Η φωτιά, το δηλητήριο κι ο σκορπιός

  Μιχάλης Μιχαλακόπουλος

Ο πατέρας μου, που αναπαύεται, εν ειρήνη Κυρίου, στους Αγίους Ταξιάρχες, το Κοιμητήριο του μικρού μου χωριού, Σταυροδρομίου Γορτυνίας, είχε αποφοιτήσει από το Λύκειο Λαγκαδίων, κατά τη δεκαετία του 1920. Το Σχολείο αυτό ήταν αξιόλογο. Έλεγαν ότι ήταν από τα καλύτερα της χώρας. Είχε Χημείο εφάμιλλο του Χημείου του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει από το βιβλίο του μαθήματος των γαλλικών μια ιστορία για δυο αδερφάκια, που ήθελαν να διασχίσουν μόνα τους τα Βόσγια Όρη.

Ένα καλοκαίρι, τέλη Ιουλίου, αρχές της δεκαετίας του 1980, βρεθήκαμε με το Γιώργο, τον αδερφό μου, στο πατρικό μας σπίτι για να περάσουμε τις θερινές μας διακοπές.

Στην αυλή υπήρχαν διάφορα δέντρα, μουριές, πλάτανος, πεύκο και έλατο. Τα φύλλα που έπεφταν στην αυλή έφτιαχναν κάθε τόσο στρώματα και ήθελαν συχνά σκούπισμα και αποκομιδή.

Βαλθήκαμε με τον αδερφό μου να καθαρίσουμε σχολαστικά την αυλή. Ο πατέρας κάθε τόσο μας φώναζε να μη βάζουμε τα χέρια μας πάνω στα φύλλα γιατί μέσα εκεί υπάρχουν πολλοί σκορπιοί.

Κάποια στιγμή μας είπε μια ανάμνησή του από τα μαθητικά του χρόνια. « Όταν ήμουνα μαθητής στα Λαγκάδια ένας καθηγητής μας, ο Κίντζιος,  έλεγε ότι ο σκορπιός όταν βρίσκεται σε κίνδυνο και δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής και σωτηρίας, θέτει μόνος του τέρμα στη ζωή του, χρησιμοποιώντας το ίδιο του το δηλητήριο»!

Δουλεύοντας προσεχτικά με τον αδερφό μου εντοπίσαμε ένα μεσαίων διαστάσεων σκορπιό και γρήγορα, ψύχραιμα και προσεχτικά τον «συλλάβαμε» και τον τοποθετήσαμε πάνω σε τσιμεντένια επιφάνεια.

Ρίξαμε γύρω του, σε σχήμα κύκλου, ακτίνας δέκα περίπου εκατοστών, οινόπνευμα και το ανάψαμε!!!

Ο σκορπιός όταν κατάλαβε ότι πύρωνε ο τόπος άρχισε να κινείται νευρικά και γρήγορα ν΄απομακρυνθεί, αλλά συναντούσε το φράγμα της φωτιάς. Δοκίμαζε σε λίγο από άλλο σημείο να διαφύγει. Παντού όμως φωτιά. Άρχισε να κάνει κυκλική πορεία, αλλά μάταια. Η  επιφάνεια είχε πυρώσει πολύ. Δεν υπήρχε διέξοδος. Δεν υπήρχε τρόπος σωτηρίας. Κατέβασε τότε το κεντρί, πάνω στο κεφάλι του και το έμπηξε μέσα. Έπεσε αμέσως νεκρός!

Ο καθηγητής Κίντζιος είχε δίκιο!

Αυτή την ιστορία ο Γέροντας μου την χρησιμοποιούσε, για να δώσει σχήματα και συμβολισμούς σε κάθε μέρος της. Είπε δηλαδή ότι δηλητήριο είναι οι αμαρτίες μας. Ο Φορέας του, ο σκορπιός,  συμβολίζει τον διάβολο, που θέλει να σκοτώνει την ψυχή των πιστών ή να την τραυματίζει βαριά.

Φωτιά είναι η πίστη. Η φωτιά αυτή πρέπει να είναι συνεχής. Ο άνθρωπος, όταν βλέπει το δηλητήριο της αμαρτίας να τον πλησιάζει, αμέσως πρέπει με τη φωτιά της πίστης του, που καίει, καθαρίζει και φωτίζει, να προφυλάσσει την ψυχή του και να εξουδετερώνει τον Αντικείμενο!

ΠΗΓΗ elromio