«Χριστός ανέστη! Τι γίνεται; … και τώρα τι κάνουμε; … πού θα πάει αυτή η κατάσταση»; …

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

      Και ενώ, όσο ζούσαμε ήσυχοι, κυριολεκτικά στον κόσμο μας, μη θέλοντας να καταλάβουμε και να πιστέψουμε τις προειδοποιήσεις φωτισμένων ανθρώπων και αγίων, πως κάτι «νέο και ωραίο» μας προετοιμάζουν οι πρωτομάστορες της αντι-Αληθείας, ξαφνικά μας προέκυψαν γεγονότα, τα οποία εισβάλλουν στην ζωή μας το ένα μετά το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα, εν ριπή οφθαλμού και καθιστούν την πτώση μας, από την αφελώς κατά πάντα βιούμενη έως τώρα «αιθεροβασία», ακόμη πιο δραματική. Το «Χριστός ανέστη» θα περάσει, αλλά τα τρία ως άνω δυνητικά, και γιατί όχι πραγματικά, ερωτήματα του τυπικού διαλόγου μεταξύ των απλών ανθρώπων, θα περιμένουν την απάντησή τους. Η πτώση θα συνεχίζεται. Όχι «θα συνεχιστεί», αλλά θα συνεχίζεται. Θα είναι παρούσα εις το διηνεκές. Να είμαστε βέβαιοι! Είναι αναγκαία η κατά-βύθιση, για να ακολουθήσει η ανάσταση!

      Με την απόφαση που πήραν οι Ιεράρχες, η οποία αποθεώθηκε από τους συστηματίες, αφού υιοθέτησε την λογική του αυτοθεωθέντος ανθρώπου και την έβαλε πάνω από την πίστη στα Μυστήρια και την αγάπη του Χριστού, κατέστησαν υπηρέτες και διάκονοι του συστήματος, το οποίο έστησε όλο αυτό το «πανδαιμόνιο της πανδημίας». Ενώ, με την υποδειγματική υπακοή που έκανε ο ελληνικός λαός στον ανθρώπινο νόμο, για την προστασία (;) της υγείας του και για να σώσει το πρόστιμο των 150 ευρώ, έμεινε εκτεθειμένος και απέναντι στον θεϊκό νόμο. Διότι, αν έκανε την ανάλογη υπακοή και σ` αυτόν, θα κέρδιζε σύμπας, και μετά πάσης βεβαιότητος, την αιώνια σωτηρία του.

     «Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει μόλις την 12η θέση στον βαθμό εμπιστοσύνης στην ελληνική κοινωνία», γράφουν τα μέσα ενημερώσεως. Και όταν λέει Εκκλησία, εννοεί την διοικούσα και όχι τον λαό. Φάνηκε ήδη ξεκάθαρα πως επανειλημμένως δεν τολμά η Ιεραρχία να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι άγιοί μας. Διότι, τους αγίους ο λαός τους αγαπά και τους εμπιστεύεται απόλυτα.  Άρα, η απαξίωση αυτή δεν προσβλέπει στην Εκκλησία και στους αγίους της αλλά στους διοικούντες και έχοντες την ευθύνη της διαποίμανσης. Μην λησμονούμε εξάλλου πως, όσο και αν παραβλέπεται, σκοπίμως ή μη, το πρόβλημα του Οικουμενισμού, ο οποίος αναθεματίστηκε από τους σύγχρονους αγίους, και λησμονείται το  «ορόσημο Κολυμπάρι», τόσο θα συνεχίζονται οι εκπτώσεις στα θέματα της πίστεως και το κατρακύλισμα. Και ενώ θα συμβαίνουν αυτά εξαιτίας της υπεροχής των οικουμενιστών ποιμένων έναντι των λοιπών και θα παρέχονται εκπτώσεις στα θέματα της σωτηρίας, ο λαός εις μάτην θα περιμένει αυτό που δικαιούται, δηλαδή, την ευθύτητα και την ειλικρίνεια των ποιμένων. Επειδή όμως τα πάντα εμφορούνται από το πνεύμα της Παγκοσμιοποίησης και του τέκνου αυτής, του Οικουμενισμού, για τον λόγο αυτό θα λογοκρίνονται όλες οι υποθέσεις, όταν πέφτουν στα χέρια των εκκλησιαστικών συλλογικών οργάνων και το κακό θα συνεχίζεται.

     Η Εκκλησία μας είναι μια οικογένεια, με αρχηγό τον Χριστό. Αυτήν τάχθηκαν να φυλάξουν οι ποιμένες: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος». (Πρ. 20,28). Κάθε οικογένεια έχει και μια περιουσία, μικρή ή μεγάλη. Και φροντίζουν όλα τα μέλη  μαζί να την συντηρούν και να την διατηρούν ασφαλή, διότι τους ανήκει εξ αδιαιρέτου, ώσπου να έρθει η ώρα να συνταχθούν οι κληροδοσίες. Αν κινδυνέψει, ξεσηκώνονται όλα τα μέλη, ακόμη και τα μικρότερα και τα αδύναμα, για να την υπερασπιστούν, ο καθένας αναλόγως. Αυτός όμως που θα σηκωθεί πρώτος και θα αναζητήσει τρόπους προστασίας και υπεράσπισής της, είναι ο πατέρας! Θα δώσει όλον τον εαυτό του, ακόμη και την ζωή του, για να την υπερασπιστεί.  

      Η περιουσία της Εκκλησίας μας είναι  η πίστη της, η Αλήθειά της. Μας την παρέδωσε ο Χριστός, η Αυτοαλήθεια. Την κληρονομήσαμε εξ αδιαιρέτου όλοι μας. Ανήκει σε όλους μας. Όμως πολλοί επίσκοποι εκτρέπονται της οδού και προβαίνουν σε λόγους και έργα πλάνης. Προδίδουν την Αλήθεια! Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν Πατριάρχες,  Μητροπολίτες, Ηγούμενοι Μονών, εντεταλμένοι αυτών καθηγητές πανεπιστημίων και άλλοι πολλοί. Κινούμενοι στο πνεύμα του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας, έχουν αποκλίνει από την Αλήθεια και την προσβάλλουν δίχως καμία συστολή. Καταργούν τα όρια της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την εξισώνουν με άλλες θρησκευτικές κοινότητες, αιρέσεις και θρησκεύματα. Είναι δυνατόν να πληγώνεται το σώμα της Εκκλησίας από τους ίδιους τους ποιμένες του, να εκτίθεται στα στόματα των λύκων και οι λοιποί συμποιμένοντες να μένουν απαθείς, άπραγοι! Πώς αντέχουν, να βλέπουν αυτούς τους λύκους μέσα στο κοπάδι; Και πώς περιμένουν την διόρθωση;

     Μονολεκτικώς: Είναι συνυπεύθυνοι! Επειδή σιωπούν! Άμεσα και απόλυτα συνυπεύθυνοι! Δεν έχουν καμία δικαιολογία, που να στέκει ως πνευματικό επιχείρημα! Έτσι αίρεται η χάρις και ούτε θα έχει προκοπή, ό,τι άλλο καλό και αν προσπαθούν να κάνουν. Δεν έχει σημασία αν τα έκανε ο ένας ή ο άλλος. Στα θέματα της πίστεως δεν υπάρχει το εγώ και το εσύ. Η προσβαλλόμενη Αλήθεια της Εκκλησίας είναι κτήμα όλων εξ αδιαιρέτου. Μάλιστα, τόσο δική τους, όσο και του καθενός απλού πιστού. Εμείς είμαστε τα παιδιά, αυτοί οι πατέρες. Αν εμείς ανησυχούμε, δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά το ελάχιστο. Αυτοί, που πήραν το επισκοπικό αξίωμα (επισκοπεύω = επιτηρώ και φυλάγω αγρύπνως) έχουν την εξουσία και το χρέος και το δικαίωμα να τους ελέγξουν, να τους καλέσουν προς απολογία. Χάνονται ψυχές από την προδοσία αυτή και είναι υπόλογοι ενώπιον Θεού και ανθρώπων.

     Γιατί να διορθώσει λοιπόν ο Θεός την κατάσταση που ζούμε; Ποιο θα είναι το όφελος των ανθρώπων και μάλιστα των Χριστιανών, αν δεν συνταραχθεί και ο έξω και ο έσω μας κόσμος; Σε τι ξεχωρίζει το σώμα της Εκκλησίας από τον κόσμο, όταν εξομοιώνεται με το κάθε κοινωνικό κατεστημένο και τα άλλα θρησκεύματα του κόσμου; Πώς μπορεί να νιώσει ένας πιστός την παρουσία της Εκκλησίας, όταν συγχέεται η αλήθεια με το ψέμα από τους ίδιους τους επισκόπους της;

 «Καὶ εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξέβαλε πάντας τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ τὰς τραπέζας τῶν κολλυβιστῶν κατέστρεψε καὶ τὰς καθέδρας τῶν πωλούντων τὰς περιστεράς». (Ματθ. 21,12). Πού είναι το θυσιαστικό φρόνημα, η αγανάκτηση, η οργή, η ανδρεία;