Ἡ σφαγή (γενοκτονία) τῆς Βανδέας

(ἕνα «ἐπεισόδιο» ἀπό τήν περίοδο τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ἄγνωστο μᾶλλον στούς πολλούς..., ἀφοῦ αὐτά πού διαβάζουμε ὡς Ἱστορία εἶναι αὐτά πού κάποιοι ἀποφάσισαν ὅτι ἔπρεπε νά διαβάσουμε...

Πράγματι, ἡ Ἱστορία πολλές φορές ὑφίσταται ἀπίστευτες διαστρεβλώσεις καί παραχαράξεις, ἐνῶ ὑπάρχουν πολλές πτυχές της, πού εἴτε ἀποσιωποῦνται εἴτε ἀποκρύπτονται ἤ μεθοδευμένα διαστρέφονται...)

(Ἄνδρες καί γυναικόπαιδα τῆς Βανδέας δέχονται τήν ἐπίθεση τῶν «δημοκρατικῶν δυνάμεων» στό προαύλιο ἑνός ναοῦ)

Οἱ κάτοικοι τῆς Βανδέας, μιᾶς μικρῆς, ἥσυχης καί θρησκευόμενης ἐπαρχίας τῆς Γαλλίας, ἀντιδρώντας στήν «Μεγάλη Τρομοκρατία» (τόν ὁλοκληρωτισμό καί τόν ἀντικληρικαλισμό, τίς μαζικές ἐκτελέσεις καί τόν βίαιο ἀποχριστιανισμό τῆς χώρας) πού ἐπιβλήθηκε μέ τήν Γαλλική Ἐπανάσταση ἐξεγείρονται τό 1793 ἐναντίον τῶν «δημοκρατικῶν δυνάμεων».

Οἱ βαθιά πιστοί χωρικοί, μέ τό ἔμβλημα τῆς Ἱερῆς Καρδίας στά σακάκια τους καί τό σύνθημα «Ὁ Θεός εἶναι ὁ Βασιλιάς» συγκρούονται μέ τόν γαλλικό στρατό. Ἡ Ἐθνοσυνέλευση (κυβέρνηση) ψηφίζει νόμο πού ἐξουσιοδοτεῖ τόν στρατό νά καταστρέψει ἐκ βάθρων τήν Βανδέα καί νά ἐξοντώσει τόν πληθυσμό της, πού τόν χαρακτηρίζει ὡς «ἀκάθαρτη ράτσα». 

Ἡ λαϊκή αὐτή ἐξέγερση καταστέλλεται βίαια ἀπό τούς Ἐπαναστάτες. Οἱ «δημοκρατικές δυνάμεις» (Ἰακωβίνοι) ἐξαπολύουν ἐναντίον τῶν κατοίκων τῆς Βανδέας ἕναν τρομακτικό διωγμό, πού ἐμπερικλείει ὅλα τά στοιχεῖα τῆς βαρβαρότητας. Ἐκτελοῦν μέ τούς πιό ἀπάνθρωπους καί μαρτυρικούς τρόπους τούς αἰχμαλώτους πού συλλαμβάνουν, ἐνῶ ἀντίθετα οἱ Βανδεανοί _μέ τήν προτροπή τῶν ἱερέων τους_ ἐπιδεικνύουν ἕνα μοναδικό ἦθος καί μεγαλεῖο. Ἀληθινά πιστοί καί ἀφοσιωμένοι στόν Θεό καθώς εἶναι, σεβόμενοι τόν συνάνθρωπό τους, ἀπελευθερώνουν τούς σφαγιαστές (αἰχμαλώτους στρατιῶτες) τῶν οἰκογενειῶν τους. Ἀπό τήν πλευρά τους οἱ Ἰακωβίνοι ἐπαναστάτες πυρπολοῦν μέ δαιμονικό μῖσος ὁλόκληρα χωριά, λεηλατοῦν περιουσίες, βεβηλώνουν ναούς, διαπράττουν ἀνήκουστες, τρομακτικές θηριωδίες. Πνίγουν ἱερεῖς καί μοναχές στά ποτάμια καί προβαίνουν σέ μαζικές σφαγές καί βιασμούς. Ὁδηγοῦν ἔγκυες γυναῖκες σέ πρέσες οἰνοποιείων γιά νά συνθλιβοῦν καί νά βγάλουν ἔξω τούς «μικρούς συμμορίτες»,  ἄλλες, ἀφοῦ τίς βιάζουν, τίς κρεμάζουν ἀνάποδα καί τίς τεμαχίζουν στά δύο ὥς τόν λαιμό, ἄλλες τίς ρίχνουν ἀπό τά παράθυρα πάνω σέ κάθετα στημένες ξιφολόγχες ἤ τίς κάνουν «ἀνθρώπινα πυροτεχνήματα» τοποθετώντας στό σῶμα τους φυσίγγια, τά ὁποῖα στή συνέχεια ἀνάβουν. Ρίχνουν ἑκατοντάδες γυναικόπαιδα ζωντανά μέσα σέ πυρωμένους φούρνους, ἐπειδή, ὅπως εἶπε κάποιος ἀπ᾿ αὐτούς, «ἔτσι θέλει ἡ Δημοκρατία νά ψήνει τό ψωμί της» καί ὀργανώνουν βυρσοδεψεῖα ἀνθρωπίνου δέρματος γιά βιβλιοδεσία καί ἱματισμό... 

Ἦταν μιά ἀπίστευτη, μιά ἀσύλληπτη φρίκη τῶν πιό βάρβαρων, τῶν πιό σαδιστικῶν ἐγκλημάτων, πρότυπο γιά ὅσα θά ἀκολουθήσουν ἀργότερα στόν 20ό αἰώνα ἀπό ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα. 

Μέχρι τό 1796 οἱ Ἰακωβίνοι εἶχαν ἐξοντώσει 170.000 κατοίκους τῆς Βανδέας, τό ἕνα τρίτο τοῦ πληθυσμοῦ, μιά σφαγή πού, δικαίως, καταγράφηκε στήν Ἱστορία ὡς «γενοκτονία». Πρόκειται γιά τήν πρώτη γενοκτονία τῶν νεώτερων χρόνων, ὀδυνηρός καρπός τῆς φιλοσοφίας τῶν «Φώτων», πρότυπο γιά τόν Χίτλερ, τόν Στάλιν, τόν Πόλ Πότ κ.ἄ.  

Ἡ σύλληψη, ὁ σχεδιασμός καί ἡ ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου ἐξόντωσης τῶν κατοίκων τῆς Βανδέας _οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπαναστάτες μίλησαν γιά λαοκτονία_ πληροῦν ὅλα τά χαρακτηριστικά  τῆς γενοκτονίας, σύμφωνα μέ τά κριτήρια τῆς Νυρεμβέργης. Στήν ἐπίσημη ἀναφορά του στήν Ἐθνοσυνέλευση, ὁ στρατηγός Βεστερμάν ἔγραψε μέ ὑπερηφάνεια κάτι πού ἀποτελεῖ μιά ἀπό τίς πιό ἀνατριχιαστικές «ἀπολογίες» γενοκτονίας στήν Ἱστορία: «Δέν ὑπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω ἀπό τό ἐλεύθερο σπαθί μας μαζί μέ τίς γυναῖκες καί τά παιδιά της. Δέν ὑπάρχει πλέον Βανδέα, ρεμπουπλικάνοι πολίτες, μόλις τήν ἔθαψα στούς βάλτους καί στά δάση τῆς Σαβεναί, σύμφωνα μέ τίς διαταγές πού μοῦ δώσατε. [...] Συνέθλιψα τά παιδιά κάτω ἀπό τίς ὁπλές τῶν ἀλόγων, ἔσφαξα τίς γυναῖκες, πού, τουλάχιστον αὐτές, δέν θά γεννήσουν ξανά συμμορῖτες [...] ἐξολόθρευσα τά πάντα»! 

Πολλοί Βανδεανοί πού συνελήφθησαν ἀπό τίς «δημοκρατικές δυ­­­­­­νάμεις» βρέθηκαν νά ἔχουν κομποσχοίνια, ἐμ­­­­­­­βλήματα τῆς Ἱερῆς Καρδίας, ἀκόμα καί λατρευτικά βιβλία... Καί μόνο ἡ ἁπλή θέα αὐτῶν τῶν ἀντικειμένων προκαλεῖ στούς ἐπιτρόπους τρελή ὀργή. Τά κατάσχουν, τά κομματιάζουν, τά ποδοπατοῦν καί τά ρίχνουν στή φωτιά. Ὅλα αὐτά θεωρήθηκαν «σημάδια φανατισμοῦ» καί οἱ κάτοχοί τους τιμωρήθηκαν μέ θάνατο... 

[ἀπό τό βιβλίο Διωγμοί Χριστιανῶν στήν «ἐποχή τῶν Φώτων» καί στά χρόνια τῆς Βαρβαρότητας (Γαλλική Ἐπανάσταση - Ναζιστική Γερμανία), ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου]