Πολυτεχνείο 2020: H μέρα που μας δίδαξε πως να σωθούμε ή πως να χαθούμε!

   Ελευθέριος   Ανδρώνης

Τελικά τι αναδείχθηκε από την προχθεσινή επέτειο του Πολυτεχνείου; Ποιο μήνυμα βγήκε μέσα από τα γεγονότα που σημάδεψαν τον εορτασμό αυτής της μέρας;

Για να απαντήσουμε εύστοχα σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι που ελλοχεύουν για τον ελληνικό λαό, στην περίοδο της πανδημίας. Πέρα από τον όποιο υγειονομικό κίνδυνο έχει φέρει ο κορονοϊός, ποια είναι η πιο σοβαρή απειλή που φανέρωσε το τρομακτικό της πρόσωπο, στις 17 Νοεμβρίου του 2020;

Ήταν η ανυπακοή του ΚΚΕ προς τις κυβερνητικές απαγορεύσεις;

Ήταν οι πορείες;

Ήταν τα επεισόδια;

Ήταν η καθιστική διαμαρτυρία του κ. Βαρουφάκη;

Ήταν το «αντιστασιακό» show του κ. Τσίπρα;

Δεν ήταν τίποτα από αυτά. Κάθε ένα από αυτά βέβαια, χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης και κριτικής, αλλά η «μεγάλη εικόνα» δεν ήταν άλλη παρά η κλιμάκωση του κυβερνητικού ολοκληρωτισμού, που παρακολουθούμε να εξελίσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του έτους. Η μεγάλη εικόνα ήταν και θα είναι η καταστρατήγηση των ατομικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών, που συντελείται από την κυβέρνηση, με την βοήθεια του «δούρειου ίππου» της πανδημίας.

Αυτή είναι η πιο σημαντική, η πιο ρεαλιστική απειλή που καλούνται να αντιμετωπίσουν σήμερα όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Είχαμε προειδοποιήσει πριν πέντε μήνες, πως όταν ο κ. Χρυσοχοίδης και η παράταξη του, περνούσαν στην Βουλή νομοσχέδιο βγαλμένο κατευθείαν από το χουντικό χρονοντούλαπο του 71, φαινόταν πως η «καμπάνα» επρόκειτο να χτυπήσει για όλους ανεξαιρέτως, για διαφορετικούς βέβαια λόγους. Όχι μόνο για «αριστερούς», όχι μόνο για «δεξιούς», όχι μόνο για συνδικαλιστές, όχι μόνο για χριστιανούς. Για όλους.

Μπορεί βέβαια κάποιοι από τους πληγέντες αυτής της απολυταρχικής καταιγίδας, να έχουν ακόμα κάποιους ισχυρούς άσσους στο μανίκι, όπως κοινοβουλευτική παρουσία και ασυλία ή ισχυρή λαϊκή στήριξη, όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι προστατευμένοι εσαεί, από την Νεοταξική λαίλαπα. Και αν ακόμα υποθέσουμε πως είναι προστατευμένοι οι ίδιοι, δεν σημαίνει το ίδιο και για τον απλό κόσμο που τους στηρίζει.

Αυτή η σκληρή αλήθεια, συμπυκνώθηκε προχθές σε μια και μόνο εικόνα. Σε εκείνη την κυρία που πήγε στο Πολυτεχνείο για να αφήσει δυο λουλούδια και της καταλογίστηκε πρόστιμο 300 ευρώ για παραβίαση των μέτρων κατά του κορωνοϊού. Την ίδια στιγμή, κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν το ίδιο ακριβώς, χωρίς καμία τέτοια συνέπεια. Και καλώς δεν είχαν συνέπεια.

Αλλά πίσω από το σύμβολο αυτής της γυναίκας που τιμωρήθηκε από τον κρατικό αυταρχισμό, είναι χιλιάδες γυναίκες και άνδρες, που με την στήριξή τους κρατούν ζωντανούς στον πολιτικό χάρτη τους πολιτικούς αρχηγούς που πήγαν να τιμήσουν την επέτειο του Πολυτεχνείου, χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς. Η προστασία της Δημοκρατίας όμως, ξεκινά από την υπεράσπιση της βάσης. Και ασφαλώς η βάση δεν είναι το «μαγαζί» του καθένα (για να θυμηθούμε λίγο και τα λεγόμενα του Νίκου Παππά), αλλά σύσσωμος ο ελληνικός λαός.

Όταν λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης σφράγιζε εκκλησίες με τιτιβίσματα στο twitter ωσάν πλανητάρχης και όταν ο κ. Χαρδαλιάς απαγόρευε λιτανείες, περιφορές, εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία και όταν ο κ. Χρυσοχοίδης έστελνε αστυνομικές δυνάμεις μέσα σε Ιερούς Ναούς για να συλλάβουν «ανυπότακτους» ιερείς και πιστούς, οι πολιτικοί αρχηγοί που σήμερα φωνάζουν για απολυταρχισμό της κυβέρνησης, δεν θα έπρεπε να «αγόραζαν αγρό», γι’ αυτά που σε λίγο καιρό θα χτυπούσαν και την δική τους πόρτα. Εκτός και αν θεωρούν πως υπάρχει καλός αυταρχισμός και κακός αυταρχισμός. Τότε αλλάζει το θέμα…

Στην δική τους «πόρτα» λοιπόν εστάλησαν 6.000 αστυνομικοί και μια -πρωτοφανής στη Μεταπολίτευση – απαγόρευση όλων των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων, στις οποίες θα συμμετείχαν 4 ή περισσότερα άτομα, στο σύνολο (!) της Επικράτειας. Μια αδιανόητη απαγόρευση για την οποία ακόμα και η Ένωση Δικαστών απεφάνθη πως σαφέστατα κινείται ΕΚΤΟΣ Συνταγματικού πλαισίου και θα έπρεπε να ανακληθεί άμεσα.

Στην προσπάθεια να υποβαθμίσει κάπως αυτό το τερατούργημα ολοκληρωτισμού που συντελέστηκε την μέρα εορτασμού του Πολυτεχνείου, ο κ. Χρυσοχοίδης κατέφυγε στην πολυαγαπημένη πολιτική τακτική που ονομάζεται: «Αντιπρόεδρος Εδεσσαϊκού». Είπε πως απαγορεύτηκαν μεν οι πορείες και οι συναθροίσεις, αλλά όχι οι… πολιτικές εκδηλώσεις και πως οι πορείες ΣΥΡΙΖΑ (50 ατόμων) και ΚΚΕ (200 ατόμων), δεν ήταν πορείες αλλά πολιτικές εκδηλώσεις που τηρούσαν όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα…

Είπε πως το σχέδιο του Yπουργείου Προστασίας του πολίτη, πέτυχε να έχουμε μια… ειρηνική μέρα (με 6.000 ειρηνιστές) και 2^ον μια… Δημοκρατική μέρα (με αντισυνταγματική απαγόρευση συνάθροισης τεσσάρων ατόμων και άνω, σε όλη την Ελλάδα).

Είπε ακόμη πως: «Δεν ήταν ημέρα για πρόστιμα σήμερα, ήταν ημέρα συνεννόησης και δημοκρατίας. Ανέλαβα την ευθύνη, διοργανώθηκαν οι εκδηλώσεις με τα μέτρα προστασίας και μετά έφυγαν. Δεν υπήρχε λόγος για πρόστιμο».

Η επέτειος του Πολυτεχνείου λοιπόν δεν ήταν μέρα για πρόστιμα για τον Υπουργό Προ. Πο. Όμως, θεώρησε πως είναι μέρες για πρόστιμα και ποινικές διώξεις η 25^η Μαρτίου, η 28^η Οκτωβρίου, η Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα και η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Σε αυτές της ημέρες, ο κ. Χρυσοχοίδης δεν ανέλαβε καμία ευθύνη για να εορταστούν με την τήρηση υγειονομικών πρωτοκόλλων, μάλλον διότι τις θεωρεί εορτές δευτερευούσης σημασίας και γιατί σε αυτές τις εορτές δεν βρήκε απέναντι του την ίδια πολιτική αντίσταση, που βρήκε τώρα για το Πολυτεχνείο.

Το σίγουρο είναι πως δεν έπεισε κανέναν για τα περί εκτίμησης του, στο συμβολισμό αυτής της εορτής, πολύ απλά διότι όλες οι πολιτικές μεθοδεύσεις του, κινούνται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Η προχθεσινή επέτειος του Πολυτεχνείου μας έδειξε για μια ακόμη φορά τις αντιδημοκρατικές πρακτικές που εντείνονται συνεχώς από την κυβέρνηση αλλά και μια κοινωνία που φλερτάρει επικίνδυνα με τον διχασμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του κοινωνικού ιστού.

Έρχονται σκληρές δοκιμασίες για το έθνος μας και αν δεν μας βρουν ενωμένους, δεν έχουμε καμία τύχη απέναντι τους. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι.