«Ε­ΑΝ Η ΕΥ­ΡΩ­ΠΗ ΕΙ­ΧΕ ΠΑ­ΡΑ­ΜΕΙ­ΝΕΙ ΧΡΙ­ΣΤΙ­Α­ΝΙ­ΚΗ…»

 Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί Ζίτσης (†1956)

[Διά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (†1979)]

Ὁ φω­τι­σμέ­νος Σέρ­βος Γέ­ρο­ντας Ἰ­ου­στῖ­νος Πό­πο­βιτ­ς συ­νε­χί­ζει νά μᾶς πα­ρα­θέ­τει με­γά­λα ἀ­πο­σπά­σμα­τα ἀ­πό τήν θε­ό­σο­φη σκέ­ψη τοῦ ἀ­εί­μνη­στου ἁγίου Ἐ­πι­σκό­που Ἀ­χρί­δος καί Ζί­τσης Νι­κο­λά­ου, πού ὄ­χι ἀ­δί­κως ὀ­νο­μά­σθη­κε ἰ­σα­πό­στο­λος καί «Χρυ­σό­στο­μος» τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας τῆς Σερ­βί­ας. Στό πα­ρα­τι­θέ­με­νο ἀ­πό­σπα­σμα ὁ ἅ­γι­ος Ἐ­πί­σκο­πος Ἀ­χρί­δος Νι­κό­λα­ος συ­νε­χί­ζο­ντας τή βα­θυ­στό­χα­στη κρι­τι­κή του στήν Εὐ­ρώ­πη λέ­γει ὅ­τι αὐ­τή ὄ­χι μό­νο δέν καυ­χι­έ­ται γι­ά τόν Χρι­στό ἀλ­λά καί Τόν μι­σεῖ, ἐ­πι­ση­μαί­νο­ντας πα­ράλ­λη­λα τό πῶς καί τό πό­τε τῆς συ­νέ­βη αὐ­τό καί προσ­δι­ο­ρί­ζο­ντας τήν εὐ­θύ­νη στούς ἡ­γέ­τες τῶν λα­ῶν της, στούς ποι­μέ­νες της καί ὄ­χι στό ποί­μνι­ο.

Πό­σο ἐ­πί­και­ρα εἶ­ναι σή­με­ρα αὐ­τά τά λό­γι­α –γραμ­μέ­να πρίν ἀ­πό 60 χρό­νι­α!–  τοῦ θε­ο­φώ­τι­στου Ἱ­ε­ράρ­χη, με­τά μά­λι­στα ἀ­πό τήν κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή ἄρ­νη­ση (τό 2004) τῆς πλει­ο­ψη­φί­ας τῶν κρα­τῶν (καί ὄχι τῶν λαῶν) τῆς Εὐ­ρω­παϊ­κῆς  Ἕ­νω­σης νά συ­μπε­ρι­λά­βουν ἔ­στω καί μί­α ἁ­πλή λε­κτι­κή ἀ­να­φο­ρά τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ στό κα­ταρ­τι­ζό­με­νο πρῶ­το Σύ­ντα­γμα τῆς Εὐ­ρώ­πης!...

  Ὁ φι­λό­χρι­στος ἅ­γι­ος Ἐ­πί­σκο­πος λέ­γει τά ἑ­ξῆς γι­ά τόν θε­ο­κτό­νο εἰ­δω­λο­λα­τρι­κό πο­λι­τι­σμό τῆς Εὐ­ρώ­πης:

Ἐ­άν θά εἶ­χε μεί­νει ἡ Εὐ­ρώ­πη χρι­στι­α­νι­κή, θά καυ­χι­ό­ταν γι­ά τόν Χρι­στό καί ὄ­χι γι­ά τόν πο­λι­τι­σμό της. Καί οἱ με­γά­λοι λα­οί τῆς Ἀ­σί­ας καί τῆς Ἀ­φρι­κῆς, ἀ­βά­πτι­στοι, βέ­βαι­α, ἀλ­λά μέ ἔ­φε­ση καί τά­ση πνευ­μα­τι­κή, θά μπο­ροῦ­σαν νά τό κα­τα­νο­ή­σουν αὐ­τό καί νά τό ἐ­κτι­μή­σουν. Γι­α­τί καί οἱ λα­οί αὐ­τοί καυ­χι­ῶ­νται ὁ κα­θέ­νας γι­ά τήν πί­στη του, γι­ά τήν θε­ό­τη­τά του, γι­ά τά θρη­σκευ­τι­κά βι­βλί­α του: ὁ ἕ­νας γι­ά τό Κο­ρά­νι­ο, ὁ ἄλ­λος γι­ά τίς Βέ­δες καί οὕ­τω κα­θε­ξῆς. Δέν καυ­χι­ῶ­νται λοι­πόν γι­ά τά ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν τους, γι­ά τόν πο­λι­τι­σμό τους, ἀλ­λά γι­ά κά­τι τό ὁ­ποῖ­ο θε­ω­ροῦν ἀ­νώ­τε­ρο ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό τους, μᾶλ­λον γι­ά κά­τι τό ὕ­ψι­στο στόν κό­σμο. Μό­νον οἱ λα­οί τῆς Εὐ­ρώ­πης δέν καυ­χι­ῶ­νται γι­ά τόν Χρι­στό καί γι­ά τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ό Του, ἀλ­λά γι­ά τίς ἐ­πι­κίν­δυ­νες μη­χα­νές τους καί τά εὐ­τε­λῆ προϊ­ό­ντα τῶν χει­ρῶν τους, δη­λα­δή γι­ά τόν πο­λι­τι­σμό καί τήν κουλ­τού­ρα τους.

Τό ἀ­πο­τέ­λε­σμα αὐ­τῆς τῆς εὐ­ρω­παϊ­κῆς αὐ­το­καυ­χή­σε­ως μέ τήν πε­ρι­βό­η­τη «κουλ­τού­ρα», εἶ­ναι τό μί­σος ὅ­λων τῶν μή χρι­στι­α­νι­κῶν λα­ῶν ἐ­να­ντί­ον τοῦ Χρι­στοῦ καί τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ. Μι­σώ­ντας τό μι­κρό μί­ση­σαν καί τό πι­ό με­γά­λο. Μι­σώ­ντας τά εὐ­ρω­παϊ­κά προϊ­ό­ντα καί τούς ἀν­θρώ­πους, μί­ση­σαν καί τόν εὐ­ρω­παϊ­κό Θε­ό. Ἀλ­λά, ἀ­λλοί­μο­νο, αὐ­τό δέν πο­νᾶ τήν Εὐ­ρώ­πη, οὔ­τε τήν στε­νο­χω­ρεῖ. Ἐ­ξάλ­λου, ἡ ἴ­δι­α ἡ Εὐ­ρώ­πη μί­ση­σε πρώ­τη ἀ­πό ὅ­λους καί ἀ­πέρ­ρι­ψε τόν Θε­ό της. Σ᾽ αὐ­τή τήν κα­θό­λου ἐ­πί­ζη­λη θέ­ση ἔ­φε­ρε τήν Εὐ­ρώ­πη ἡ λαν­θα­σμέ­νη ἐ­ξέ­λι­ξή της, κά­τω ἀ­πό τήν ἐ­πί­δρα­ση μι­ᾶς λαν­θα­σμέ­νης Ἐκ­κ­λη­σί­ας, στή δι­άρ­κει­α τῶν τε­λευ­ταί­ων ἐν­νι­α­κο­σί­ων χρό­νων. Δέν εὐ­θύ­νο­νται γι᾽ αὐ­τό οἱ λα­οί τῆς Εὐ­ρώ­πης· εὐ­θύ­νη ἔ­χουν οἱ πνευ­μα­τι­κοί ὁ­δη­γοί τῶν λα­ῶν. Δέν εὐ­θύ­νε­ται τό ποί­μνι­ο, ἀλ­λ᾽ οἱ ποι­μέ­νες του.

Τό κα­νο­νι­κό θά ἦ­ταν νά καυ­χι­έ­ται ἡ Εὐ­ρώ­πη γι­ά τόν Χρι­στι­α­νι­σμό ὡς τήν πλέ­ον πο­λύ­τι­μη κλη­ρο­νo­μι­ά καί τήν πλέ­ον με­γά­λη ἀ­ξί­α της. Αὐ­τό θά γι­νό­ταν –ὅ­πως εἶ­χε γί­νει στούς πρώ­τους με­τά Χρι­στόν αἰ­ῶ­νες– ἐ­άν ἡ Εὐ­ρώ­πη ἦ­ταν ὁ­μώ­νυ­μη μέ τόν Χρι­στι­α­νι­σμό, ἐ­άν ταυ­τι­ζό­ταν μέ τόν Χρι­στι­α­νι­σμό. Δο­ξο­λο­γί­α τοῦ Χρι­στοῦ καί κή­ρυ­γμα γι­ά τόν Χρι­στό, αὐ­τή ἦ­ταν ἡ ἀ­πό τόν Θε­ό ὁ­ρι­σμέ­νη ἀ­πο­στο­λή τῆς εὐ­ρω­παϊ­κῆς ἠ­πεί­ρου. Ἐ­κτός ἀ­πό τόν Χρι­στι­α­νι­σμό δέν ἔ­χει τί­πο­τε ἄλ­λο γι­ά νά καυ­χη­θεῖ ἡ Εὐ­ρώ­πη. Χω­ρίς τόν Χρι­στι­α­νι­σμό ἡ Εὐ­ρώ­πη εἶ­ναι ὁ φτω­χό­τε­ρος ἐ­παί­της καί ὁ πλέ­ον ἀ­ναί­σχυ­ντος ἐ­κμε­ταλ­λευ­τής τοῦ κό­σμου τού­του.

(Ἀ­πό τό βι­βλί­ο τοῦ π. Ἰ­ου­στί­νου Πό­πο­βιτ­ς «Η  ΟΡ­ΘΟ­ΔΟ­ΞΟΣ  ΕΚ­Κ­ΛΗ­ΣΙ­Α  ΚΑΙ Ο  ΟΙ­ΚΟΥ­ΜΕ­ΝΙ­ΣΜΟΣ», σελ. 244-245. Στό κεί­με­νο ἔ­γι­νε γραμ­μα­τι­κή καί γλωσ­σι­κή ἁ­πλο­ποί­η­ση).