Η ευκαιρία στην πανδημία

της Μαρίας Κορνάρου

Η

 βασιλεία του Θεού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Έτσι και εμείς, οι Χριστιανοί, δεν ανήκουμε σε αυτό τον κόσμο. Δεν μετέχουμε στη φθορά του, δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι από το ψέμα του. Ποτέ δε θα μπορούσαμε να του αρέσουμε, μονάχα αν αφήναμε τον Χριστό και μόνο τότε, θα γινόμασταν φίλοι του κόσμου. Ο Κύριος μας το έκανε γνωστό στη διδασκαλία του, «ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει, ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ … δια τούτο μισεί ημάς ο κόσμος.» Ο Χριστιανός δεν έφταιξε σε τίποτα για να τον μισήσουν, μόνο τόλμησε να είναι υιός της αληθείας σε έναν κόσμο ψεύδους. Ομοιάζει έτσι στον Κύριο, τον Εσταυρωμένο ένεκεν του τυφλού μίσους των Ιουδαίων, για τους οποίους η γραφή εμαρτύρει «ότι εμίσησάν με δωρεάν».

Γνωρίζουμε την αλήθεια της πίστεώς μας μέσα από την αγάπη του κόσμου για εμάς. Όσο πιο κοντά είμαστε στην καθεστηκυΐα τάξη της αδικίας, όσο πιο αρεστοί γινόμαστε σε αυτούς που διώκουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου με την εκμετάλλευσή τους, τόσο πληθαίνουν οι ανησυχίες ότι απομακρυνθήκαμε από την οδό του πνεύματος. Οι δε πολέμιοι του Χριστού, μπορεί να Τον ομολογούν με το στόμα. Μέλη της Εκκλησίας μπορεί να είναι, και ο λόγος τους ακόμη μπορεί να είναι γεμάτος από υψηλές θεολογίες. Με τη ζωή τους, όμως, θα γεμίζει ο κόσμος θεολογία ή θα πληθαίνει η αμαρτία; Πόσες φορές γνωρίσαμε ανθρώπους να σαρκώνουν την Ευαγγελική μομφή, «τούτος ο λαός τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού». Διότι τον κόσμο, δεν τον ενοχλεί η ιδεολογία του Χριστιανισμού. Μάλιστα, του είναι και χρήσιμες οι λέξεις αδειανές από νόημα, για να τις πλάσει μαζί σε παραλογισμούς και αέρινα λόγια που πλανούν τους ανθρώπους. Σήμερα πιο πολύ από παλαιά, ο διάβολος δεν το άφησε να κρυφτεί αυτό, αλλά έβαλε τους ανθρώπους ως όργανά του να μας πείσουν στην προδοσία του Χριστού, με επιχείρημα τα ίδια τα λόγια του Ευαγγελίου!

Σήμερα, δεν ενοχλεί τον κόσμο να ακούσουμε μία ψυχωφελή ομιλία και να αναλύσουμε τα πατερικά χωρία. Ο Χριστός ως ιδεολογία, ως κοσμικό σύστημα λογικής, δεν τον αποθαρρύνει, γιατί δεν μπορεί να νικήσει το θάνατο. Τον ενοχλεί να κοινωνήσουμε! Για αυτό λυσσά και ποιος ξέρει τι πονηρεύεται για να μας κρατήσει μακριά. Διότι όταν κοινωνήσουμε, η πίστη μας θα γίνει πράξη. Αποδεσμευθείσα από τα δεσμά της λογικής, που είναι φθαρτή και αιώνια δεν θα μείνει, μέσα στον κόσμο της αιωνίας αληθείας, που είναι πνεύμα και μετοχή Χριστού. Ο Χριστός θα γίνει ζώσα πραγματικότητα, θα ξεκινήσουμε το ταξίδι της αφθαρσίας. Όταν ζει μέσα μας ο Χριστός, αναχωρήσαμε από τον κόσμο. Μας έχασε το ψεύδος του κόσμου και ο πατήρ του ψεύδους. Δοθήκαμε όλοι Χριστώ. Αυτή την ένωση που ξεπερνά τον νου του ανθρώπου, ενώνοντάς τον με τον θεανθρώπινο νου του Χριστού, δεν τη βρίσκουμε ούτε στις αιρετικές διδασκαλίες που κατήντησαν ψυχρή ιδεολογία, ούτε στις μάταιες απολαύσεις, ούτε φτάνει ποτέ σε δόξα η ανθρώπινη φήμη την δόξα που κατά τη στιγμή της μεταλήψεως μας ντύνει ο Χριστός.

Αυτή την δόξα ο κόσμος δεν μπορεί να την συγχωρέσει, δεν μπορεί να την δεχτεί, αρνείται να την δοκιμάσει. Την εμίσησε δωρεάν. Κι εμάς, μαζί. Ερχόμαστε στα λόγια του Κυρίου στην επί του όρους ομιλία, «μακάριοί εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι». Αυτό, δεν γίνεται για να πληρωθεί η Γραφή, μα η Γραφή το λέει, διότι συμβαίνει. Είμαστε αληθινά μακάριοι σε τέτοιους καιρούς όπου θα μισηθούμε και θα διωχθούμε γιατί είμαστε ζώντες ναοί του Θεού. Καιροί του Αντίχριστου, είπαν πολλοί. Καλοί καιροί, ευ-καιρία. Καιροί ομολογίας!

ΠΗΓΗ