ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ

(ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου -7ος αἰ.)

Ἀναφέροντας ὁ Θεός στόν Νόμο Του «θά σᾶς δώσω ἄρχοντες σύμφωνα μέ τίς καρδιές σας» εἶναι φανερό πώς ἐννοεῖ ὅτι οἱ ἄρχοντες καί οἱ βασιλεῖς, πού εἶναι ἄξιοι γιά μιά τέτοια τιμή, λαμβάνουν τό ἀξίωμα αὐτό ἀπό τόν Θεό, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού εἶναι ἀνάξιοι ὁρίζονται (στά ἀξιώματα αὐτά) κατά παραχώρηση ἤ βούληση τοῦ Θεοῦ στόν ἀνάξιο λαό, ἀνάλογα μέ τήν ἀναξιότητά του. Ἄκουσε λοιπόν μερικές ἱστορίες γι’ αὐτούς.

Ὅταν ἔγινε βασιλιάς ὁ Φωκᾶς ὁ τύραννος καί ἄρχισε νά κάνει ἐκεῖνες τίς αἱματοχυσίες μέ ἐκεῖνον τόν δήμιο Βοσόνο, κάποιος μοναχός στήν Κωνσταντινούπολη, πού ἦταν ἄνθρωπος ἅγιος καί εἶχε μεγάλη παρρησία στόν Θεό, ἀντιδικοῦσε μαζί Του, λέγοντάς Του μέ ἁπλότητα: «Κύριε, γιατί ἔκανες ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο βασιλιά;». Καί καθώς αὐτό τό ἐπαναλάμβανε ἐπί πολλές ἡμέρες, τοῦ ἦρθε ἀπό τόν Θεό ἀπάντηση πού ἔλεγε: «Διότι δέν βρῆκα ἄλλον χειρότερο!».

Ὑπῆρχε καί κάποια ἄλλη πόλη στήν περιοχή τῆς Θηβαΐδας πού ἦταν βουτηγμένη μέσα στήν παρανομία, τῆς ὁποίας οἱ πολίτες διέπρατταν πολλά ἁμαρτωλά καί ἀπρεπῆ πράγματα. Σ’ αὐτήν λοιπόν κάποιος κάτοικος πάρα πολύ διεφθαρμένος ἀπόκτησε ξαφνικά κάποια ψευτοκατάνυξη καί πῆγε καί φόρεσε τό μοναχικό Σχῆμα. Ὡστόσο, δέν σταμάτησε καθόλου τίς πονηρές πράξεις του. Συνέβη λοιπόν νά πεθάνει ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλης. Τότε παρουσιάσθηκε σέ κάποιον ἅγιο ἄνθρωπο ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ λέει: «Πήγαινε καί προετοίμασε τήν πόλη, γιά νά χειροτονήσουν ἐπίσκοπο αὐτόν πού προέρχεται ἀπό τούς λαϊκούς». Πῆγε λοιπόν αὐτός καί ἔκανε αὐτά πού διατάχθηκε νά κάνει. Ἀφοῦ λοιπόν χειροτονήθηκε αὐτός πού προερχόταν ἀπό τήν τάξη τῶν λαϊκῶν, ἤ μᾶλλον ὁ φαῦλος ἐκεῖνος καί διεφθαρμένος πού προαναφέρθηκε, ἄρχισε μέ τόν νοῦ του νά ἐπαίρεται ὅτι εἶναι κάποιος σπουδαῖος καί νά καυχιέται. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ εἶπε: «Γιατί ἀλαζονεύεσαι, ἄθλιε; Ἀλήθεια σοῦ λέω, δέν ἔγινες ἐπίσκοπος ἐπειδή ἤσουν ἄξιος γιά ἱεροσύνη, ἀλλά γιατί τῆς πόλης αὐτῆς τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε».

Γι’ αὐτό λοιπόν, ὅταν δεῖς κάποιον ἀνάξιο καί πονηρό βασιλιά ἤ ἄρχοντα ἤ ἐπίσκοπο, νά μήν ἀπορήσεις, οὔτε νά κατηγορήσεις τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, μάθε ἀπ’ αὐτό καί πίστευε ὅτι ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας παραδιδόμαστε σέ τέτοιους τυράννους. Ἀλλά οὔτε καί ἔτσι πάλι δέν ἀφήνουμε τά κακά μας ἔργα.