“Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;”

 Νικήτας Αποστόλου

Στις μέρες μας η Διεθνής Οργάνωση Υγείας παρακολουθεί την γέννηση και εξέλιξη της πανδημίας, του COVID-19, όπως και των προηγηθέντων με τον ίδιο τρόπο που η μετεωρολογική υπηρεσία παρακολουθεί τον σχηματισμό και την πορεία των τυφώνων. Επομένως ο κόσμος παρέμεινε και παραμένει έρμαιο των πανδημιών και ποιος ξέρει ποιών άλλων στο μέλλον.

Είμαι πολύ προβληματισμένος, με την κοσμοθεωρητική και βιοθεωρητική αντίληψη που έχουν οι σχεδιάζοντες “ειδικοί” τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID-19 και οι πολιτικοί, οι εκφραστές του πρακτικού υλισμού, υποτακτικοί τους.

 Ο ιός αντιμετωπίζεται από αυτούς με μέτρα που αποσκοπούν μόνο στην επίτευξη της βιολογικής επιβίωσης των πολιτών. Όμως ο κίνδυνος που δημιουργήθηκε από την πανδημία αυτή που ζούμε δεν είναι μόνο βιολογικός. Είναι και πρωτίστως, ανθρωπιστικός.  

Η αποστειρωμένη μοναξιά και η ανθρωποφοβία που μας έχουν επιβληθεί, τείνουν πια να γίνουν η νέα πρόταση ζωής, που οδηγεί αναπόφευκτα στη διαστρέβλωση των ανθρωπίνων σχέσεων, οι οποίες χάνουν σε ποιότητα, πλάτος και βάθος.

Όμως το νόημα της ύπαρξης, βρίσκεται στην οικοδόμηση σχέσεων, στη συνύπαρξη, στην συμπόρευση, στην αλληλοβοήθεια, στη χαρά της επαφής. Η ευτυχία είναι ορατή στο "μαζί" κοινών διαδρομών, στην αυθορμησία του συναισθήματος και ιδίως της αγάπης, στη διάφανη εκφραστικότητα των προσώπων.

Ας δούμε πιο απλά ποιες πραγματικότητες ζούμε στην καθημερινή ζωή μας:

Η πρώτη πραγματικότητα που ζούμε: Οι Ιεροί Ναοί, όπου συλλογικά οι πιστοί λατρεύουμε τον αληθινό Θεό, κλειστοί. Οι πιστοί τα κατά χάριν παιδιά του Θεού δεν επιτρέπεται να συμμετάσχουμε στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας. 

Άρα λατρεία του Θεού συλλογικά είναι απαγορευμένη. Εκκλησία όμως χωρίς την συμμετοχή όλων των πιστών της κάθε τοπικής Εκκλησίας (Ενορίας) δεν είναι νοητή. Ιστορικό γεγονός απαγόρευσης της συλλογικής άσκησης λατρείας του Θεού από τους Χριστιανούς έχουμε την περίοδο των διωγμών το 257 μ.Χ. 

Για πρώτη φορά ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Βαλεριανός παρενέβη άμεσα με ρητή απαγόρευση στη συλλογική άσκηση της λατρείας του Θεού μας .

Απαγόρευσε στους τότε Χριστιανούς με διάταγμα να συναθροίζονται για κοινή λατρεία. Τον ακολούθησε ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. με το πρώτο διάταγμά του επιβολής των δικών του διωγμών.

Η δεύτερη πραγματικότητα που ζούμε: Οι Τράπεζες ανοιχτές. Εκεί ελεύθερα, συλλογικά οι άνθρωποι "επιτελούν τις λειτουργίες" του ειδωλολατρικού σημερινού ψευδοθεού του Μαμμωνά ασκώντας την δική του “θεία λειτουργία” της δοσοληψίας του χρήματος και παρέχοντας την δική του "θεία κοινωνία", τον τόκο.  

Η τρίτη πραγματικότητα: Τα Super Markt ανοιχτά. Εκεί ελεύθερα, συλλογικά οι άνθρωποι λειτουργώντας ως καταναλωτές υλικών αγαθών “επιτελούν τις λειτουργίες της αγοράς”, αγοράζουν όσα κρίνουν ότι καλύπτουν τις υλικές ανάγκες τους και τους επιτρέπουν τα χρήματα που έχουν στο πορτοφόλι τους.

Η “προσφορά και η ζήτηση” προσδιορίζουν τα πωλούμενα αγαθά και όχι οι πραγματικές βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων.  

Η τέταρτη πραγματικότητα: Οι συνειδήσεις των ανθρώπων βρίσκονται σε ύπνο βαθύ. Απόδειξη η κραυγή του αυτόχειρα του Βόλου, θύματος της κρίσης “Ο κόσμος θα υποφέρει όχι από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από εκείνους που τους βλέπουν και δεν μιλάνε !!!!!!”. 

Απληστία για δημιουργία υλικού πλουτισμού ως πρώτος στόχος στη ζωή και αδιαφορία για τον πάσχοντα συνάνθρωπο και για την τροφή της ψυχής.  

Ας προσευχηθούμε στον Θεό, όλες αυτές οι αντίχριστες πραγματικότητες, να μας ξυπνήσουν συλλογικά και με την βοήθειά Του να αντιληφθούμε ότι η μόνη αλήθεια για μια σωστή ζωή είναι εκείνη που μας έχει δοθεί από το στόμα του Κυρίου και Θεού μας εδώ και 2000 χιλιάδες χρόνια. 

“Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;”. Και με βάση αυτήν την αλήθεια να οργανώσουμε την συλλογική ζωή μας.

ΠΗΓΗ oimos-athina