μας.

    Ἡ πηγή αὐτή ἀπέχει δώδεκα βέρστια ἀπό τό κτῆμα μας. Ξεκινήσαμε πρωΐ - πρωΐ ὅλη ἡ οἰκογένεια μέ ἀπόλυτη πίστι στή μεσιτεία τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Σεραφείμ. Φθάνοντας στήν πηγή κάναμε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἤπιαμε ἀπό τό νερό καί λουσθήκαμε κι ἐμεῖς καί οἱ ὑπηρέτες μας. Κατόπιν ἔστειλα νά φέρουν ἕνα βαρέλι ἀπό τό χωριό, τό γεμίσαμε νερό καί ξεκινήσαμε ὅλοι γιά τό σπίτι.

    Στό χωριό μάζεψα ὅλους τούς κατοίκους, κάλεσα τόν ἱερέα καί κάναμε ἁγιασμό. Ὕστερα, ἀφοῦ πήραμε ὅλοι ἁγιασμό, στείλαμε καί στό νοσοκομεῖο, ὅπου πολλοί ἦσαν ἑτοιμοθάνατοι. Ὅλοι αὐτοί μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θεραπεύθηκαν σύντομα καί κανείς πλέον δέν πέθανε ἀπό χολέρα στήν περιοχή μου.

     Ἰδιαίτερη ἐντύπωσι μᾶς ἔκανε ἡ θεραπεία μιᾶς ἑβδομηντάχρονης γριούλας. Ἡ κατάστασίς της ἦταν ἀπελπιστική. Κάποιος γείτονας, ἐπειδή ἐκείνη ἦταν ἀναίσθητη, τῆς ἔρριξε ἁγιασμό στό στόμα καί στό ὑπόλοιπο σῶμα. Σέ λίγο τήν ἔλουσε ἄφθονος ἱδρώτας καί σέ μία ὥρα ἦταν ἐκτός κινδύνου.

     Ὁ φόβος τῆς χολέρας ἀνάγκασε πολλούς νά καταφύγουν στόν ὅσιο. Ἄλλοι προσωπικά καί ἄλλοι μέ γράμματα τόν ρωτοῦσαν πῶς νά προφυλαχθοῦν ἀπό τόν κίνδυνο. Κι ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε ὡς ἑξῆς:

    - Ἐάν ἐπικαλεσθοῦμε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, θά σωθοῦμε. Ὅποιος ἔχει τό ὄνομα τοῦ Κυρίου στά χείλη, θά σωθῆ. ‘‘Ἀποκάλυψον πρός Κύριον τήν ὁδόν σου καί ἔλπισον ἐπ’ αὐτόν καί αὐτός ποιήσει καί ἐξοίσει ὡς φῶς τήν δικαιοσύνην σου καί τό κρῖμά σου ὡς μεσημβρίαν’’ (Ψαλμ. λστ΄ 5 - 6). Μόνο ‘‘ὑποτάγηθι τῷ Κυρίῳ καί ἱκέτευσον αὐτόν’’.

      Ἐν συνεχεία συμβούλευε νά ἐφαρμόζουν τόν κανόνα προσευχῆς πού εἶχε ὁρίσει γιά τούς ἁπλοϊκούς ἀνθρώπους καί γιά ὅσους δέν ἔχουν ἀρκετό χρόνο γιά προσευχή.

    - Ὅποιος ἐφαρμόση αὐτά, ἔλεγε ὁ στάρετς, δέν θά στερηθῆ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή εἶναι ὁ δρόμος πρός τόν Κύριο. Θά σωθῆ ἐπίσης καί ὅποιος μεταλαμβάνει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων συχνά καί ὄχι μόνο μία φορά τόν χρόνο. Αὐτός θά ἀποκτήση ἐπί πλέον εὐτυχία στή γῆ αὐτή καί μακροζωΐα. Νά ἐνθυμῆσθε τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου: ‘‘Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε’’ (Α΄ Θεσσαλ. ε΄ 16-18). Διότι πιστεύω, πώς ἡ χάρις τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας τότε μόνο γίνεται αἰσθητή, ὅταν ἡ ψυχή ἐκείνου πού μεταλαμβάνει, ζῆ αὐτή τή μακαρία καί εἰρηνική κατάστασ. Γιά τόν Κύριο, ἕνας πού ἐκτελεῖ τό θέλημά Του, ἀξίζει περισσότερο ἀπό πλῆθος παρανομούντων.

   Πολλές φορές ἀπαντοῦσε στίς ἐπιστολές πού τοῦ ἔστελναν, χωρίς νά τίς ἀνοίξη. Μετά τόν θάνατό του βρῆκαν στό κελλί του πολλές ἐπιστολές σφραγισμένες, στίς ὁποῖες ὅμως εἶχε ἀπαντήσει στόν καιρό τους».

     Ἡ προσευχή τοῦ ὁσίου εἶχε πολλή παρρησία. Θεράπευε ἀρρώστους πού εἶχαν φθάσει πλέον στό χεῖλος τοῦ θανάτου.

                                          Διαφορά πνευματικῆς ἐξουσίας καί κοσμικῆς

ΦΙΛΑΓΙΟΣ