Ἡ μεγάλη ἐπανεκκίνησις

 Γεώργιος Σαράτσης - Καθηγητής Φυσικῆς Ἀγωγῆς

Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ κόσμος τῶν ἀνθρώπων χρειάζεται μία μεγάλη ἐπανεκκίνηση. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὸ περιβόητο «Great Reset» τοῦ Παγκόσμιου Οἰκονομικοῦ Φόρουμ, γιὰ μία μεταμοντέρνα καὶ ἀμιγῶς τεχνολογικὴ νέο-σοσιαλιστικὴ κοινωνία (sic).

Μιλῶ γιὰ τὸ πόσο ἀνυπόφορη γίνεται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἡ ζωή στὸν πλανήτη, γιὰ τὸ πόσο βασανιστικὴ παραμένει ἡ καθημερινότητα δισεκατομμυρίων συνανθρώπων, φτάνοντας κάποτε στὸ ἀπροχώρητο.

Μιλῶ καὶ γιὰ τὸ κακοφορμισμένο ἐθνικό μας ἀδιέξοδο, ποὺ ἀφανίζει ζωὲς κι ἐλπίδες. Ἢ μήπως δὲν χρειάζεται ἡ χώρα μας ἐσπευσμένα μία μεγάλη ἐπανεκκίνηση μαζὶ μὲ τὸν φερώνυμο κοινοβουλευτισμὸ καὶ τὴν κακοποιημένη δημοκρατία τῶν κομματικῶν συντεχνιῶν ποὺ κόβουν καὶ ράβουν γιὰ δεκαετίες τὸ πανεθνικό μας χάλι;

Ἢ δὲν χρειάζονται ἐπανεκκίνηση τὰ μέσα παραγωγῆς καὶ ἡ μορφὴ τῆς οἰκονομίας, μαζὶ μὲ τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ καθενὸς ποὺ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ κάποια στοιχειώδη ποιότητα; Ἐκτὸς κι ἂν τὴν ἔχουμε βολέψει μὲς στὴν παρακμή μας.

Ἀναμφίβολα, ἀπαιτεῖται μία ἐπανεκκίνηση ποὺ θὰ θέσει ξανὰ ἐπὶ τάπητος τὰ μεγάλα καὶ τὰ ἀληθινά. Ἕνας οὐσιώδης ἐπαναπροσδιορισμὸς τοῦ ποιοὶ εἴμαστε, τί ζητᾶμε, ποῦ πηγαίνουμε καὶ τί προτάσσουμε ὡς ἀξία σὲ ἕνα ἀπονενοημένο κόσμο.

Μήπως καὶ πάψουμε νὰ εἴμαστε ἕρμαια καλοπληρωμένων ψευδοαιρετῶν καὶ διορισμένων. Ἕρμαια ἑνὸς καταχρηστικοῦ κράτους–καρπαζοεισπράκτορα διεθνῶν ὀργανισμῶν, ΟΗΕ καὶ ΕΕ.

Μήπως καὶ ξεφύγουμε ἀπὸ τὰ δίχτυα τῶν “εἰδικῶν” ἀλλὰ καὶ τῶν πολυεθνικῶν τεράτων ποὺ μᾶς ἀρρωσταίνουν, μᾶς «θεραπεύουν», μᾶς ταΐζουν, μᾶς ντύνουν, μᾶς θερμαίνουν, μᾶς παρέχουν ἁπλόχερα τὴν φυλακὴ τῆς ψηφιακῆς ἐπικοινωνίας. Ἐκτὸς κι ἂν ἔχουμε πράγματι πειστεῖ ὅτι δὲν γίνεται ἀλλιῶς.

Μία ἐπανεκκίνηση μήπως καὶ ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀπολυταρχία τῆς ὀθόνης, τὸν δημοσιογραφικὸ ὀρυμαγδὸ καὶ τὸν ἀποπροσανατολισμὸ τῶν καθοδηγούμενων διαδικτυακῶν καὶ ἔντυπων φυλλάδων τους.

Μήπως καὶ ξεμπερδέψουμε μὲ τὴν φτήνια τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, τὶς ψευδεῖς εἰδήσεις ποὺ λογίζονται γιὰ ἔγκριτες καὶ ἀληθινὲς καὶ τὴν λογοκρισία τῶν “περισπούδαστων”, ποὺ ἄλλοτε ἐπικαλοῦνται τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης κι ἄλλοτε ἐπιβάλλουν χαρακτηρισμούς, καταστολὴ καὶ περιχαράκωση.

Μία ἐπανεκκίνηση ὅπου θὰ διαπραγματευτοῦ­με τὴν σχέση μας μὲ τὴν ἑκάστοτε ἐξουσία, τὸ νόμο, τὴν ἐλευθερία, τὸ δίκαιο καὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ. Μία ἐπανεκκίνηση ποὺ ἔχει χρέος νὰ ὁραματιστεῖ ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν (ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη τέτοια) καὶ νὰ μὴ τὴν ἀφήσει στὰ χέρια τῶν διεθνῶν ἐξουσιαστῶν.

Μία ἐπανεκκίνηση ποὺ θὰ μοιάζει μὲ ἐξέγερση. Δηλώνοντας ὅτι δὲν θυσιάζουμε τὴν ζωή σὲ καμία ἔξωθεν σκοπιμότητα, σὲ κανένα τεχνολογικὸ αὐτοματισμό. Μία ἐπανεκκίνηση μὲ πυρῆνα τὴν ἀνθρώπινη αὐτονομία καὶ αὐτενέργεια, στὸ πλαίσιο μιᾶς κοινωνίας ποὺ δὲν χρειάζεται δεκανίκια, γιὰ νὰ ὑπάρξει. Μία ἐπανεκκίνηση ὡς ἀπάντηση στὸν πολιτισμὸ τοῦ ἀνυπόφορου, τῆς ἀναμονῆς, τῆς ματαίωσης καὶ τοῦ φόβου.

Ἂν ἀπέμειναν ἀνάμεσά μας ὁραματιστές, ἔχουν χρέος νὰ παρέμβουν. Ἡ κατάσταση εἶναι ἀπελπιστική. Κι ἂς σπεύδουν κάθε τόσο νὰ μᾶς καθησυχάσουν οἱ «αἰσιόδοξοι» τοῦ πλανήτη.

Μία μεγάλη ἐπανεκκίνηση μήπως καὶ θυμηθοῦ­με ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι ποὺ ποθοῦμε νὰ ζήσουμε ἐπιτέλους ἀνθρώπινα τὸ σύντομο τοῦ ἐπίγειου βίου τους.

ΠΗΓΗ orthodoxostypos