Η πραγματική ελευθερία δεν είναι για όλους

 

Πέρασε ένα έτος από τότε που αναφέρθηκα στην επιτακτική ανάγκη γι’ αποκέντρωση, για μια μαζική απόδραση από τα τσιμέντα των μεγαλουπόλεων. Πλέον, είναι επιτακτική ανάγκη να φύγουν όσοι περισσότεροι μπορούν απ’ τις χαβούζες που δημιούργησε το καθεστώς της μεταπολίτευσης, με τις αντιπαροχές και τα «τζάμπα» δάνεια των δεκαετιών ’80-‘90.

Εκτός από τα τσιμέντα, δημιούργησε κι έναν πολιτισμικό πολτό, με τα μπουζούκια, τα κλαμπ, τις καφετέριες. Μετέτρεψε την χώρα σ’ ένα απέραντο καφενείο, τους νέους σε συνταξιούχους που κάθονται όλη μέρα και πίνουν καφέδες, κοιτάζοντας, παράλληλα, μιαν οθόνη. Αυτός ο τρόπος ζωής, εδώ κι ένα έτος, αποτελεί παρελθόν. Ο εγκλεισμός, που επέβαλε η κυβέρνηση, στέρησε τις συνήθειες αυτές από τους νέους, με αποτέλεσμα, τώρα που τους προσφέρονται «προνόμια», να είναι έτοιμοι να παραδώσουν όλες τις ελευθερίες των για χάρη αυτής της παρασιτικής «κανονικότητος».

Βάσει των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση -εάν κι εφόσον αυτά τηρηθούν ευλαβικώς- προβλέπεται ότι πολλές επιχειρήσεις στον τομέα της εστίασης θα παρουσιάσουν χαμηλά κέρδη, ίσως και ζημία, με αποτέλεσμα να κλείσουν. Άλλες επιχειρήσεις θα σφίξουν τα δόντια και θα περιμένουν το καλοκαίρι για να σωθούν απ’ τον τουρισμό.

Αναμένεται ένα νέο κύμα ανεργίας. Παραλλήλως, οι τσιμεντοφαβέλες έχουν γεμίσει, ασφυκτικώς, με «επενδυτές» εξ ανατολής, με αποτέλεσμα οι πολυκατοικίες να έχουν γίνει μικρές Βαβέλ και οι ζωές των κατοίκων να έχουν μετατραπεί σε καθημερινό κολαστήριο, ενώ αναμένεται νέο ισχυρό κύμα λαθροορδών μετά την κατάσταση στο Αφγανιστάν. Για 500 ψωροευρώ, διακινδυνεύουν τις ζωές των, τρώνε την μέρα τους για να πάνε και να φύγουν απ’ τις δουλειές και δεν βλέπουν ένα καλύτερο μέλλον, δεν κάνουν όνειρα, είναι με σκυμμένο το κεφάλι, δουλειά και κλείδωμα στο σπίτι. Σε τι διαφέρει αυτό από μια φυλακή; Λένε ότι παίρνουν την ελευθερία τους πίσω με την είσοδό τους σε εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ, κινηματογράφους, γυμναστήρια και γήπεδα.

Είναι ελευθερία το κλείσιμο μέσα σε τοίχους για έναν καφέ;

Είναι ελευθερία το κλείσιμο σ’ ένα σκοτεινό ημιυπόγειο, κουνώντας ρυθμικώς πάνω κάτω το κεφάλι, συνοδία αλλόκοτων ακουσμάτων;

Είναι ελευθερία η αποχαύνωση μπροστά σε μιαν οθόνη;

Η λύση βρίσκεται έξω απ’ τα τσιμέντα, στα μέρη που ερήμωσαν για να ζήσει ο μέσος Έλλην το ελληνικό American dream στις πόλεις. Στην επαρχία, όπου εκεί οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι, χωρίς έλεγχο, έχουν την ηρεμία τους και την οικογένειά τους, δεν έχουν ανάγκη ούτε τα μπαρ, ούτε τις καφετέριες, ούτε τους κινηματογράφους. Έχουν αυλές αντί για εστιατόρια, έχουν ζεστά σπίτια, αντί για καφετέριες και η ελευθερία τους είναι η φύση, ήτις τους περιμένει για να τους σκληραγωγήσει.

Φυσικά, η ελευθερία δεν είναι για όλους. Όχι γιατί δεν την δικαιούνται όλοι, αλλά γιατί δεν την ζητούν. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να έχουν ένα κράτος-πατερούλη το οποίο θα τους νταντεύει, θα τους παρέχει ασφάλεια κι ένα εγγυημένο εισόδημα για ν’ αγοράζουν τ’ απαραίτητα. Κι αφού το κράτος θα ορίζει τους μισθούς, αυτό σημαίνει πως θα ορίζει και τις ζωές των. Αυτήν την νοοτροπία, δυστυχώς, την έχει η πλειοψηφία, με αποτέλεσμα να παίρνει η μπάλα κι αυτούς που θέλουν να ζουν χωρίς κάποιον κρατικό νταβατζή πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Πλέον, το κράτος παρεμβαίνει σε τεράστιο βαθμό στο άτομο, καταργεί τις ατομικές ελευθερίες και ορίζει την τύχη του καθενός. Μετά την αναχώρηση και των τελευταίων τουριστών θα μάθουμε τι σημαίνει μεταπολιτευτική δημοκρατία. Ο χειμώνας έρχεται και μαζί του φέρνει μια κομμουνιστική δυστοπία.

Εν κατακλείδι, ο δρόμος γι’ αυτούς που θέλουν να ζουν ελεύθεροι έχει ένα όνομα: Αποκέντρωση. Επιστροφή στην επαρχία, μακριά από κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου, ανάκτηση χαμένων εργασιών που παρεδόθησαν σε αλλοδαπούς, απεξάρτηση σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται απ’ το κράτος-πατερούλη, δημιουργία οικογενειών, δημιουργία κοινοτήτων κι εθελοντικών ομάδων με σκοπό την επίλυση των κατά τόπους προβλημάτων. Ζωή στην φύση, ζωή ελεύθερη.

Αποκέντρωση, ΤΩΡΑ.

ΠΗΓΗ conserva