Η δικτατορική δυσοσμία ενός ακόμη μητσοτακικού διαγγέλματος (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

(Ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες!)

 Κωνταντίνου Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.

Δυστυχώς κάθε νέο διάγγελμα του κ. Μητσοτάκη προκαλεί στον σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη ολοένα και περισσότερα αρνητικά συναισθήματα που δηλητηριάζουν το μυαλό και την ψυχή του. Το δηλητήριο που έσταξε αυτήν την φορά οφείλεται στα ακόλουθα: 

Πρώτον, για μία ακόμη φορά ο πρωθυπουργός της χώρας μίλησε με τρόπο που υποτιμά την νοημοσύνη του Έλληνα και ταυτοχρόνως τον προσβάλλει, αν όχι τον ταπεινώνει. Διότι, μετά απ’ ό,τι έχει συμβεί με την Τουρκία, ο κ. Μητσοτάκης τόλμησε ξεδιάντροπα να ευχαριστήσει τον Πρόεδρο της Τουρκίας «για τη θετική ανταπόκριση στο τηλεφώνημά του»! Η ευχαριστία αυτή, πέρα από το γεγονός ότι συνιστά εμπαιγμό των Ελλήνων, οι οποίοι βλέπουν τον πρωθυπουργό τους να επιδίδεται σε “τουρκολειχία” ενώ ο κ. Ερντογάν επί τόσους μήνες δοκιμάζει την αντοχή του νευρικού μας συστήματος σχεδόν καθημερινά με προκλητικές και απειλητικές ενέργειες σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας, ξυπνά επιπλέον οδυνηρές μνήμες, αφού παραπέμπει στην φράση που είχε εκστομίσει ο κ. Σημίτης το 1996 μετά την τραγωδία των Ιμίων: «Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την πρωτοβουλία και τη βοήθειά τους». 

Μάλιστα, μετά την ευχαριστία του προς τον Τούρκο Πρόεδρο, ο κ. Μητσοτάκης προέβη σε μια ύπουλη συμπλήρωση, δηλώνοντας: «Την ίδια ώρα, πάντως, η μεγάλη απειλή που πολιορκεί τη χώρα και τον πλανήτη παραμένει ο κορωνοϊός». Δι’ αυτού του τρόπου προσπάθησε εμμέσως να υποβαθμίσει την ελληνοτουρκική κρίση, συντασσόμενος με την φρικτή δήλωση της Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία στις 23 Οκτωβρίου είχε αντιστοίχως υποβαθμίσει ευθέως την εν λόγω κρίση, λέγοντας ότι «πρόκειται απλώς για μια δυσάρεστη εξέλιξη, ενώ το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας είναι ο κορωνοϊός». 

  

Δεύτερον, υπολαμβάνοντας ο κ. Μητσοτάκης ότι ο λαός που τον ακούει αποτελείται μόνο από ευήθεις, ακαταλόγιστους, τυφλωμένους ή ακόμη και “ψεκασμένους” (ότι ο λαός που κυβερνά ο κ. Μητσοτάκης αποτελείται και από “ψεκασμένους” πολίτες είναι διαπίστωση που έγινε προκλητικά από αυτόν τον ίδιον, αφού δεν δίστασε πριν από το τέλος της ομιλίας του να αναφερθεί απαξιωτικά σε αυτήν την πληθυσμιακή ομάδα· επ’ αυτού βλ. αναλυτικότερα κατωτέρω), προκύπτει εναργώς από την καταγέλαστη προσπάθειά του να παρουσιάσει τον κορωνοϊό σαν έναν επιτιθέμενο εχθρό που τελεί πολεμικές πράξεις. Τούτη την φορά μίλησε για μια (οιονεί ανθρωπόμορφη) απειλή που «πολιορκεί τη χώρα και τον πλανήτη», διευκρινίζοντας ότι «πριν από ένα μήνα είχε εκφράσει την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε μαζί του, με προφυλάξεις που δεν θα διαταράσσουν ουσιαστικά την οικονομική και κοινωνική ζωή», αλλά «δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι». 

Ο έμφρων πολίτης αναρωτιέται: Άραγε πώς είναι δυνατόν να ελπίζει ένας πολιορκούμενος να συνυπάρξει ειρηνικά με κάποιον που τον πολιορκεί; Ή έχουμε πόλεμο με τον κορωνοϊό (στο τέλος του διαγγέλματός του ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι «ο πόλεμος με τον κορωνοϊό δεν τέλειωσε») και η συνύπαρξη είναι αδιανόητη (εξού και όλα αυτά τα θλιβερά μέτρα που προσπαθούν να δικαιολογηθούν μέσα στο τεχνητό πολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται παγκοσμίως από τους σατανικούς ηγέτες) ή δεν έχουμε πόλεμο και επομένως μπορούμε (και πρέπει) να συμπεριφερόμαστε απέναντι στον κορωνοϊό όπως κάναμε μέχρι σήμερα σε σχέση με κάθε άλλο ιό: χωρίς δηλαδή να λαμβάνουμε και να ανεχόμαστε μέτρα που διαλύουν τον κοινωνικο-οικονομικό ιστό μας, αλλά επιδιώκοντας μια “ειρηνική συνύπαρξη” στο μέτρο του δυνατού. 

Τρίτον, κάθε νομικός επιστήμονας και ιδίως κάθε μελετητής του Συνταγματικού και του Ποινικού Δικαίου μένει άφωνος, ακούγοντας τον κ. Μητσοτάκη να δηλώνει ότι: «Επιβάλλεται να θέσω εκ νέου την υγεία και την ασφάλεια των Ελλήνων πάνω από κάθε άλλη επιλογή. Αυτό είναι το χρέος που έχω και αυτό υπηρετώ». 

Σε όποιον έχει στοιχειώδεις νομικές γνώσεις και κοινή λογική είναι ξεκάθαρο ότι η υγεία από μόνη της δεν μπορεί να προσκτάται τέτοια βαρύτητα ώστε να εκτοπίζει άνευ ετέρου (και δη κατά τρόπον τόσο αυτονόητο όσο επιχειρεί να εμφανισθεί) ένα σύνολο συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του πολίτη, αποτελούμενο από: το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της συμμετοχής στην κοινωνική, την οικονομική και την πολιτική ζωή της χώρας (άρ. 5 παρ. 1), την ελευθερία της κίνησης (άρ. 5 παρ. 4), την ελευθερία του συνέρχεσαι (άρ. 11), την θρησκευτική ελευθερία (άρ. 13) και την ελευθερία της γνώμης (άρ. 14), ύπερθεν των οποίων ίσταται ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου (άρ. 2 παρ. 1). 

Αφ’ ης στιγμής η καλούμενη πανδημία του κορωνοϊού παρουσιάζει πολύ χαμηλό ποσοστό θνητότητας, η δε συντριπτική πλειονότητα των εντοπιζόμενων κρουσμάτων αφορά ασυμπτωματικούς πολίτες ή έχοντες ήπια συμπτώματα της νόσου, η εμφάνιση της υγείας ως ενός καθοριστικού μεγέθους ένεκα του οποίου δύναται να ισοπεδωθούν όλα τα προαναφερθέντα δικαιώματα του ανθρώπου, ομού μετά της αξιοπρέπειάς του, είναι παντελώς αδικαιολόγητη. Το να επιλέγεται η καταστροφή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής των πολιτών απλώς και μόνο για να εμποδισθεί η εξάπλωση των κρουσμάτων (μια έννοια που ούτως ή άλλως είναι στο έπακρον ξεχειλωμένη, αφού σε αυτήν εντάσσονται όλως αυθαιρέτως όχι μόνο όσοι εμπράκτως έχουν μολυνθεί αλλά και όσοι βρίσκονται σε ένα απομακρυσμένο προστάδιο μολύνσεως!), τα οποία, μάλιστα, δεν ανιχνεύονται πάντοτε με αξιόπιστο τρόπο, θυμίζει το σχολικό παράδειγμα που ανέφερε ο σημαντικότερος Έλλην συνταγματολόγος, ο Αριστόβουλος Μάνεσης (Συνταγματικά δικαιώματα, α΄ Ατομικές ελευθερίες, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 77) για να διδάξει την κλασική περίπτωση παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας: «δεν πρέπει η αστυνομία να κυνηγάει τα σπουργίτια με κανόνια».  

Σε ένα τέτοιο κραυγαλέα δυσανάλογο κυνήγι έχουν αποδυθεί σήμερα ο κ. Μητσοτάκης και οι αντίστοιχοι ηγέτες των περισσότερων χωρών του πλανήτη, οι οποίοι μοιάζουν με φάλτσους οργανοπαίκτες μιας αλλόκοτης ορχήστρας η οποία διευθύνεται από έναν παρανοϊκό μαέστρο: Διακατεχόμενοι από ένα είδος υγειονομικής ψύχωσης, οι ηγέτες αυτοί επιδιώκουν καθημερινά να ωθούν υγιείς ανθρώπους στην υποβολή τους σε τεστ (για να εντοπίσουν ίχνη κορωνοϊκού φορτίου που μπορεί να υπάρχει εδώ και μήνες), δίνοντας την εντύπωση ότι διαγωνίζονται για το ποια χώρα θα καταγράψει το μεγαλύτερο ρεκόρ κρουσμάτων, ώστε να καταλήξει μοιραία σε ένα απάνθρωπο δεύτερο γενικό “lockdown”, υπό το κράτος του οποίου: κάποιοι πολίτες θα χάσουν την δουλειά τους, κάποιοι άλλοι θα εξαναγκασθούν και πάλι να εργάζονται εξ αποστάσεως μοιάζοντας με δούλους που για να είναι πιο αποδοτικοί μαστιγώνονται από το αφεντικό τους, ενώ άπαντες θα είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν με “μάσκα παντού”, παρουσιάζοντας εικόνα “φιμωμένων ζομπανθρώπων”. 

Τι κι αν μας επιτρέπουν ακόμη να κυκλοφορούμε χωρίς να πρέπει να ενημερώνουμε τις αρχές κατά τρόπον απολύτως αντισυνταγματικό συντάσσοντας αυτοβεβαίωση ή στέλνοντας εκείνα τα αποτρόπαια SMS (για την κραυγαλέα αντισυνταγματικότητα μιας τέτοιας υποχρεωτικής γνωστοποίησης η οποία θίγει τον ίδιο τον πυρήνα της ελευθερίας που το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη βλ. Δαγτόγλου, Συνταγματικό Δίκαιο, Ατομικά Δκαιώματα, Α΄, 2005, σελ. 347, αριθμ. περ. 467· Μάνεση, ό.π., σελ. 134). Δυστυχώς, την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές έγινε γνωστό ότι επανήλθαν τα SMS ως προϋπόθεση για την μετακίνηση του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης! Συνεπώς, αυτή η κυβέρνηση δείχνει απροκάλυπτα ότι εναντιώνεται με πλήρη επίγνωση ενάντια στις αρχές του Κράτους Δικαίου, ούσα κατά τούτο εξαιρετικά επικίνδυνη για τον λαό. 

Τι κι αν μας επιτρέπουν ακόμη να μετακινούμαστε από τον έναν νομό στον άλλον. 

Τι κι αν μας επιτρέπουν ακόμη να επισκεπτόμαστε τους φίλους ή τους συντρόφους μας. 

Μέχρι να ενεργοποιηθεί ξανά αυτό το εφιαλτικό μενού του Μαρτίου, θα δεσπόζει μια υποχρέωση που καθιστά το πρώτο “lockdown” εν μέρει ηπιότερο έναντι της τωρινής κατάστασης: Πρόκειται για την θέσπιση της υποχρεωτικής καθολικής μασκοφορίας ανεξαρτήτως ζώνης στην οποία υπάγεται η περιοχή όπου κινείται ο δύσμοιρος πολίτης. 

Παραθέτω ακολούθως συνοπτικά όλους τους λόγους για τους οποίους το μέτρο αυτό είναι προδήλως αντισυνταγματικό, με αποτέλεσμα να εκτίθεται ανεπανόρθωτα ο κ. Μητσοτάκης, όταν λέει ότι «το τελευταίο τρίμηνο πορευτήκαμε με μικρές μόνο εκπτώσεις στις καθημερινές μας συνήθειες». 

– “Μάσκα παντού” = ειδεχθές προσωπείο.

– “Μάσκα παντού” = στέρηση του χαμόγελου και του γέλιου: ακύρωση της εκφραστικής και επικοινωνιακής δυνατότητας του ανθρώπου.

– “Μάσκα παντού” = αλλοίωση της ανθρώπινης εικόνας και αδυναμία ταυτοποίησης (“φοράς μάσκα και δεν σε γνώρισα”).

– “Μάσκα παντού” = νόθευση  της ανθρώπινης φωνής (“δεν άκουσα τι είπατε, μιλήστε πιο δυνατά”), ειδικότερα του ηχοχρώματος (ο δάσκαλος ή ο συνήγορος στερούνται της θεατρικότητας του λόγου και θυμίζουν ρομπότ).

– “Μάσκα παντού” = παρεμπόδιση της όσφρησης (αντί να μυρίζουμε τις ευωδίες της φύσης, εισπνέουμε το νωτισμένο πανί της μάσκας).

– “Μάσκα παντού” = εξομοίωση με ζώα που φορούν φίμωτρο.

– “Μάσκα παντού” = διαβολικό διαβατήριο αγοραπωλησίας: προείκασμα αντίχριστου χαράγματος.

– “Μάσκα παντού” = βλάσφημη όψη καρνάβαλου-μασκαρά εντός της εκκλησίας.

– “Μάσκα παντού” = τρομακτική/τρομοκρατική όψη δικαστή.

– “Μάσκα παντού” = εγκατάσταση πηγής μικροβίων επί του προσώπου.

– “Μάσκα παντού” = στέρηση οξυγόνου και δυσκολία αναπνοής.

– “Μάσκα παντού” = πρόκληση ψυχικής δυσφορίας.

– “Μάσκα παντού” = εξαναγκασμένη αυτοπροσβολή.

– “Μάσκα παντού” = αφύσικη κατάσταση. Καμία κινηματογραφική ταινία ή τηλεοπτική σειρά αλλά και κανένα διαφημιστικό σποτ δεν θα τολμούσε να έχει σενάριο ή πλάνα με μασκοφορεμένους πολίτες, ειδικότερα: με μασκοφορεμένους δικαστές, με μασκοφορεμένους εραστές κ.λπ. Άρα η αδυναμία να μεταφερθεί η σημερινή καθημερινή πραγματικότητα στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη πιστοποιεί ότι ζούμε παρά φύσιν.

– “Μάσκα παντού” = αποπροσωποποίηση, εξαθλίωση και αποκτήνωση.

– “Μάσκα παντού” = δεν σε ακούω-δεν σε βλέπω. Άρα, ο “αόρατος εχθρός” μάς μεταμόρφωσε σε κωφαλάλους αοράτους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του, καταλύοντας την εικόνα που επέλεξε να έχουμε ο Δημιουργός μας. Τέτοια δύναμη θα μπορούσε να έχει μόνο ο σατανάς! Μήπως, λοιπόν, ο κορωνοϊός και η μάσκα είναι όργανα του διαβόλου;   

Σημειωτέον ότι τα δρακόντεια μέτρα που εφαρμόζονται για την αναχαίτιση της διάδοσης του κορωνοϊού ως δήθεν πρόσφορα για την προστασία της δημόσιας υγείας, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση της ψυχικής υγείας των πολιτών, οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσουν όχι από τον ιό ή από τον φόβο για την αόρατη δράση του, αλλά από την δηλητηριώδη επίδραση του φαρμάκου που “για το καλό του” επέλεξαν να του χορηγήσουν οι ψυχοπαθείς διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, επαληθεύοντας την λατινική ρήση του Σενέκα του Πρεσβυτέρου “quaedam remedia graviora ipsis pericula sunt”, ελληνιστί: “μερικά φάρμακα είναι χειρότερα από τους ίδιους τους κινδύνους” (πρβλ. Ρ. Μπέρτον, Η ανατομία της Μελαγχολίας, Τόμ. ΙΙ, μτφ.: Π. Χοροζίδης, εκδ. Ηριδανός, Αθήνα 2008, σελ. 48: «Το φάρμακο είναι χειρότερο από το ίδιο το κακό, η θεραπεία πιο επώδυνη από την αρρώστια»). 

Φυσικά, η “ιατρική” αυτή συνταγή είναι πασίγνωστη στους Έλληνες από την αντίστοιχη διαχείριση της οικονομικής κρίσης που επέλεξε η τρόικα (ή οι “θεσμοί” [sic], βάσει της νέας ορολογίας που επέβαλαν όσοι είχαν πρόβλημα με τις λέξεις αλλά όχι βεβαίως με την ουσία τους!) όταν εφαρμόζονταν τα μνημόνια. Ως εκ τούτου, το ελληνικό Σύνταγμα μέχρι στιγμής έχει γίνει κουρελόχαρτο δύο φορές: την πρώτη επί εποχής μνημονίων και την δεύτερη επί εποχής κορωνοϊού. 

Με ένα τόσο κουρελιασμένο Σύνταγμα θα ήταν εύλογο να αναρωτηθούμε αν θα είχε σήμερα κάποιο νόημα η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, προκειμένου να αποφανθεί περί της (αντι)συνταγματικότητας των μέτρων. Πολύ φοβούμαι ότι μια τέτοια προσφυγή, καίτοι θα ήταν επιβεβλημένη σε ένα κράτος Δικαίου, για την ελληνική περίπτωση δεν θα ήταν παρά μια αφορμή δημιουργίας ή αναγνώρισης προσχημάτων συνταγματικότητας μέσα στους κόλπους ενός αυταρχικού καθεστώτος (επ’ αυτού βλ. Κ. Χρυσόγονο, Η καταστρατήγηση του Συντάγματος στην εποχή των μνημονίων, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2013, σελ. 23/24, ο οποίος αναφέρεται στην μετάλλαξη ενός Συντάγματος από κανονιστικό σε προσχηματικό). 

Πέραν των ανωτέρω δεν πρέπει να παροραθεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που δείχνει ότι ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να παραπλανήσει τον μη εξοικειωμένο με τα νομικά πολίτη: Προκειμένου να εξηγήσει το «χρέος» που «έχει και υπηρετεί», το οποίο υποτίθεται ότι συνδέεται με την λήψη των συγκεκριμένων δρακόντειων μέτρων, δίπλα στην υγεία επικαλέσθηκε (δήθεν ενισχυτικά) ένα άλλο μέγεθος, το οποίο μας είναι γνωστό από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την παγκόσμια περιστολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη. Το μέγεθος αυτό ονομάζεται ασφάλεια.

Είναι εντυπωσιακό ότι μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και τον πόλεμο κατά του τότε “αόρατου εχθρού”, δηλ. της τρομοκρατίας, οι συρρικνώσεις που υπέστη παγκοσμίως η ελευθερία των πολιτών, θυσιαζόμενη στον βωμό της ασφάλειας, αποτέλεσαν μόνιμο σημείο τριβής μεταξύ των εκάστοτε κυβερνώντων και κυβερνωμένων, μεταξύ “συντηρητικών” και “προοδευτικών”, προπάντων μεταξύ νομικών –ιδίως συνταγματολόγων και ποινικολόγων– που με τα ένθεν κι ένθεν προβαλλόμενα επιχειρήματά τους κατέδειξαν πόσο δύσκολο είναι να απαντηθεί “με μία λέξη” το διπολικό ερώτημα “ελευθερία ή ασφάλεια”. 

Μέχρι πρότινος τονιζόταν ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για δίλημμα υπό την έννοια του “τι από τα δύο” πρέπει να προκριθεί, αφού ένα κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει εξίσου και την ελευθερία και την ασφάλεια, αλλά για ένα δίλημμα ποσοτικής φύσεως, υπό την έννοια του “πόση ελευθερία ή πόση ασφάλεια” πρέπει να προστατευθεί ή, αντιστοίχως, να θυσιασθεί in concreto. Ο ισχυρός πονοκέφαλος κατά την “επιχείρηση δοσομέτρησης” αμφοτέρων των μεγεθών οφείλεται μάλλον σε μια (από την φύση του πράγματος) κατ’ αρχήν υπεροχή της ασφάλειας έναντι της ελευθερίας: η πρώτη μπορεί να “ζήσει” και χωρίς την δεύτερη, η δεύτερη όμως δεν μπορεί να “ζήσει” χωρίς την πρώτη· εξού και ο γλαφυρός παραλληλισμός: η ασφάλεια είναι για την ελευθερία ό,τι ο αέρας για την αναπνοή (Hans–Detlef Horn, Τιμητικός Τόμος για τον Schmitt Glaeser, 2003, σελ. 435 κ.ε., 437). 

Ωστόσο, και η ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ελευθερία, αφού όποιος είναι αφημένος στο έλεος μιας κυρίαρχης εξουσίας, στην πραγματικότητα δεν είναι ασφαλής (Di Fabio, Sicherheit in Freiheit, NJW 2008, σελ. 421 κ.ε., 422). Επιπλέον, η ασφάλεια χωρίς την ελευθερία θα ήταν ανυπόφορη, δεδομένου ότι όποιος προτιμά την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας, γίνεται εν τέλει σκλάβος της πρώτης (επ’ αυτού βλ.  Βαθιώτη, Τραγικά διλήμματα στην εποχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Από την σανίδα του Καρνεάδη στο “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”, εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, 2010, σελ. 63, υποσ. 198). 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, προξενεί μείζονα κατάπληξη το γεγονός ότι, ενώ στο πλαίσιο της ανάλυσης του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” χύνονταν τόνοι μελάνης για να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στην ασφάλεια και την ελευθερία, στον σημερινό “πόλεμο κατά του κορωνοϊού” κάθε ερμηνευτικό αγκάθι αποσκορακίσθηκε με απόλυτη ευκολία και επιτυχία χάρη κυρίως στην αγαστή συνεργασία δημοσιογράφων και “ειδικών”-“επιστημόνων” (δηλ. ανάμεσα στους εκπροσώπους της “τέταρτης” και της “πέμπτης εξουσίας”), αφού θεωρήθηκε αυθαιρέτως ότι το αγαθό της δημόσιας υγείας ως έκφανση της ασφάλειας δικαιούται να συντρίψει κάθε ελευθερία! 

Τι τραγική ειρωνεία: Ο κορωνοϊός απεδείχθη ότι είναι ένας “αόρατος εχθρός” με όντως αόρατη δύναμη: κατέστησε αόρατα πλειάδα θεμελιωδών δικαιωμάτων ομού μετά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφού τα εξαφάνισε από το θεωρητικό πεδίο της συζήτησης με έναν μαγικό τρόπο. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ουδείς ασχολείται πλέον με τις κατακρεουργημένες ελευθερίες του ανθρώπου, ειδικότερα οι συνταγματολόγοι και ποινικολόγοι είναι άφαντοι, δίδοντας την εντύπωση ότι διά της σιωπής τους ευλογούν τα εκάστοτε λαμβανόμενα μέτρα. Φυσικά, οι δημοσιογράφοι, τα “ελληνικά HOAXES” και εν γένει κάθε πλοκάμι του σημερινού φασιστοειδούς καθεστώτος προσπαθούν να φιμώσουν όποια αντίθετη άποψη διατυπώνεται για την προσφορότητα και την αναγκαιότητα των επίμαχων δρακόντειων μέτρων. 

Τέταρτον, ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να χαϊδέψει με ύπουλο και παραπλανητικό τρόπο τα αφτιά του ελληνικού λαού αγγίζοντας την ευαίσθητη χριστουγεννιάτικη χορδή του. Δήλωσε ειδικότερα ότι θέλει (δήθεν) να διεκδικήσουμε μια «ομαλότερη κοινωνική ζωή και μεγαλύτερη κίνηση στην αγορά των Χριστουγέννων και των γιορτών», ρίχνοντας στάχτη στα ήδη τραυματισμένα μάτια των Ελλήνων, οι οποίοι είδαν και άκουσαν μόλις πριν από δύο εβδομάδες ένα από τα “ανάλγητα μέντιουμ” της κυβέρνησης, την κ. Παγώνη, να προβλέπει ότι «δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε ρεβεγιόν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά», εκτός κι αν επιτύχουμε «διψήφια νούμερα κρουσμάτων». Προσέφερε έτσι ένα ψεύτικο κίνητρο στον Έλληνα που σαν μελλοθάνατος βάτραχος (δεν αντιλαμβάνεται ότι) έχει ριχτεί ήδη μέσα στην κατσαρόλα με το βραστό νερό (κατά το περίφημο παράδειγμα του Ελβετού φιλοσόφου Ολιβιέ Κλερκ), μέσα στο οποίο θα πρέπει να παραμείνει χωρίς να εκδηλώσει διάθεση βίαιης απόδρασης μέχρι να επέλθει ο “ξαφνικός θάνατος” από την απότομη αύξηση της θερμοκρασίας του νερού, δηλ. από την αιφνιδιαστική επιβολή ενός δεύτερου “γενικού lockdown”. 

Το κλειδί για την ορθή ανάγνωση της παραπλανητικής δήλωσης του κ. Μητσοτάκη βρίσκεται σε μια υποθετική πρόταση που χρησιμοποίησε σε άλλο σημείο του διαγγέλματός του. Είπε δηλαδή ότι, χάρη στα νέα δρακόντεια μέτρα, «θα μπορέσουμε, στις αρχές του Δεκεμβρίου, να ζήσουμε σε ένα ομαλότερο περιβάλλον, ακόμα πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι» (πόσο θλιβερές εκθέσεις ιδεών πρέπει να έγραφε ο κειμενογράφος του, όταν πήγαινε σχολείο!) «εφόσον τα μέτρα αποδώσουν». Δεν χρειάζεται, όμως, καμία ιδιαίτερη γνώση και σοφία για να γίνει αντιληπτό ότι τα μέτρα δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να αποδώσουν, αφού η καθημερινή αύξηση των απατηλών κρουσμάτων θα καλπάζει μετά βεβαιότητος αχαλίνωτη, όσο οι τρομοκρατημένοι πολίτες που λατρεύουν φανατικά το σώμα και την υγεία τους θα προσέρχονται για υποβολή σε τεστ, ευρισκόμενοι υπό την παραλυτική επήρεια του αενάως υποδαυλιζόμενου από τα ΜΜΕ φόβου. 

Έτσι, η χριστουγεννιάτικη υπόσχεση θα μετατραπεί σε έναν ακόμη εφιάλτη, όχι μόνο για εκείνους που θα θελήσουν να χαλαρώσουν κάνοντας βόλτα για χριστουγεννιάτικες αγορές αλλά και για τους ορθόδοξους χριστιανούς που, όπως στερήθηκαν τον εορτασμό της Αναστάσεως, τώρα θα στερηθούν τον εορτασμό της Γέννησης του Χριστού. Σημειωτέον ότι η απουσία οιασδήποτε αναφοράς στις τραγικές συνέπειες που έχουν για τους θρησκευόμενους Έλληνες τα δρακόντεια υγειονομικά μέτρα είναι αποκαλυπτική της παγερής αδιαφορίας του κ. Μητσοτάκη γι’ αυτήν την τόσο οδυνηρή πτυχή της υγειονομικής κρίσης. 

Πέμπτον, ο κ. Μητσοτάκης ομολόγησε ότι σκοπός αυτής της απίστευτα επικίνδυνης κυβέρνησης είναι να εφαρμόζει δυστοπικές τεχνικές που προσιδιάζουν σε απολυταρχικά καθεστώτα. Τούτο προκύπτει από την διαίρεση της ελληνικής επικράτειας σε δύο ζώνες: σε εκείνη που αποκαλείται “ζώνη επιτήρησης” και σε εκείνη που ονομάζεται “ζώνη αυξημένου κινδύνου”. 

Όποιος εμπνεύσθηκε αυτήν την θλιβερή διχοτόμηση της Ελλάδος σε “Βορείους και Νοτίους” είναι μάλλον κάποιος ψυχοπαθής που αντιγράφει εφιαλτικά σενάρια ξένων τηλεοπτικών σειρών. Ιδού η πιθανή πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου σατανικού μυαλού:

 

Στην ισπανική σειρά “La Valla” (ελληνιστί “Ο φράχτης”), τα γυρίσματα της οποίας ολοκληρώθηκαν το 2019, προβλήθηκε δε από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, έχει ξεσπάσει –ω του θαύματος!– επιδημία νοροϊού-norovirus. Στην πραγματικότητα, ο νοροϊός προκαλεί ιογενή γαστρεντερίτιδα σε ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ορισμένοι “ειδικοί” πιστεύουν ότι η μόλυνση με νοροϊό είναι η δεύτερη συχνότερη μολυσματική ασθένεια μετά το κοινό κρυολόγημα. Οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν ακόμη και χωρίς θεραπεία. Εντούτοις, σε κάποιες περιπτώσεις η πάθηση μπορεί να καταστεί ιδιαιτέρως σοβαρή, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή βρεφών, ατόμων τρίτης ηλικίας ή ασθενών με μειωμένο ανοσοποιητικό. Κατά τούτο η ομοιότητα με την δράση του κορωνοϊού είναι προφανής! 

Η σειρά ξεκινά το 2020, δηλ. χρονιά του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία έχει προκαλέσει παγκόσμιο χάος (αυτό που επιδιώκεται να προκληθεί και στην εποχή του δικού μας κορωνοϊού ώστε αργά ή γρήγορα να προϋπαντήσουμε τον παγκόσμιο κυβερνήτη που προετοιμάζεται επιμελώς εδώ και χρόνια από την περίφημη Νέα Τάξη Πραγμάτων). Μεταξύ άλλων, η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: την έλλειψη βασικών αγαθών, όπως του νερού. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από 25 χρόνια η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θα φθάσει σε σημείο να προμηθεύεται το νερό με το σταγονόμετρο και μόνο με δελτίο, γι’ αυτό κρίνεται αναγκαία η μείωση του πληθυσμού – φυσικά, οι περιορισμοί δεν ισχύουν για τους πλουσίους και τα μέλη της κυβερνήσεως. Μάλιστα, ενώ για την “αγέλη” το νερό είναι είδος εν ανεπαρκεία, ο κατά τα λοιπά συμπαθής Υπουργός Υγείας απολαμβάνει την πισίνα του. Αυτά, λοιπόν, συμβαίνουν εν έτει 2045, όπου όλα είναι πλέον “τακτοποιημένα” σε μια άκρως δυστοπική κοινωνία, η οποία, συγκρινόμενη με την δυστοπία που ζούμε στο δικό μας σατανικό 2020, κάνει τους Έλληνες (;) διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης να μοιάζουν με “στρουμφάκια” έναντι των Ισπανών κυβερνώντων. 

Σε αυτήν, λοιπόν, την σειρά, ο πληθυσμός είναι διαιρεμένος σε δύο τομείς: Ο Τομέας Α΄ αποτελείται από τους πλουσίους, ενώ ο Τομέας Β΄ από τους φτωχούς, υλοποιείται δε ένας διαρκής έλεγχος με βεβαιώσεις από τομέα σε τομέα. Είναι αξιομνημόνευτο ότι οι αστυνομικοί φορούν μαύρες στολές και μπότες που παραπέμπουν στα ναζιστικά τάγματα εφόδου των SS, ενώ το καθεστώς δεν διστάζει ακόμη και να δολοφονήσει τους λεγόμενους “αντιστασιακούς”. Κάποια στιγμή, σε ένα από τα 13 επεισόδια, μια ηλικιωμένη γυναίκα προβαίνει στην ακόλουθη διαπίστωση: «Τελικώς, στο όνομα της ασφάλειας μας έχουν στερήσει ένα πράγμα». «Ποιο είναι αυτό;», ρωτά την γιαγιά το εγγονάκι της, το οποίο παίρνει την προφανή για τους νομικούς απάντηση: «Η ελευθερία μας». 

Όποιος δεν ανατρίχιασε ακόμη από τον παραλληλισμό της διαίρεσης της ελληνικής επικράτειας σε δύο ζώνες με την διαίρεση του ισπανικού πληθυσμού σε δύο τομείς, τότε θα νιώσει σίγουρα μια κάποια ανατριχίλα μόλις συνδυάσει την λέξη “επιτήρηση” με ένα χωρίο από το εξαιρετικό βιβλίο του συναδέλφου Θεόδωρου Παπαθεοδώρου –ο λόγος του μετρά διπλά, διότι έχει τόσο την ιδιότητα του νομικού (καθηγητής Αντεγκληματικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Επισκέπτης Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου) όσο και του πολιτικού (έχει διατελέσει Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδος)– που φέρει τον τίτλο “Επιτηρούμενη Δημοκρατία. Η ηλεκτρονική παρακολούθηση των πολιτών στην κοινωνία της διακινδύνευσης” (εκδ. Βιβλιόραμα, Αθήνα 2009).  

Στην σελίδα 38 του πονήματός του, ο ανωτέρω συγγραφέας, εστιάζοντας την προσοχή του στην χρήση καμερών βιντεοεπιτήρησης, διατυπώνει τις ακόλουθες σκέψεις που μπορούν να φωταγωγήσουν τις πραγματικές προθέσεις των διαχειριστών της σημερινής υγειονομικής κρίσης: «Με τη χρήση των νέων τεχνολογιών στην υπηρεσία της επιτήρησης και της τιμωρίας, η εξουσία δεν ασκείται με βάση τη λογική της διαίρεσης του δημόσιου από τον ιδιωτικό χώρο. Η εξουσία της επιτήρησης εγκαθιδρύεται πλέον στο επίκεντρο του “όλου χώρου” και διακτινώνεται στο σύνολό του. Πρόκειται για το νέο κοινωνικό πανοπτικό, το οποίο εξάγει την επιτήρηση από τη φυλακή και την εγκαθιστά μέσα στην κοινωνία, ενώ παράλληλα μπορεί να ενοποιεί συμβολικά και πρακτικά τη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα διαβίωσης. Επιτυγχάνεται έτσι η διπλή κατάργηση της κατάτμησης του χώρου. Από τη μια πλευρά, η φυλακή παραμένει ο έγκλειστος χώρος και οι πρακτικές της εφαρμόζονται πλέον και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο, ο οποίος τίθεται υπό το διαρκές βλέμμα της επιτήρησης. Από την άλλη, η διακριτότητα του δημόσιου από τον ιδιωτικό χώρο στο πλαίσιο της κοινωνίας περιορίζεται από αυτή αισθητά. […] Ο πολλαπλασιασμός των καμερών ασφαλείας σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους εθίζει τον πολίτη σε πρακτικές καταγραφής προσωπικών δεδομένων, οι οποίες πλέον δεν είναι απλώς ανεκτές από την κοινή γνώμη στο πλαίσιο συγκεκριμένων δικονομικών εγγυήσεων, αλλά επιθυμητές –αν όχι απαιτητέες– στο όνομα της αποτροπής του κινδύνου θυματοποίησης. Έτσι, η κοινωνία του ελέγχου εφηύρε τη νέα μηχανική των πολλαπλών χρήσεων: προστασίας, επιτήρησης, πληροφόρησης, πειθάρχησης αλλά και τιμωρίας». 

Ο Παπαθεοδώρου σπεύδει να μας προειδοποιήσει, διατυπώνοντας την ακόλουθη, εξαιρετικά επίκαιρη θέση (σελ. 78): «Από τη στιγμή που οι αρμόδιες υπηρεσίες μπορούν να διαθέτουν ένα μεγάλο αριθμό πληροφοριών και δεδομένων που αφορούν τη ζωή και την κοινωνική δράση των πολιτών, είναι ορατός ο κίνδυνος της υπερβολικής θωράκισης του ποινικού κράτους, της επιβολής νέων κοινωνικών ταξινομήσεων και ιεραρχιών, καθώς και της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ο κίνδυνος εδράζεται περισσότερο στο γεγονός ότι τα αποτελέσματα των εφαρμογών των νέων τεχνολογιών στο ποινικό πεδίο δεν λειτουργούν πρωτίστως προς όφελος του κοινωνικού σχηματισμού, αλλά επενεργούν πέρα και πάνω από την κοινωνία, τροφοδοτώντας τη διαμόρφωση μιας νέας πανοπτικής εξουσίας με θολό περίγραμμα. Εγκαθιδρύουν έναν νέο κώδικα κοινωνικής λειτουργίας, σύμφωνα με τον οποίο η πειθαρχοποίηση κοινωνικών συμπεριφορών, κινήσεων, αντιδράσεων και σωμάτων αποτελεί αξιωματικά την κανονικότητα της κοινωνικής ένταξης. Μια τέτοια στρατηγική οδηγεί σταδιακά στη νομιμοποιημένη αποδοχή μιας αυταρχικής δημοκρατίας, στο πλαίσιο της οποίας ο αποκλεισμός και ο στιγματισμός των πλειόνων συγκροτεί την αμυντική ασπίδα για τους λίγους». 

Αλλά και σε ό,τι αφορά την χρήση του όρου “ζώνη αυξημένου κινδύνου”, είναι προφανές ότι επελέγη μια ορολογία που θυμίζει “κατάσταση εξαίρεσης” (“Ausnahmezustand”), αφού αυτή ορίζεται ως η κατάσταση εκείνη στο πλαίσιο της οποίας πρέπει να αποτρέπεται ο κίνδυνος. Όπως, όμως, προσφυώς επισημαίνεται, επειδή ο κίνδυνος είναι διαρκής, η “κατάσταση εξαίρεσης” μετατρέπεται σε “κατάσταση διαρκείας” (“Dauerzustand”): ένα οπωσδήποτε παράδοξο φαινόμενο που προκαλεί μείζονα ανησυχία στον πολίτη, δεδομένου ότι μπορεί να συνδυασθεί τόσο με την περίφημη φράση του Carl Schmitt ότι «κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (Πολιτική Θεολογία, μτφ.: Π. Κονδύλης, εκδ. Λεβιάθαν, Αθήνα 1994, σελ. 17) αλλά και με το λατινικό χομπσιανό απόφθεγμα “auctoritas non veritas facit legem”, ελληνιστί «η αυθεντία/εξουσία και όχι η αλήθεια δημιουργεί τον νόμο» (για τις σκέψεις αυτές βλ. Uwer, Der unsichtbare Dritte. Günther Jakobs, Carl Schmitt und der ganz normale Ausnahmezustand, εις: Uwer/Organisationsbüro [επιμ. έκδ.], Bitte bewahren Sie Ruhe. Leben im Feindstrafrecht, 2006, σελ. 37 επ., 44). 

Κατόπιν αυτών, νομίζω ότι δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι ο κ. Μητσοτάκης επί τη ευκαιρία της υγειονομικής κρίσης (φυσικά σε απόλυτο οσφυοκαμπτικό συντονισμό με τους Ευρωπαίους ομολόγους του) υλοποιεί ένα τρομερό πρόγραμμα δυστοπικής-αντιδημοκρατικής κοινωνίας. Το πρόγραμμα αυτό εφαρμόζεται από μια κυβέρνηση που εμφανίζεται μεν να ασκεί εξουσία υπό τον μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κάτω από τον οποίο όμως κρύβεται το σκοτεινό πρόσωπο της πλέον σκληρής, μοχθηρής και ανάλγητης εξουσίας». Το πιο τρομερό, όμως, είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού συνεχίζει να στήνεται απαθώς μπροστά στο χαζοκούτι και να ακούει αποχαυνωμένο (σαν τους πολίτες της δυστοπικής κοινωνίας του έτους 2081 που περιγράφεται από τον Kurt Vonnegut στην σύντομη ιστορία του με τίτλο “Harrison Bergeron”, δημοσιευθείσα το 1961· μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1995 και η παρακολούθηση της ταινίας αυτής από όλους τους Έλληνες συνιστάται μετ’ επιτάσεως) αφ’ ενός τον κυβερνήτη του, ο οποίος το τροφοδοτεί ανενδοίαστα με φούμαρα, αφ’ ετέρου τους πάσης φύσεως “ψαλμωδούς” του καθημερινού φόβου που συντηρείται συστηματικώς από τα ΜΜΕ. 

Έκτον, για να μπορέσει ο κ. Μητσοτάκης να εδραιώσει την αποχαύνωση του πολίτη, αποκρύπτοντας τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησής του, επικαλέσθηκε το γνωστό “τυράκι” που είναι δοκιμασμένο εδώ και πολλά χρόνια από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιδανικό μέσο για την παγίδευση του Έλληνα στην φάκα της αυτοκαταστροφής του (αναφέρομαι στις περίφημες επιχορηγήσεις για τον αφανισμό των ελληνικών επιχειρήσεων, καλλιεργειών κ.λπ.). Πρόκειται για τις οικονομικές παροχές (στην ωραιοποιημένη γλώσσα του τεχνοκράτη κ. Μητσοτάκη: «χρηματοδοτικά εργαλεία»), π.χ. «αποζημιώσεις, δάνεια, απαλλαγές και διευκολύνσεις που θα πλησιάσουν το 1,5 δισ.», που ανακοινώνονται οσάκις τα εφαρμοζόμενα μέτρα επιφέρουν δεινά εις βάρος του πολίτη, στην βάση της θυμοσοφικής λογικής “να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι”. Στις παροχές αυτές θα προβεί για μία ακόμη φορά η παρούσα κυβέρνηση, προκειμένου να συσκοτίσει τον επικείμενο οικονομικό Αρμαγεδώνα και να διατηρήσει σε καταστολή τον δυστυχή Έλληνα, ο οποίος σε πολύ μακρινές εποχές θα είχε επαναστατήσει. 

Για να κατασιγάσει, λοιπόν, τις αντιδράσεις και την δυσφορία του Έλληνα πολίτη, ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να τον αποπροσανατολίσει με λίγα ψίχουλα, ώστε να μην αντιληφθεί την σχεδιαζόμενη καταστροφή του κοινωνικο-οικονομικού ιστού της χώρας. Ταυτοχρόνως, αφενός τον καθιστά εξαρτώμενο από τις κρατικές επιχορηγήσεις και αφετέρου τον εθίζει στον οικονομικό και κοινωνικό παρασιτισμό. Η αποφασιστική στιγμή έχει ήδη έρθει: Οι Έλληνες πολίτες, αντί να δεχθούν τα ψίχουλα της κυβέρνησης που καταρρακώνουν το φιλότιμο και την εργατικότητά τους, οφείλουν να επιλέξουν την υπεράσπιση των ατομικών τους ελευθεριών, γιατί η επαπειλούμενη φτώχεια και ανεργία θα γίνει ο πραγματικός, ορατός αλλά και αδυσώπητος εχθρός τους στην θέση του δήθεν “αόρατου εχθρού”.

(συνεχίζεται)