Θάρρος, ἀδέλφια μου!

Ὀφείλω νά εὐχαριστήσω ὅλους ἐσᾶς, πού μέ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον προσπαθεῖτε νά ἐπικοινωνήσετε μαζί μας ζητώντας νά μάθετε γιά τίς ἀνάγκες καί γιά τήν ὑγεία μας. Ἰδιαιτέρως σκέφτομαι καί πονῶ γιά τόν καθένα σας, γιά τόν πόθο σας νά βρεθεῖτε στό Μοναστήρι μας καί τό χτυποκάρδι σας γίνεται εὐχή στό ταπεινό μου κομποσχοίνι, διότι ὅλους σᾶς ἐνθυμοῦμαι καί καθίσταται ἡ προσευχή αὐτή γέφυρα πού μᾶς ἑνώνει ἀπ᾿ τήν γῆ ὥς τόν οὐρανό. Ἀπομονωμένοι καθώς εἴμαστε στό ὄρος Πάϊκο εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί εὐσταθείας τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν. 

Ἔφθασε, ἀδελφοί μου, τό πολυπόθητο Πάσχα, ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, πού ἑορτάζουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι μέ ἰδιαίτερη λαχτάρα σ᾿ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Κι ὅμως οἱ ἐκκλησιές μας μένουν κλειστές ἀπ᾿ τούς ἐχθρούς τῆς πίστης μας. Κι οἱ καμπάνες σίγησαν πιά. Οἱ ἀκολουθίες στούς ναούς δέν ἀκούγονται οὔτε ἀκόμη κι ἀπ᾿ τά μεγάφωνα. Τώρα τό μόνο πού μπορεῖ κανείς νά ἀφουγκρασθεῖ, ἄν σκύψει πάνω στήν γῆ τήν ἑλληνική, εἶναι οἱ βόγκοι καί τά παρακαλητά ἀπ᾿ τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού λαχταροῦν πότε θά ξαναβρεθοῦν στίς ἐκκλησιές νά λειτουργηθοῦν, νά λάβουν μέσα τους τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἡ ἀγωνία κορυφώνεται γιατί πλέον φαίνεται ὅτι κάτι τραγικό συμβαίνει ἤ τουλάχιστον πρόκειται νά συμβεῖ. Ἐμεῖς οἱ μοναχοί, ὅμως, κάναμε τίς καρδιές μας κατακόμβες κι οἱ προσευχές κι οἱ ἀκολουθίες μας γίνονται πιά κάτω ἀπ᾿ τόν φόβο, σάν νά βρισκόμαστε σέ κάποια χρόνια πολύ χειρότερα τῆς Τουρκοκρατίας.

Ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁλοκληρώθηκε μέ τίς πενήντα μέρες νηστείας. Καθημερινά τό διάστημα αὐτό τό θυμίαμα ἀπ᾿ τά κελλιά τῶν μοναχῶν ἀνέβαινε στό ὄρος Πάϊκο καί ἁπλωνόταν σ᾿ ὁλάκερο τόν μακεδονικό κάμπο καί ἔφθανε στό σπίτι τοῦ καθενός σας, σάν μιά παρηγοριά τῆς ἀπουσίας σας ἀπό τό Μοναστήρι μας. Ὅμως τώρα πιά ἀρχίζει νά ζωντανεύει ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς Ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν πρώτων χριστιανῶν. Οἱ κατακόμβες ἑτοιμάζονται νά γεμίσουν, ἀφοῦ οἱ φλογισμένες καρδιές τῶν πιστῶν ἀνθρώπων ἔχουν πυρακτωθεῖ ἀπό πόθο Χριστοῦ. Αὐτή ἡ φλόγα σιγά σιγά θά ἐξαπλωθεῖ καί κάποια στιγμή θά ἐκραγεῖ ὡς ἕνα ἠφαίστειο κι ἡ λάβα αὐτή θά κατακαύσει τήν ἀπιστία. Γιατί τώρα ἔχει φανεῖ ποιοί εἶναι οἱ ἀληθινοί πιστοί καί ποιοί εἶναι οἱ ἀντίδικοι τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Ἡ ἥρα ἔχει χωρίσει ἀπ᾿ τό σιτάρι. Καί τότε ἡ γῆ θά κατακαλυφθεῖ ἀπ᾿ τήν θεία Χάρη τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, κατακαίοντας τήν ἀπιστία. Διότι, «ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις».

Σ᾿ αὐτήν τήν δοκιμασία πού ἐνέσκηψε ἄς μήν βρεθοῦμε συνένοχοι μέ τούς παράνομους μέ τήν παθητική μας στάση. Ἄς κάνουμε τά σπίτια μας τόπους προσευχῆς ὅπου τό καντήλι δέν θά τρεμοπαίζει ποτέ πιά, ἀφοῦ ὁ πόθος μας νά ξαναβρεθοῦμε στίς ἐκκλησιές μας δέν θά σβήσει ποτέ. Πάντα θά ζωογονεῖται ἀπ’ αὐτήν τήν δύσκολη περίσταση. Διότι μέσῳ αὐτοῦ τοῦ διαβολικοῦ ἰοῦ ὁ Θεός μᾶς δοκιμάζει, γιά νά φανεῖ ἄν εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιαστοῦμε γι᾿ Αὐτόν. Γιά νά φανεῖ ἄν ἡ πίστη μας εἶναι πιό δυνατή ἀπ᾿ τά ἀνθρώπινα ἐπιχειρήματα τῆς λογικῆς, πού πλέον ἔχουν καταντήσει πέρα ὥς πέρα δαιμονιώδη καί φαντασιόπληκτα. Ἰδού ἡ τραγικότητα τῶν ἡμερῶν καί τῆς ἐποχῆς μας! Ζητοῦν νά μᾶς ἐξαναγκάσουν νά ὑπακούσουμε στόν ἰό τοῦ διαβόλου καί νά γυρίσουμε τήν πλάτη μας στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δέν ἀπελπιζόμαστε. Γιατί τώρα σ᾿ αὐτήν τήν σκληρή περίοδο θλίψεως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός γίνεται ἐλπίδα μας καί κραταίωμα καί σωτηρία. Διότι τά παράνομα ἔργα τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως πρόκειται νά τά συντρίψει ὁ Κύριος ὡς σκεύη κεραμέως. Τί μᾶς προτρέπει ἡ αὐτοαλήθεια, ὁ Χριστός; «Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν ὑμῖν». Ὁ προφήτης Δαβίδ μᾶς λέει: «οἱ δέ παράνομοι ἐξολοθρευθήσονται ἐπί τό αὐτό, τά ἐγκαταλείμματα τῶν ἀσεβῶν ἐξολοθρευθήσονται. Σωτηρία δέ τῶν δικαίων, καί ὑπερασπιστής αὐτῶν ἐστιν ἐν καιρῷ θλίψεως, καί βοηθήσει αὐτοῖς Κύριος καί ρύσεται αὐτούς καί ἐξελεῖται αὐτούς ἐξ ἁμαρτωλῶν καί σώσει αὐτούς, ὅτι ἤλπισαν ἐπ᾿ αὐτόν» (Ψαλμ. λστ΄).

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄, 33), μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος, ὁ θριαμβευτής ἐναντίον τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας.

Θάρρος, ἀδέλφια μου, ἰδού προάγει ἡμᾶς ὁ Κύριος εἰς τήν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ Αὐτόν ὀψόμεθα, ἰδού εἶπεν ἡμῖν!

Στήν Γαλιλαία τῆς καρδιᾶς μας εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε νά σκηνώσει ὁ Θεός Λόγος γιά νά ἀναφωνήσουμε:

Ναί, ὄντως, Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!