Αυτό που ζω καθημερινά δεν έχει λόγια να περιγραφεί...
Νίκος Αντωνιάδης
Άνθρωποι που αγωνιούν για τον πατέρα, τον παππού, τη μητέρα, τη γιαγιά.
Στα δημόσια νοσοκομεία.
Άνθρωποι απελπισμένοι.
Να μου λένε “είστε η μοναδική, η τελευταία μας ελπίδα”.
Το βάρος μεγάλο.
Το φορτίο βαρύ.
Εκείνη τη στιγμή πρέπει να πάρω τις αποφάσεις.
Πώς θα κινηθώ.
Πώς θα πιέσω.
Τι θα γράψω.
Δεν είμαι γιατρός, να πάρει η ευχή.
Αυτή την σκοτεινή εποχή, μακάρι να ήμουν...
Δικηγόρος είμαι.
Και είμαι και άνθρωπος.
Δεν αντέχεται αυτό εύκολα.
Προχθές ήταν η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Αλεξανδρούπολη, η Δράμα, και όλη η χώρα...
Χθες η Ξάνθη...
Σήμερα είναι η Βέροια...
Την ίδια ώρα διαβάζουμε σε τόσα ΜΜΕ ότι οι δύο Αρχιεπίσκοποι έλαβαν από τις ΗΠΑ το κοκτέιλ των φαρμάκων.
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ και οι Αρχιεπισκοπές το διέψευσαν.
Όμως και οι δύο ηλικιωμένοι άντρες παίρνουν εξιτήριο...
Καλά νά 'ναι οι άνθρωποι.
Αλλά βλέπω τι γίνεται με τους ηλικιωμένους ανθρώπους.
Το ζω καθημερινά.
Ενώ φοβάμαι ότι θα έπρεπε...
Και αναρωτιέμαι.
Αν δεν ήταν Αρχιεπίσκοποι, θα έβγαιναν...;
Αναρωτιέμαι...
Βλέπω την παγκόσμια τάξη να μην ενδιαφέρεται να θεραπεύσει.
Αλλά να εμβολιάσει.
Να φτωχοποιήσει.
Αναρωτιέμαι και προσεύχομαι.
Προσεύχομαι στον Θεό :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου