Ἰδού ἀναβαίνωμεν εἰς Ἱεροσόλυμα....

Κολυμπάρι 2016

Οὐκρανία 2019

Κορονοϊός -  παύση θείας Λατρείας 2020

Τρία γεγονότα πού ξεχείλισαν τό ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, ἀποτελέσματα τῆς χρόνιας διάβρωσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὄχι ἄσχετα μεταξύ τους. 2016, στή ληστρική Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου προδίδεται ἡ πίστη. Οι αἱρέσεις ἀθωώνονται, καί πλέον ὀνομάζονται Ἐκκλησίες. Προσβάλλεται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό συνοδικό σύστημα καταπατεῖται, οἱ παριστάμενοι ἀρχιερεῖς δέν ψηφίζουν ἀλλά ὑπογράφουν, ἄλλοι δέν δέχονται νά ὑπογράψουν γιατί τό κείμενο αἱρετίζει, ἄλλοι ὑπογράφουν «ἀντ᾿  αὐτοῦ», ἀλλοί δέν δέχονται νά ὑπογράψουν γιατί τό κείμενο δέν ἀναβιβάζει τόν Παπισμό ξεκάθαρα σέ ἐκκλησία... Δέν ἐκπροσωποῦνται ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες. Ἀπό αὐτές πού τρόπον τινά ἐκπροσωποῦνται παρίσταται μικρό μέρος τῶν ἀρχιερέων, καί ἀπό αὐτούς πού παρίστανται δέν ψηφίζει κανείς.

Habemus Papam!  «Ἔχουμε Πάπα!»

Οὐκρανία 2019. Ἀνακαλοῦνται ἔγγραφα 300 καί πλέον ἐτῶν καί ἔτσι ἀντιστρέφεται ὁ ροῦς τῆς ἱστορίας καί τό Πατριαρχεῖο Κιέβου ξαφνικά «ἐπιστρέφει» ὑπό τό ὠμοφόριο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ἀγνοεῖται ὡς ἀνύπαρκτη ἡ τοπική ἀνθοῦσα καί καρποφοροῦσα Ἐκκλησία μέ ἐπικεφαλῆς τόν Μητροπολίτη Ὀνούφριο τῶν 90 ἀρχιερέων, τῶν χιλιάδων μοναχῶν καί τῶν δεκάδων χιλιάδων ἐνοριῶν πού ὑπάγεται διοικητικά στό Πατριαρχεῖο Μόσχας, καί στή θέση της ἀναγορεύται ὡς ἐκκλησία μία χιμαιρική ὀντότητα, οἱ κληρικοί τῆς ὁποίας εἶναι καθηρημένοι γιά κανονικά παραπτώματα, ἀναθεματισμένοι, σχισματικοί, ἀχειροτόνητοι καί αὐτοχειροτόνητοι.

Ἐμπαίζεται τό δικαιϊκό σύστημα τῆς Ἐκκλησίας μας: ἱερωμένοι καθηρημένοι ἀπό τελεία Σύνοδο, ἀπευθύνουν ἔκκλητο σέ ἐπικεφαλῆς ἄλλης τοπικῆς ἐκκλησίας, ἐν προκειμένω στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, κατά παράβαση τῶν ἱερῶν κανόνων. Καί ἐνῶ ἄχρι τοῦδε ἀποπέμφθησαν ἕξι φορές ὡς κανονικῶς καταδικασμένοι, «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» καί ἀπεδόθησαν ὡς λευκαί περιστεραί στό ποίμνιο, ἕτοιμοι νά ποιμάνουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ, νά τόν ὁδηγήσουν στή Θέωση, αὐτήν πού γιά τούς ἰδίους φαίνεται μᾶλλον ἀνέφικτη...

Ἐδῶ προσβάλλεται πλέον ἡ ἴδια ἡ ὀντολογία τῆς Ἐκκλησιολογίας μας. Γιά νά ὑπάρχουν ἔγκυρα μυστήρια χρειάζεται ἱερεύς μέ κανονική χειροτονία. Τώρα τά πράγματα «ἀναμοχλεύονται», μή κανονικοί ἱερεῖς ἀνακατώνονται μέ κανονικούς, σέ λίγο δέν θά γνωρίζουμε ἀπό ποῦ ἕλκει τήν ἱερατική του καταγωγή ὁ καθένας, ἄν εἶναι ἤ δέν εἶναι κάν ἱερεύς.

2020. Ἀφοῦ παγιώθησαν οἱ ἀνωτέρω ἁμαρτίες, ἦλθε ἡ «πανδημία» τοῦ κορονοϊοῦ. Ταυτόχρονη λήψη παρόμοιων μέτρων ἀπό πλειάδα κυβερνήσεων, «ἐν χορῷ». Σά νά δόθηκε –ἀπό ποιόν;– ἡ ἐντολή ὅτι τώρα θά δράσετε ὅλοι μαζί μέ τόν ἴδιο τρόπο. Τώρα θά περιορίσετε τίς ἐλευθερίες μέ τήν πρόφαση τοῦ κορονοϊοῦ. Ἀντισυνταγματικό ; λίγο ἐνδιαφέρει. Καταπατεῖται τό ἄρθρο 13 τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας; Ἐδῶ εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου, τό Σύνταγμα θά κοιτάζουμε; Ὁ Καίσαρ διατάζει, ἡ («ἐπίσημη») Ἐκκλησία λουφάζει: «πρέπει νά προστατέψουμε τό ὕψιστο ἀγαθό, τήν Ὑγεία», καί συμπορεύεται ἔνοχα μέ τήν Πολιτεία.

Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς ἐν χορῷ ἀπό πολλά κοινοβούλια πέρασαν νόμοι ἀντίχριστοι: ἐργασία τήν Κυριακή, ἔμφυλες ταυτότητες, γάμοι ἀτόμων ἰδίου φύλλου καί ἄλλα ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων ἦταν ἀρκετό γιά νά ἀφορίσει ἡ Ἐκκλησία τούς νομοθετούντας. Ὁ δέ λαός ἀπειθής καί ἁμαρτάνων, ὄχι ἄμοιρος εὐθύνης, ἀνέδειξε ἄρχοντας σάν καί τοῦ λόγου του...

Καί ἐμεῖς οἱ πιστοί ποῦ εἴμαστε, τί κάνουμε, «τί ἄρα ἔσται ἡμῖν»;

Ἦλθε ἡ ὥρα νά χωρίσει ἡ ἥρα ἀπό τό στάρι. Ἕως τώρα φωνάζαμε καί ἐμεῖς τό «Ὡσαννά» (καί σήμερα τό φωνάξαμε καί θά τό ξαναφωνάξουμε). Βλέπαμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό νά θαυματουργεῖ καί ἐνθουσιαζόμασταν. Ἀκούγαμε τίς διδαχές Του διά τῶν Εὐαγγελίων, διά τῶν Πατερικῶν κειμένων, διά στόματος ἱερέων καί λοιπῶν πνευματικῶν καί πεπαιδευμένων ἀνθρώπων καί συμφωνούσαμε. Τώρα; Τώρα χάσαμε τό ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια μας.  Τώρα ξαφνικά ὁ Ἰησοῦς ἀφέθηκε αὐτοβούλως νά παραδοθεῖ στούς βλάσφημους.  Ὅπως τότε, ἔτσι καί τώρα.

«καὶ προσλαβόμενος αὐτὸν ὁ Πέτρος ἤρξατο ἐπιτιμᾶν αὐτῷ λέγων· Ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο.» (Ματθ. ιστ΄, 22). «συμβούλιον ἔλαβον πάντες οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὥστε θανατῶσαι αὐτόν·» (Ματθ. κζ΄,1). Ἡ ἱστορία λοιπόν ἐπαναλαμβάνεται ὁλοζώντανη μπροστά στά μάτια μας.

Μᾶς εἶπαν : πρέπει νά κλείσουν οἱ ἐκκλησίες γιά νά μήν μεταδοθεῖ ὁ κορονοϊός. Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, μεταδίδει, σύμφωνα μέ τόν Καίσαρα, τόν ἰό. Τό σῶμα της Ἐκκλησίας, ἅπαντες οἱ βαπτισμένοι, κινδυνεύουμε –λένε– καί νά κολλήσουμε ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο, ἀλλά καί νά μεταδώσουμε τόν μολυσμό. Ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας σκύβει τό κεφάλι. Γιατί ; Τί φοβᾶται; Μανή, θεκέλ, φάρες...

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν. (Ματθ κγ΄ 14)

Στά σούπερ μάρκετ καί στίς τράπεζες πού γίνεται συνωστισμός, δέν κολλάει κανείς τόν ἰό. Στήν ἐκκλησία ὅμως τόν κολλάει.

Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. (Ματθ. ιη΄ 7)

Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι φάρμακο ἀθανασίας «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον»· ἀλλά ταυτόχρονα γιά τούς μή σωστά προσερχομένους εἶναι ὄντως εἰς κρίμα καί εἰς κατάκριμα. «διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί», κατά τόν ἀποστόλο Παῦλο. (Α΄ πρός Κορ. ια΄, 30)

Ἄραγε δέν γνωρίζουμε πώς ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι αὐτή πού καίει περισσότερο τόν διάβολο; « τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ». (Ματθ. ιζ΄ 14-23) Τώρα ἔχουμε ἐντατικοποίηση καί τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας. Ὅμως τά τριάκοντα ἀργύρια θα τά πετάξει καί πάλι σέ μία ἐπίπλαστη κρίση εἰλικρίνειας ὁ Ἰοῦδας-παραπληροφορητής ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ. Θά πεῖ «Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον οἱ δὲ εἶπον· Τί πρὸς ἡμᾶς; σὺ ὄψει.». (Ματθ΄ κζ΄ 4) Ἐσύ μᾶς ἔλεγες πώς ὁ κορονοϊός κολλάει ἀπό τή θεία Κοινωνία καί σέ πιστεψαμε, δέν τό λέγαμε ἐμεῖς. Γιά αὐτό καί κλείσαμε τίς ἐκκλησίες, θά ποῦν οἰ ἀρχιερεῖς...Τά τριάκοντα ἀργύρια θά ξανααγοράσουν τόν ἀγρό Κεραμέως, τόν ἀγρό αἵματος.  «συμβούλιον δὲ λαβόντες ἠγόρασαν ἐξ αὐτῶν τὸν ἀγρὸν τοῦ κεραμέως εἰς ταφὴν τοῖς ξένοις· διὸ ἐκλήθη ὁ ἀγρὸς ἐκεῖνος ἀγρὸς αἵματος ἕως τῆς σήμερον.»  (Ματθ΄ κζ΄ 7-8)

Καί ὁ Χριστός; Ὁ Χριστός «συνελήφθη» ἀπό τήν Πολιτεία μέ τήν ἀνοχή τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεκρίθη, ἐνεπαίχθη, ἐβλασφημήθη, ὅτι ἀντί νά δίνει ζωή, κολλάει ἰούς. «ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα» (Ματθ. κστ΄ 6) Ἐσιώπα μπροστά στίς βλασφημίες. Εὑρέθη ἔνοχος, φυλακίστηκε στούς ἄδειους Ναούς. Ἀπεκόπη ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, ἀπό τό Σῶμα του, δηλαδή ἀπό τούς πιστούς. Ἀπεχωρίσθη ὁ Νυμφίος ἀπό τή Νύμφη.

Ναί, φέτος ἠ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἡ Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα γιά τούς πιστούς...

Ἤδη βάπτεται ὁ κάλαμος γιά νά γράψει καί φέτος τήν καταδικαστική ἀπόφαση. «Σταυρωθήτω» ! Ὁ Χριστός μας βαδίζει τώρα σιγά-σιγά μόνος του, ἀναβαίνων τόν Γολγοθᾶ, αἴρων τόν Σταυρόν του. Κυρηναῖοι; Ναί, βρέθηκαν κάποιοι νά σηκώσουν λίγο ἀπό τόν βαρύ σταυρό του.

Τώρα εἶναι ὑψωμένος στόν Σταυρό. Δέν ἔχει πιά εἶδος, οὐδέ κάλλος. (Ἠσ. 53, 2) Κι ὅμως ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ δόξα τῶν Μαρτύρων. Εἶναι ὁ τόπος καί ὁ τύπος τοῦ Χριστοῦ, ἔννοιες πού τόσο ἔχουν κακοποιηθεῖ στίς μέρες μας. Τώρα, ἀδελφοί μου, χρειαζόμαστε τά ἀποθέματα πού μαζέψαμε ἕκαστος πάνω στό Ὄρος Θαβώρ, ὅταν τόν εἴδαμε ἀστραποβολοῦντα μέσα στήν καρδιά μας. Ὅταν Τόν χαιρόμασταν καί εἴχαμε μαρτυρία μέσα στήν καρδιά μας ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας.

Μήπως δέν μᾶς ἔχει προειδοποιήσει; «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται·» (Ἰω στ΄20)

«καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν». (Ἰω. στ΄ 22)

Ἀλλά πράγματι ὁ Χριστός χωρίστηκε ἀπό μᾶς;

«Ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν Ἅδου δέ μετά ψυχῆς, ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ δέ μετά Ληστοῦ, καί ἐν θρόνῳ ὑπῆρχες, Χριστέ, μετά Πατρός καί Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος.» (Ἐναρκτήριος Ἀκολουθία τοῦ Πάσχα).

Ὀ Χριστός μας εἶναι παντοῦ: εἶναι ἐντός τοῦ Ἀρτοφορίου, ἐντός τοῦ Αγίου Ποτηρίου, ἐντός τοῦ κτισμένου Ναοῦ, ἐντός τοῦ Ναοῦ τοῦ σώματός μας, ἐντός τῆς καρδιᾶς μας, ἐντός, ἐντός, ἐντός, ἀλλά καί ἐκτός καί πέρα ἀπό ὅλα αὐτά. «ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν». (Λκ ιζ΄ 20-21).

Ἐμεῖς ἄς λέμε τήν εὐχή, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με, ἄς κρατοῦμε τόν κανόνα πού μᾶς ὅρισε ὁ Πνευματικός. Ἄς ζοῦμε μέ ταπείνωση καί ἄς προσέχουμε τήν προσωπική μας ζωή. Εἶναι καιρός ἀγῶνος, εἶναι καιρός πολέμου. Τώρα θά δείξουμε τήν ἀγάπη μας στόν Χριστό, τώρα πού διώκεται, τώρα πού σταυρώνεται. Τώρα ἦλθε ἡ ὥρα νά δώσουμε στόν Χριστό, ὄχι νά πάρουμε. Καί ὅποιος τόν ἀκολουθήσει στόν Σταυρό, ἄς εἶναι βέβαιος ὅτι θά ἀκούσει τό «Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.» (Λκ κγ΄ 43).

Λίγη ὑπομονή ἀκόμη... Καλή Ἀνάσταση, ἀδελφοί μας!

ΦΙΛΑΓΙΟΣ