Για τον Γέροντα των παιδικών μου χρόνων (Επιστολή επί τη κοιμήσει του μακαριστού Γέροντος Χρυσόστομου)

Τον συγκλονισμό της διάνοιάς μου από το αδόκητο γεγονός του θανάτου του μακαριστού Γέροντος και πνευματικού πατέρα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων διαδέχεται τούτη την ώρα, που σας γράφω το γράμμα αυτό, η νηφάλια αποδοχή του θελήματος του Θεού, της ανεξιχνίαστης Πρόνοιάς Του, και της αδιαπραγμάτευτης φιλανθρωπίας Του.

Όντως εκπλήσσεται ο ανθρώπινος νους, όταν βλέπει, όχι το άνθος να μαραίνεται, όχι τον άρρωστο να αργοπεθαίνει, αλλά τον αετό που σχίζει τα σύννεφα θριαμβικά, σε μία ροπή του χρόνου, να πέφτει κεραυνόπληκτος.

Ταπεινόφρων, εχέφρων, ολιγόλογος, ευπροσήγορος, παρήγορος, συνετός «εν πάσι», σεμνός, συγχωρητικός, συγκαταβατικός και διαλλακτικός είναι ορισμένα από τα επίθετα που τον λαμπρύνουν και διεπίστωσα σε αυτόν.

Τον πατέρα Χρυσόστομο τον συνάντησα για πρώτη φορά κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80, μαθητής τότε της πρώτης δημοτικού, σε μια  απογευματινή πεζοπορία όλων των μαθητών του δημοτικού σχολείου Γερακώνας.

Η νεόδμητη τότε εκκλησία των Αρχαγγέλων με το υπαίθριο αρχονταρίκι, η σεπτή μορφή του Ηγουμένου της και τα ασκητικά πρόσωπα  των πατέρων που τον πλαισίωναν, σαγήνευσαν την παιδική μου ψυχή από την πρώτη κιόλας στιγμή. Πως μπορώ να ξεχάσω ότι ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός το 1998 είχε τη δική του σφραγίδα, αφού αυτός με προέτρεψε τότε να σπουδάσω την τέχνη της μαγειρικής;

Στο Μοναστήρι του Αγίου Νικοδήμου και δίπλα στον Γέροντα γνώρισα από πολύ νωρίς το  ... ΝΥΝ και ΑΕΙ της Εκκλησίας ημών...

Από το στόμα του έρρεε «μέλι και γάλα» κατά τον Ψαλμωδό, αλλ’ ουδέποτε υπήρξε κόλακας και υποκριτής.

Ακάματος κήρυκας του Ευαγγελίου, σύμφωνα με το αποστολικό «ουαί μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι». Πέτυχε να χαράξει ανεξίτηλα τους λόγους του στην καρδιά μου και την εφαρμογή αυτών στην ως τώρα ζωή μου.

Εκεί όμως που ο αποστολικός του ζήλος κορυφωνόταν ήταν στα κηρύγματα της Αναστάσεως του Χριστού. Κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της ιερής Αγρυπνίας ποθούσε να πιστέψουμε όλοι, ότι ο Χριστός όντως «εκ νεκρών εγήγερται», και ότι «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος», δια να μη λυπούνται οι Χριστιανοί «ως οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα».

Ο ζήλος του για την ορθόδοξη πίστη αδιάλειπτος και αμείωτος. Ενέπνεε τη βεβαιότητα, ότι ήταν έτοιμος να πεθάνει για του Χριστού την πίστη την αγία. Σήμερα μάλιστα, που κυριαρχεί επικίνδυνη αποδόμηση όλων των αξιών, η κατάρτισή του, η παρρησία του, η ευτολμία του, η ευθυκρισία του ήταν πολύτιμες αρετές, ικανές να οπλίσουν και να εμπνεύσουν πολλούς.

Ως ναύς υπέραντλος, κατάφορτος αρετών διεπορθμεύθη στην απέναντι όχθη της αιωνιότητας, αφού κυριολεκτικά «ηρπάγη» υπό της χειρός του Κυρίου, «ίνα μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού ή δόλος απατήση την ψυχήν αυτού» και δια να αναπαυθεί το πνεύμα του στη Βασιλεία του Θεού μετά του αγίου Νικοδήμου και του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, τους οποίους τόσον πολύ ηγάπησε.

Την αγία σου ευχή , Γέροντά μου.

Άρης Χατζηγεωργίου (Σύδνεϋ Αυστραλίας)

Eι τις ευσεβής...