Τι κάνουμε;

 Βαγγέλης Θεοδωρουλάκης

Πρώτα πέρασαν την υποχρεωτικότητα στις μάσκες. Τώρα στα (παντελώς αναξιόπιστα) τεστ. Διατηρώντας (παράλογα) τις μάσκες στα ίδια τα παιδιά μας αλλά και στο σύνολο της κοινωνίας σιγά σιγά. Αύριο θα επιβάλλουν με τον ίδιο τρόπο (μέσω της εργαλειοποίησης του φόβου της πανδημίας) την υποχρεωτικότητα στα εμβόλια. Ήδη άρχισαν να μιλούν γι'αυτό.

Ο κόσμος στην μεγάλη του πλειοψηφία μπερδεμένος (λόγω του φαινομένου της γνωστικής ασυμφωνίας), ακέφαλος από πνευματική και πολιτική ηγεσία και με μεγάλες δόσεις ηττοπάθειας, απάθειας και πεσιμισμού. Μας υποβάλλουν σ'ένα τεράστιο μαστίγιο οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό υποσχόμενοι το καρότο της κανονικότητας υπό την προϋπόθεση του εμβολιασμού. Αντιγράφουν τον Χότζα και την ιστορία με εκείνο τον δύσμοιρο που διαμαρτυρήθηκε ότι το σπίτι του ήταν μικρό για την οικογένεια του, κι ο Χότζας του το γέμισε με ζώα και μετά προοδευτικά το άδειασε, λέγοντας του στο τέλος ότι τελικά το σπίτι του ήταν αρκετά μεγάλο για αυτόν και την οικογένεια του. Και ναι τον έπεισε....

Ο στόχος τους λοιπόν είναι ο καθολικός εμβολιασμός, που επειδή δεν μπορούν να τον νομοθετήσουν λόγω υπάρχοντος παγκόσμιου, ευρωπαϊκού και ελληνικού νομικού πλαισίου προσπαθούν να τον επιβάλλουν μέσω εξαναγκασμών και εκβιασμών. Φυσικά μέσω των εμβολιασμών θέλουν να περάσουν στην ολοκλήρωση των σχεδίων τους για την Μεγάλη Επανεκκίνηση και την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση....

Ερχόμαστε λοιπόν στο διά ταύτα. Τι κάνουμε; Κάνουμε μηνύσεις και προσπαθούμε να φτάσουμε στο ΣΤΕ για να αιτιολογήσουμε την αντισυνταγματικότητα των μέτρων; Αν υπάρχει έστω κι ένας σ'αυτή την χώρα που νομίζει ότι το ΣΤΕ είναι όργανο απονομής δικαιοσύνης και όχι πολιτικό (με την βαθύτερη έννοια του όρου) είναι βαθιά νυχτωμένος. Θα τον παραπέμψω στο τι έχει γνωμοδοτήσει το ΣΤΕ στα χρόνια των μνημονίων. Ας δει μόνος του αν υπάρχει έστω και μία απόφαση που να μην ευθυγραμμίστηκε με τις επιταγές του μνημονιακού καθεστώτος. Έστω μία...

Συνεπώς ένας δρόμος υπάρχει νομικά. Να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν υφίσταται πανδημία. Ειδάλλως όλα τα μέτρα που απορρέουν από το καθεστώς των "έκτακτων συνθηκών" της πανδημίας θα δικαιολογούνται και θα νομιμοποιούνται από τα δικαστήρια μας. Ας λύσουν την εξίσωση οι νομικοί μας. Μπορούν;

Συνεπώς τι θα κάνουμε; Αν δεν μπορούμε να προστατέψουμε το αυτεξούσιο του ίδιου του σώματός μας αλλά και των παιδιών μας; αν ξαναγυρνάμε διά της βίας στην εποχή προ Νυρεμβέργης...

Μία είναι η λύση φίλοι μου. Η σύγκρουση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Από την στιγμή που τα επιχειρήματα απλά δεν λαμβάνονται υπόψιν. Δεν παρατίθενται καν στον δημόσιο διάλογο. Ούτε καν στο κυνοβούλιο της ντροπής και του αίσχους. Πείτε μου έστω κι ένα κόμμα που έχει υπερασπιστεί έστω και στα λόγια το βασικότερο ανθρώπινο δικαίωμα. Της ελευθερίας της έκφρασης. Πείτε μου ένα κόμμα που υπερασπίστηκε έστω και στα λόγια το δικαίωμα του αυτεξούσιου του σώματός μας. Πείτε μου ένα κόμμα που καταψήφισε τους κατάπτυστους 4682 και 4675/2020. Κι όταν λέω σύγκρουση εννοώ ανυπακοή. Να αρνηθούμε καταρχήν τον ερχόμενο Σεπτέμβρη να πάμε τα παιδιά μας στα σχολεία. Αν και εφόσον διατάξει το καθεστώς ως προϋπόθεση τον εμβολιασμό των παιδιών μας.

Αν δεν το κάνουμε η καγκελόπορτα θα κλείσει οριστικά και αμετάκλητα πίσω μας κι η ανθρωπότητα θα μπει στον χειρότερο μεσαίωνα που βίωσε ποτέ....

Με μεγάλο πόνο και με βαθιά αίσθηση ευθύνης έγραψα ότι έγραψα. Σας εκλιπαρώ να τα σκεφτείτε τουλάχιστον. Οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να μιλάω από δω μέσα....

ΠΗΓΗ facebook