Ἡ Παναγία τῆς ἐντατικῆς: Μιά ξεχωριστή ἐμπειρία

 

Τόν περασμένο Ἀπρίλη ὑποβλήθηκα σέ μιά πολύ σοβαρή χει­­ρουργική ἐπέμβαση. Χρειάστηκε στή συνέχεια νά παραμεί­νω γιά λίγο στή μονάδα ἐντατικῆς νοσηλείας τοῦ νοσοκομείου.

Δέν ξέρω πόσοι ἔχουν τήν ἐμπειρία νοσηλείας σέ μιά τέτοια μονάδα! Μέ συνεχή ἰατρική παρακολούθηση, βρίσκεσαι σέ ἕνα χῶρο ἀποκλεισμένο γιά τούς ἄλλους, ἐκτός ἀπό τό ἰατρικό καί τό νοσηλευτικό προσωπικό. Γιά πολύ λίγο χρόνο, δύο φορές τή μέρα, ἐπιτρέπονται κάποιες ἐπισκέψεις.

Σ' αὐτές τίς συνθῆκες ἐκεῖνος πού νοσηλεύεται, ὅπως εἶναι φυσικό, διακατέχεται ἀπό ἕνα ἔντονο συναίσθημα ἀπομόνωσης. Μερικές φορές τόν πλημμυρίζει μάλιστα ἡ αἴσθηση τῆς ἐγκατάλειψης. Εἶναι δύσκολο νά περιγράψει κανείς μέ λόγια αὐτά τά συναισθήματα. Στίς ἀτέλειωτες ὧρες τῆς μοναξιᾶς, πολλές σκέψεις κατακλύζουν τό μυαλό τοῦ ἀρρώστου καί κάποια ἐρωτήματα τόν ἀπασχολοῦν.

Πολύ δύσκολα θά ξανάφερνα αὐτή τή στιγ­μή στό νοῦ μου τίς σκέψεις καί τά ἐρωτήματα, πού μέ διακατεῖχαν ὅλο αὐτό τό διάστημα.

Ἕνα εἶναι βέβαιο: ἡ ἔντονη αἴσθηση τῆς μοναξιᾶς πού εἶχε καταλάβει τή σκέψη μου καί ταλάνιζε τήν ψυχή μου.

Προσπάθησα νά διατηρήσω τήν ἐπαφή μου μέ τή ζωή, ξαναφέρνοντας στό νοῦ μου ὄ­­μορ­φες στιγμές ἀπό τά προηγούμενα χρό­νια. Ἡ προσπάθεια κάτι ἀπέδωσε στήν ἀρχή. Ὕσ­­τερα ὅμως ἀπό λίγο μέ κατέκλυσε πάλι τό συναίσθημα τῆς μοναξιᾶς καί τῆς ἐγκατάλειψης.

Ὅπως ἤμουν ξαπλωμένος στό κρεβάτι, κοιτάζοντας σχε­­δόν πάντοτε τό ταβάνι τοῦ δωματίου, ἄρχισα νά περιφέρω τό βλέμ­μα μου γύρω - τριγύρω. Καί ξαφνικά ἀνακάλυψα στόν ἀπέ­ναντι τοῖχο, στήν ἐπάνω ἀριστερή γωνία του, μιά εἰκόνα τῆς Παναγίας πού στήν ἀγκαλιά της κρατοῦσε τόν Χριστό. Κά­­ποιος καλός ἄνθρωπος τήν εἶχε τοποθετήσει ἐκεῖ.

Ἀπό τή στιγμή αὐτή ἡ Παναγία μας ἔγινε ἡ συντροφιά μου. Αὐτή ἡ ἁπλή εἰκόνα, πού δέν εἶχε ἰδιαίτερη καλλιτεχνική ἀξία, ἦταν μιά πόρτα πού μέ ὁδήγησε κοντά στήν Παναγία. Κατανόησα καλλίτερα τότε τί πάει νά πεῖ ὅτι «ἡ τιμή τῆς εἰκόνος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», ὅπως λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Συναισθήματα, σκέψεις, ἀγωνίες μου ἔγιναν ἀντικείμενο ἐκμυστηρεύσε­ών μου στήν Παναγία. Ἐκείνη φαινόταν πώς μέ ἄκουγε. Φυ­­σι­κά δέν μοῦ μιλοῦσε, ἔδειχνε ὅμως ὅτι κατανοοῦσε τήν ἀγω­­νία μου. Ἔτσι μιά ἀτμόσφαιρα γαλήνης καί ἠρεμίας ἐπι­κρά­­τησε σιγά - σιγά καί ἀνεπαίσθητα στήν τρικυμισμένη ψυ­­χή μου.

Οἱ ἀτέλειωτες ὧρες τῆς παραμονῆς μου στήν ἐντατική ἔπαψαν νά εἶναι πιά ἐφιαλτικές. Εἶχα τήν αἴσθηση πώς κά­­ποιος, πού μέ ἀγαποῦσε πολύ, βρισκόταν δίπλα μου. Ἔνοιωθα τό ζεστό χάδι ἀπό τό χέρι ἑνός δικοῦ μου ἀνθρώπου, στό ξερό καί φλεγόμενο ἀπό τόν πυρετό μέτωπό μου.

Τώρα μακριά ἀπό τή δοκιμασία πού τότε πέρασα, ξαναφέρνω μέ συγκίνηση στό νοῦ μου ἐκεῖνες τίς στιγμές τῆς ἐπικοινωνίας μου μέ τήν Παναγία μας.

Αὐτή ἡ ἐπικοινωνία, καθώς τήν ἀναπο­­λῶ, μέ κάνει νά θυμᾶμαι μέ συγκίνηση κά­­ποιες ἄλλες, ἀνάλογες, στιγμές. Τότε πού προ­­σκύνησα τήν εἰκόνα τοῦ Ἄξιόν Ἐστιν στό Πρωτάτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἤ τῆς Παναγίας Σουμελᾶ στό Βέρμιο, τῆς Μεγαλόχαρης στήν Τῆνο, τῆς Ἑκατονταπυλιανῆς στήν Πάρο, τῆς Παναγίας τοῦ Μεγάλου Σπη­λαί­ου στά Καλάβρυτα, τῆς Παναγίας τοῦ Κύκκου στήν Κύπρο, τῆς Παναγίας τῆς Ἱε­­ρο­σολυμίτισσας στά Ἱεροσόλυμα, τῆς Παναγίας Βοηθείας στή Χίο.

Οἱ ἀναμνήσες αὐτές, ἀλλά ἰδιαίτερα ἡ ἐμπειρία μου ἀπό τήν Παναγία τῆς ἐντατικῆς, αἰσθάνομαι πώς μέ ἔχουν συνδέσει στενά μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἔτσι τώρα μπορῶ νά νοιώσω καλλίτερα γιατί τόσο πολλοί ἄνθρωποι, σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς τους, στήν Παναγία προσφεύγουν καί αὐτήν ἐπικαλοῦνται, προσευχόμενοι μπροστά στήν εἰκόνα της...

(Ἀπόσπασμα ἄρθρου τοῦ Εὐαγγέλου Κρουσταλάκη - ἐπιτίμου εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου. Δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τ.55, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2007)