Μόνο όταν διεκδικείς... αποτρέπεις!

     Απόστολος   Αποστόλου

      Δρ. Φιλοσοφίας

Μ’ ένα πείσμα αδιάλυτο στο χρόνο η Ελλάδα επιμένει να στέκεται ευλαβικώς σε ένα δόγμα που λέει «δεν διεκδικούμε τίποτα». Το οποίο εκλαμβάνεται διεθνώς και όχι άδικα, ως ασκώ μια υποχωρητική πολιτική.

Αποτελεί μια νοοτροπία που τρέφεται μονιστικά από τα διαπιστευτήρια της ανθρώπινης υποταγής και αθλιότητας που με αμετάκλητο τρόπο αντλεί την καταγωγή του από το «Πολυχρονεμένε μας … σκλαβικώς φιλούμε το ποδάρι σου».

Ανάβρυσμα της ταπείνωσης που συνεχίζει να υπάρχει ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής νοοτροπίας για 200 χρόνια με λίγες εξαιρέσεις. Ελάχιστες οι αξιολογικές αναπροσαρμογές των ελληνικών στιγμών, μια από αυτές υπήρξε το έπος του 1940 που επέτρεψε διαφορετικές αποτιμήσεις.

Ακόμη και μεταπολιτευτικά δεν ήρθε η ζητούμενη ανάταση, η προοπτική που θα εκινείτο πέρα από τις κατεχόμενες αντιλήψεις της υποταγής και της ταπείνωσης. Η ελληνική ανυπόταχτη ψυχή φαίνεται πως έχει ταξιδέψει χρόνια τώρα μαζί με τα σύννεφα πάνω από τους ορεινούς όγκους στα Δερβενάκια, πάνω από τον Σπερχειό ποταμό, έφυγε μας εγκατέλειψε και μας άφησε στις ιδιορρυθμίες που πηγάζουν άμεσα απ’ τα σκοτεινά μονοπάτια του υποταγμένου συνειδητού και ανυπόταχτου ασυνείδητου.

Μείναμε με τις ανεμώνες των λόγων, ότι δεν θα υποταχτούμε σε μνημονιακά μέτρα, ότι δεν θα υποκύψουμε σε απειλές της Τουρκίας και σε πιέσεις των συμμάχων μας. Μείναμε όμως και με τις ωχαδερφιτικές τάσεις αυτοκτονίας, του τύπου: «Ε, τι να κάνουμε, είμαστε μικρό έθνος και ανάδελφο, ας κάνουμε υποχωρήσεις.»

Μεταπολιτευτικά ο καιρός πέρασε και οι αράχνες έδεσαν νέους ιστούς ακόμη πιο ισχυρούς από εκείνους που είχαμε με τα αφεντικά της κακιάς μας μοίρας, ΕΕ, ΝΑΤΟ, κλπ.

Ιταμά ηττημένοι τουλάχιστον αυτή τη δεκαετία κλειστήκαμε σε υποταγές με τελειωμένες ιστορίες και συμφωνίες ντροπής, όπως εκείνη των Πρεσπών και τώρα έρχεται η επικαιροποίηση της συμφωνίας της Λωζάννης.

Θα μείνουμε πάλι σ’ αυτές τις στιγμές της κρίσης με την Τουρκία με τις προδοτικές και ύποπτες αγκαλιές των συμμάχων μας, με ευχολόγια και διευθετημένες λύσεις ακρωτηριασμού της εθνικής μας κυριαρχίας και αυτό γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι μόνο όταν διεκδικείς... αποτρέπεις!

Τι βρίσκουμε μπροστά μας αυτές τις ώρες της κρίσης; Όλους τους δρομοδείχτες ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, να μας λένε αχάριστα, ελεεινά και ανεπίτρεπτα, υποχωρήστε. Θα μας μείνουν οι σπασμοσμεστικές χαιρετούρες στον Μάϊκ Πομπέο. Ο ΟΗΕ με τα εντειχισμένα επιχειρήματα του, ήδη αναγνώρισε ως επίσημη διακρατική συμφωνία το τουρκο-λιβανικό μνημόνιο.

Το ΝΑΤΟ ως Πόντιος Πιλάτος μας στέλνει σε συνομιλίες με τον Μηχανισμό Αποτροπής Σύγκρουσης. Και η ΕΕ που εξετάζει δίχως να αγγίζει, μας κάνει μαλάξεις για να δεχτούμε ένα διάλογο υποχώρησης με την Τουρκία, ενώ κανένα επίσημο κείμενό της δεν μιλάει για «sanctions» δηλαδή για κυρώσεις στην Τουρκία.

Ας πάρουμε τα μαθήματα μας και ας καταλάβουμε ότι η τουρκική διπλωματία μας αφήνει μετεξεταστέους γιατί διαβάζει πίσω από τις λέξεις των συμφωνιών, και βρίσκει τα κενά που εκείνες έχουν, κατευθύνοντας έτσι τις διεκδικήσεις της, σε ασφαλείς τόπους. Ας καταλάβουμε ότι η τουρκική διπλωματία πάει πίσω από την υποψία της υποψίας και έτσι αιφνιδιάζει με τις ανατροπές.

Εμείς έχουμε υιοθετήσει, ότι η υπακοή εμπεδώνει ισότητα μέσα στην ιεραρχία, έτσι ως μικροί στη στάθμη της παγκόσμιας ιεραρχίας θα έχουμε απώλειες και ζημιές.

Να δείτε πως πάλι θα μείνουμε με το πρωθυπουργικό αγορασμένο χαμόγελο και τις χαμοσερνάμενες ρητορικές, με την οξεία οσφυοκαμψία των επισήμων μας, πάλι θα παίζουμε με τις σκιές στους καθρέφτες. Και με το παρωνύμιο του καρπαζοεισπράκτοτα θα μας στείλουν στη Χάγη και σε συνυποσχετικό. 

Μήπως ήρθε ο καιρός να αρνηθούμε αυτό που είμαστε (υποχωρητικοί και οσφυοκάμπτες);

ΠΗΓΗ olympia