Γιατί θέλω νά κοινωνήσω.

Ἡ φωνή τοῦ ἱερουργοῦντος ἀκούστηκε πάλι νά μᾶς καλεῖ στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς. «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Κι ἐμεῖς παρακαλοῦμε τόν Χριστό νά μᾶς λαμπρύνει τήν ψυχή μέ τό χιτώνα τῶν ἀρετῶν γιά νά μήν σταθεῖ ἡ θεία μετάληψη τοῦ Σώματος καί Αἵματός Του εἰς κατάκρισιν τῆς ἁμαρτωλῆς μας ψυχῆς, ἀλλά εἰς ἀρραβώνα τῆς μελλούσης ζωῆς καί βασιλείας. Καί τό δικό μας ταλαίπωρο ἀνθρώπινο σῶμα μπολιάζεται μέ τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί γινόμαστε σάν τούς πυρφόρους Ἀποστόλους γιατί σέ κάθε φλέβα τοῦ κορμιοῦ μας ἔχει περάσει ἡ ὄντως Ζωή. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα». (Ἰωάν. ια΄ 25-26)

Γιατί ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μᾶς διδάσκει:

«Ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς.

Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καί τό αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις.

Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. στ΄ 53-56).

Πῶς μποροῦμε τώρα νά θεωροῦμε καί νά πιστεύουμε ὅτι ἀπ᾿ αὐτό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μεταδίδονται ἀνύπαρκτα νοσήματα; Γιατί αὐτοί πού ἐπιβουλεύονται τό γένος τῶν Ὀρθοδόξων, μᾶς ἔχουν κάνει νά πάψουμε νά ἀσχολούμαστε μέ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ἀλλά μέ τόν ἰό τῆς κορώνας.

Ἀλλά ἡ φωνή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὁμιλώντας πρός τούς Ρωμαίους, μᾶς κατατοπίζει γιά τό πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίσουμε αὐτήν τήν ἐχθρική στάση τῆς πολιτείας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας.

«Οἴδαμεν δέ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατά πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· [...] Οὕς δέ προώρισε, τούτους καί ἐκάλεσε, καί οὕς ἐκάλεσε, τούτους καί ἐδικαίωσεν, οὕς δέ ἐδικαίωσε, τούτους καί ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρός ταῦτα; Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;»

Τόν κάθε ὀρθοδοξο χριστιανό ἔχει καλέσει ὁ Χριστός διά τοῦ κηρύγματός Του στό νά δεχθεῖ τήν πίστη. Κι αὐτοί πού ἀποδέχθηκαν αὐτήν τήν κλήση, τούς κατέστησεν δίκαιους  καί κληρονόμους τῆς αἰωνίας δόξης Του. Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι μαζί μας καί προστάτης καί ὑπερασπιστής μας, ποιός θά μπορέσει νά σταθεῖ ἐναντίον μας; Κανείς καί καμμία ἐχθρική δύναμη δέν θά μπορέσει νά μᾶς βλάψει ὅσο κι ἄν θελήσει. Γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πέθανε γιά χάρη μας καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς. Γιατί τόσο μεγάλη ὑπῆρξε ἡ ἀγάπη του γιά τό ἀνθρώπινο γένος. Ἄρα «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα». Γιατί ὅλες τίς δυσκολίες τίς νικοῦμε μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε καί χάρη σ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη Του δέν μᾶς ἀφήνει ἀπροστάτευτους στίς ἀντίξοες αὐτές περιστάσεις.

«Πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

Ἀκόμη οὔτε τίς καινοφανεῖς διδασκαλίες πού μετέφεραν πρόσφατα κάποιοι ἀπό τούς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας στόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά τίς ἀκούσουμε καί νά τίς δεχθοῦμε. Ἐννοῶ τήν προτροπή στό νά μήν προσέρχονται ὅποτε θέλουν καί νοιώθουν ὅτι μποροῦν νά προσέλθουν στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, μέ τήν εὐλογία φυσικά τοῦ Πνευματικοῦ πατρός τοῦ καθενός. Γιατί αὐτά τά λόγια πού θέλησαν νά μεταφέρουν στούς πιστούς εἶναι καινότυπα ἀπ᾿ αὐτά πού μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες μας.

«Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ᾿ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α΄8-10) . Ἄς πάψουμε νά δίνουμε ἰουδαϊκά φιλήματα στόν Χριστό μέ τίς ἀπιστίες αὐτές.

Οἱ δοκιμασίες πού διερχόμαστε τώρα γίνονται μόνον καί μόνο γιά νά φανοῦν ποιοί εἶναι οἱ ἀληθινοί πιστοί. Γιά νά χωρίσει δηλαδή ἡ ἥρα ἀπό τό σιτάρι. Γιά νά γίνουν οἱ πιστοί ἀκόμη πιό πιστοί, μέ ἐντονότερη προσευχή, μέ δάκρυα καί ἀληθινή μετάνοια. Γιατί τώρα πρέπει ἀληθινά τό καντήλι τῆς ψυχῆς μας νά μένει ἀκοίμητο μέ τίς συνεχεῖς ἄσβεστες προσευχές μας γιά νά μᾶς σπλαγχνισθεῖ ὁ Θεός. Ἀρκεῖ νά τό ζητήσουμε ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς προτρέπει «αἰτεῖτε καί δοθήσετε ὑμῖν κρούετε καί ἀνοιγήσετε ὑμῖν».

Γι᾿ αὐτό ἐλπίζουμε καί προσδοκοῦμε ὅτι ὁ φιλεύσπλαγχνος Δεσπότης Χριστός θά μᾶς λυπηθεῖ σ᾿ αὐτήν τήν τόσο δεινή κατάσταση πού βιώνουμε ὡς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἔχει ζωήν αἰώνιον. Ἐγώ εἰμί ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς»(Ἰωάν. στ΄47-48). Γιατί ὁ ἄρτος πού κατεβαίνει ἀπ᾿ τόν οὐρανό εἶναι αὐτός πού μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς πλουτίζει μέ δύναμη καί ζωή κι ὅποιος τόν γευθεῖ δέν πεθαίνει ποτέ. Ἀλλά θά ἀπολαύσει μέσῳ αὐτοῦ τήν αἰώνιον ζωήν. Γιατί οἱ ὑλικοί ἄρτοι μόνον προσωρινόν κορεσμό προσφέρουν στό σῶμα ἐνῶ ἡ ψυχή μένει ναρκωμένη ζητώντας οὐράνια τροφή γιά νά μπορέσει νά ἀντεπελξέθει σ᾿ αὐτά τά δεινά.  Γιατί «Οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄ 4) «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα, καί ὁ ἄρτος δέ ὅν ἐγώ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἥν ἐγώ δώσω ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Ἰωάν. στ΄51). Γι᾿ αὐτό ποθοῦμε καί λαχταροῦμε πότε θά σκηνώσει ἐντός μας ὁ σαρκωμένος Θεός Λόγος μέσῳ τῆς Θείας Κοινωνίας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Τότε μόνο θά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές μας καί θά διαρραγοῦν οἱ πέτρινες πλάκες τοῦ τάφου πού κρατοῦν φυλακισμένες τίς ψυχές μας. Κι ἔτσι θά ζήσουμε ἀληθινά ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε στά βάθη τῆς καρδιᾶς μας. Καί θά βιώσουμε τότε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστιν.

Εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος, εἰς ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου, εἰς ἀποτροπήν παντός ἐναντίου, εἰς αὔξησιν ἀρετῆς καί τελειότητος, εἰς πλήρωσιν ἐντολῶν, εἰς Πνεύματος Ἁγίου κοινωνίαν, εἰς φωτισμόν τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας, εἰς εἰρήνην τῶν ψυχικῶν ἡμῶν δυνάμεων ζητοῦμε νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ μας, ἵνα ἐν τῷ ἁγιασμῷ τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν ζῶμεν καί μηκέτι ἐμαυτῷ ζῶμεν, ἀλλά τῷ ἡμετέρῳ Δεσπότῃ καί εὐεργέτῃ Ἰησοῦ Χριστῷ.

ΦΙΛΑΓΙΟΣ