«ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΠΙΣΤΙΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ» σχολιασμὸς σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ πνευματικά fakenews

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων 20.5.2020

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς «ἀπειλῆς» τοῦ τελευταίου ἰοῦ τῆς γρίππης συνέβησαν αὐτὰ ποὺ συνέβησαν -καὶ συμβαίνουν- παγκοσμίως (καὶ ἔπεται συνέχεια, ὅπως διαβεβαιώνουν οἱ «εἰδικοί»)... Τὸ ἐκπληκτικὸ, γιὰ πολλοὺς , ἦταν ἡ στάσι τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράστηκε ἀπὸ μιὰ μερίδα τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ κυρίως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Οἱκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ κλίματός του.

Ἡ Ἐκκλησία δέχτηκε ἕναν ἀπηνὴ, κεκαλυμμένο γιὰ κάποιους, διωγμὸ, ὁ ὁποῖος φαίνεται νὰ συνδιοργανώθηκε καὶ κατευθύνθηκε ἀπὸ μέρος τῆς Ἰεραρχίας , ποὺ ἐπεβλήθη στὸν κλῆρο καὶ τὸν χρησιμοποίησε ὡς ὀργανό του γιὰ νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὸ ὅλο ἐγχείρημα.

Ὁ διωγμὸς αὐτὸς ἔλαβε τέτοιο πρωτοφανές, ἀθέατο γιὰ ἄλλους, βάθος ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ποτέ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, σταμάτησαν τὰ μυστήρια, οἱ ναοὶ θεωρήθηκαν χώροι μολύνσεως καὶ ἀσθενείας, κατώτεροι καὶ ἀπὸ ἐμπορικὰ καταστήματα, ποὺ ἔμειναν ἀνοικτά. Ἔλειψε παντελῶς ἡ αἴσθησις τῆς ἱερότητος, τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς ἐκ Θεοῦ προστασίας. Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ -δηλαδὴ ἡ ΠΙΣΤΙΣ- παρουσιάστηκε ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς λειτουργοὺς ὡς κάτι τὸ παντελῶς ἀνίκανο νὰ βοηθήσῃ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀπόμεινε ἀνίσχυρος, ἀπροστάτευτος, ἀδύναμος μὲ μόνη ἐλπίδα του τοὺς «εἱδικοὺς». Δηλαδὴ πέραν ἀπὸ τὸν κίνδυνο –μικρὸ ἤ μεγάλο- τοῦ ἱοῦ, ποὺ ἀφοροῦσε μιὰ ἐλαχίστη μερίδα -κυρίως ἤδη πασχόντων- συνανθρώπων, δημιουργήθηκε ἕνας καθολικὸς κίνδυνος γιὰ τὴν ἴδια τὴν πίστι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν τόσο ἐμφανὲς, ποὺ μόνον τυφλοὶ κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν διάνοια δὲν τὸ ἀντιλαμβανόταν, οἱ ἱεράρχες (ἐννοοῦμε οἱ μετέχοντες τοῦ ὅλου σχεδιασμοῦ ἤ οἱ προσφερθέντες νὰ βοηθήσουν τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ πειράματος ἤ οἱ τόσο πλέον ἀνεπαρκεὶς ποὺ δὲν ἀντιλαμβανόταν τί ἔκαναν-καὶ συνεχίζουν, βεβαίως) προσπάθησαν νὰ κρύψουν τὴν ἔκπτωσι αὐτὴ τῆς πίστεως καὶ νὰ μεταθέσουν ἀλλοῦ τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν.

Ἕτσι ἔγινε προσπάθεια νὰ κατασιγάσουν τὴν ἔκπληξι, τὴν ἀπορία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγανάκτησι  ὅσων ἔβλεπαν τὸ γκρέμισμα τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, δηλαδὴ σχεδὸν ὅλου τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἄμέσως ἔσπευσαν νὰ δηλώσουν:  «Ίσως κάποιοι από εσάς αισθάνθηκαν ότι με τα δραστικά αυτά μέτρα  υποτιμάται ή θίγεται η πίστη. Όμως αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί».

  Καὶ -ὅπως, γιὰ τὸν λαὸ, ἀπὸ «ἐπιστημονικῆς» ἰατρικῆς ἀπόψεως στρατολογήθηκε ὁ κ. Τσιόδρας- γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σκέλος ἐπιστρατεύθηκε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὥστε νὰ δώσῃ κάποιο κῦρος σὲ μιὰ τέτοια δήλωσι.

Καὶ ἔτσι ἐπινοήθηκε τὸ σύνθημα:   «Αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί»

Ὅποιος ἱεράρχης -ἀλλὰ ἀκόμη καὶ πολιτικὸς καὶ δημοσιογράφος, κάθε ἀποχρώσεως ἱδεολογικῆς καὶ κάθε ἐπιπέδου διανοητικοῦ καὶ βάθους διαπλοκῆς- ὅποιος, λοιπὸν, ἤθελε νὰ ἀντιμετωπίσῃ ὁποιαδήποτε ἀντίδρασι καὶ διαμαρτυρία καὶ νὰ δικαιολογήση –γιὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς- κάθε παραλογισμὸ καὶ νεωτερισμὸ καὶ ἐκτροπὴ, χρησιμοποιοῦσε -καὶ χρησιμοποιεῖ- αὐτὸ τὸ σύνθημα: «Αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί»

Ἡ ΠΙΣΤΙΣ, λοιπόν, (ποὺ δὲν κινδυνεύει) καὶ οἱ ΠΙΣΤΟΙ (ποὺ κινδυνεύουν). (Λίγα λόγια, νύξεις, διότι καὶ γνωστὰ εἶναι σὲ ὅσους θέλουν νὰ ξέρουν, καὶ νὰ μὴν βαρυνθοῦν οἱ ὑπόλοιποι μὲ τὰ πολλὰ...)

Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ἡ Πίστις εἶναι μία καὶ μοναδική καὶ ἀληθινή καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ μία καὶ μόνη καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία: «Μία καὶ μόνη ἐν κόσμῳ ἀψευδὴς ὑπάρχει πίστις, ἣν ἡ ἁγία καὶ μόνη κρατεῖ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG28 665 D

Ὅσο καὶ νὰ μὴν ἀρέσῃ στοὺς οἰκουμενιστὲς, ποὺ κατέχουν σήμερα τὰ ἰνία τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ ἄς λένε ὅτι θέλουν στὰ Κολυμπάρια.

Ἡ πίστις αὐτὴ δὲν εἶναι κάποιο κατασκεύασμα σημερινὸ ἤ χθεσινὸ ἤ Κολυμπαριανό, ἀλλὰ ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ διὰ τῶν μαθητῶν ἔφτασε μέχρι σὲ μᾶς: «Οὐδὲ νῦν ἡ πίστις ἤρξατο, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν μαθητῶν εἰς ἡμᾶς διαβέβηκεν» ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG25 225 Α

Δὲν πιστεύουμε λοιπὸν οὔτε ἐλπίζουμε σὲ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ Λόγο: «Μὴ εἰς ἄνθρωπον ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπὶς, ἀλλ' εἰς αὐτὸν τὸν Θεὸν Λόγον τὴν πίστιν ἔχωμεν». ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ PG26 1088D

Καὶ ὅταν λένε ἄνθρωπο οἱ Πατέρες ἐννοοῦν τὸν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ὁποιοδήποτε ἀξίωμα καὶ ἄν κατέχει. Ἄς εἶναι ἐπιστήμων ἤ παπᾶς ἤ δεσπότης ἤ Πατριάρχης ἤ Πάπας. Δὲν ἔχωμεν πίστιν σὲ αὐτοὺς. Στὸν Θεὸν Λόγον μόνον καὶ στοὺς ἁγίους του. Αὐτοὶ εἶναι διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἀκολουθοῦν τὰ διατεταγμένα, βρίσκονται ἀξίως στὴ θέσι τους καὶ τοὺς ἀκολουθεῖ καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πίστις αὐτὴ ἔλκει τὴν ψυχὴ πέρα ἀπὸ τὴν λογική καὶ τὶς ἀποδείξεις, ἀλλὰ μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Πίστις, ἡ ὑπὲρ τὰς λογικὰς μεθόδους τὴν ψυχὴν εἰς συγκατάθεσιν ἕλκουσα· πίστις, οὐχ ἡ γεωμετρικαῖς ἀνάγκαις, ἀλλ' ἡ ταῖς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείαις ἐγγινομένη». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG 30 104Β

Ἡ Ἐκκλησία πάνω στὴν ΠΙΣΤΙ ἔχει θεμελιωθῆ καὶ διὰ τῆς πίστεως ὑπάρχει. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τὰ ντουβάρια καὶ οἱ τρούλοι τῶν ναῶν, εἶναι ἡ ζωντανὴ πίστις καὶ ἡ ζωή ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν πίστι αὐτὴν. «Ἐκκλησία γὰρ οὐ τοῖχος καὶ ὄροφος, ἀλλὰ πίστις καὶ βίος». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 52. 397

Τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ποὺ μηχανῶνται παντοίους τρόπους καὶ στήνουν παγίδες στὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα καὶ στοὺς θεσμοὺς, ὅπως μπορεῖ ὁ καθένας ἀπὸ τὸ μετερίζι του, λειτουργῶντας συμπληρωματικὰ καὶ ἀλληλοβοηθούμενοι στὴν οὐσία στοχεύουν στὴν ΠΙΣΤΙ. Θέλουν νὰ κλονίσουν τὴν σταθερὴ πίστι στὸν Χριστό. Θέλουν νὰ κατεδαφίσουν καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ἀποστολικὴ Πίστι: .

 «Ὥστε ἐφ' ἡμᾶς μὲν δῆθεν τὰς μηχανὰς καὶ τὰς ἐνέδρας διασκευάζονται, καὶ ἀλλήλοις ἐγκελεύονται ἐπιβοηθεῖν, ὡς ἕκαστος ἔχει ἐμπειρίας ἢ  ῥώμης. Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι, ἐκ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν ἐδαφισθεῖσαν ἀφανισθῆναι». ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ PG32 112 BC

Αὐτὸ φάνηκε ξακάθαρα στὴν παροῦσα περιπέτεια. Ὅλοι, μὰ ὅλοι μαζί, πολιτικοὶ, δημοσιογράφοι, ἐπώνυμοι μαϊντανοί τῆς τηλεμόλυνσης ποὺ μᾶς βομβαρδίζει συνεχῶς, ἐπιστήμονες, «εἰδικοὶ», παγκόσμιες ὁργανώσεις, κρατικοδίαιτοι ΜΚΟυέδες, ἔπεσαν σὰν κοράκια πάνω στὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαιτέρως στὴν Θεία Κοινωνία. Καὶ οἱ Ἱεράρχες καὶ οἱ κληρικοὶ τί ἔκαμαν; Τοὺς ἔδωσαν ἐπιχειρήματα, τρόμαξαν(;), ὑποχώρησαν, παρέδωσαν τὰ παντα, ἔγιναν νέοι Ἰοῦδες γιὰ τὰ τριάντα ἀργύρια τῆς ἐξουσίας –τὰ ξεροκόματα ποὺ τοὺς πετοῦν οἱ πολιτικοί. Ἔγιναν συνοδοὶ τῶν διωκτῶν, κράτησαν τοὺς φανοὺς καὶ τὶς λαμπάδες στὴν προδοσία τοῦ Χριστοῦ στὴ νέα Γεθσημανὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Καὶ ποὺ στοχεύουν αὐτά; Στὴν ΠΙΣΤΙ. Στὴν πίστι τῶν ἀνθρώπων. Γκρεμίζουν μεθοδικὰ τὴν πίστι. Σιγά σιγά. Τὴν μολύνουν. Τὴν νοθεύουν. Τὴν ἀχρηστεύουν. Τὴν κάνουν σύστημα καὶ ἰδεολογία καὶ ὅχι βίωμα καὶ ζωή. Καὶ βγαίνουν ξεδιάντροπα καὶ δηλώνουν: Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις. Ποὺ τὰ στηρίζουν αὐτά; Ποὺ ξανακούστηκαν τέτοια λόγια; Τί ποιμένες τοῦ λαοῦ εἶναι αυτοί ποὺ τὰ λένε; Εἶναι διάδοχοι τῶν ἀποστόλων, ὅπως ἀρέσκονται νὰ λένε; Αὐτὰ ἔλεγε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι; Δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις;

   Ὄχι μόνο κινδυνεῦει ἡ πίστις ἀλλὰ χάνεται, ἐκλίπει: «Ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. ΚΒ΄,33) Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ  ἔλεγε στὸν Πέτρο, τί ἔλεγε; Ψέμματα; Ποιὸς εἶναι πιὸ σίγουρος λόγος, τοῦ κάθε Πατριάρχη ποὺ φρονεῖ ὅτι δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις, ἤ τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ ποὺ βλέπει τὴν πίστι νὰ ἐκλίπῃ; Καὶ δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις τοῦ Πέτρου μόνον ἤ τοῦ ἄλφα ἤ τοῦ βῆτα προσώπου. Κινδυνεύει ἡ πίστις νὰ ἐξαφανιστῇ παντελῶς: «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς; (Λουκ. ΙΗ΄,8).  Τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Χριστοῦ τὰ λέει αὐτὰ. Ἡ πίστις κινδυνεύει νὰ ἐξαφανιστῇ ἀπὸ προσώπου γῆς.

 Τί εἶναι αὐτὰ; Φοβίες φανατικῶν; Συκοφαντίες ἱεροκατηγόρων; Κυρήγματα μίσους καὶ διχασμοῦ; Δὲν εἶναι λόγια τοῦ Χριστοῦ; Δὲν εἶναι λόγια βέβαια τοῦ χρυσοῦ, τῆς καλοπέρασης καὶ τοῦ βολέματος. Αὐτὰ τὰ ἔλεγε Ἐκεῖνος  ποὺ τὰ ἐνδύματά του, ποὺ ἔλαμπαν πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ φῶς, βάφτηκαν κόκκινα ἀπὸ τὸ αἷμα τῆς θυσίας Του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ βολεμένοι ὅμως μὲ τὶς μερσεντὲς καὶ τὰ πολυτελὴ ἐνδιαιτήματα καὶ τὶς δημόσιες σχέσεις καὶ τὶς κρατικὲς ἐπιδοτήσεις δὲν βλέπουν νὰ κινδυνεῦει ἡ πίστις… Καὶ οἱ βολεμένοι εὐλαβεῖς μᾶς καλοῦν νὰ «δοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας» καὶ «νὰ κάτσουμε σὲ μιὰ γωνιά σὰν τελῶνες»...

 Δὲν τὸ λέει ξεκάθαρα καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος; «Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον». Ἡ πίστις πολεμεῖται. Οἱ ἐχθροὶ τῆς μόνης ὑγιοῦς διδασκαλίας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἔχουν κοινὸ σκοπὸ νὰ κατεδαφίσουν τὴν ἀποστολικὴ παράδοσι. Θέλουν νὰ φέρουν νέες παραδόσεις, νέες θεολογίες. Οἱ παληὲς δὲν τοὺς ἀρέσουν. Εἶναι παληομοδίτικες, εἶναι ἐλεγκτικὲς, τὶς θεωροῦν «ἀπάνθρωπες». Διότι γι᾿ αὐτοὺς τὸ μέτρο τῶν πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν ἀνεκήρυξαν ἀλάθητο. Γι᾿ αὐτὸ ἀνέχονται κάθε διαστροφὴ, κάθε ἐπιθυμία, κάθε ἱδιαιτερότητα, κάθε «δικαίωμα». Ἀφοὺ τὸ θέλει ὁ ἄνθρωπος; Ὁπότε ἡ πίστις στὸν Χριστὸ τοὺς εἶναι ἐμπόδιο. Γι᾿ αὐτὸ τὴν πολεμοῦν καὶ ταυτόχρονα προσπαθοῦν νὰ καθησυχάσουν τὰ θύματά τους  ὅτι δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις.

Ἀλλὰ τί κινδυνεῦει; Οἱ πιστοί, λένε. Ἐννοοῦν ὅτι κινδυνεύουν νὰ πεθάνουν (οἱ πιστοί) ἀπὸ τὸν ἱό. Καὶ ἐπειδὴ νοιάζονται, εἶναι φιλάνθρωποι, φροντίζουν γιὰ τὴν προστασία … τῶν πιστῶν. Μὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνον τὸ σαρκίον του. Εἶναι καὶ τὸ σαρκίον του, τὸ χωμάτινο, τὸ γήϊνο,  ἀλλὰ εἶναι καὶ τὸ κομμάτι τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχή του, ποὺ εἶναι καὶ αἰώνια. Δὲν εἶναι ἔτσι; Ὑπάρχει δίλημμα ἡ Πίστις ἤ τὸ κορμί; Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ χωρὶς τὴν πίστι; Οἱ μάρτυρες γιατί μαρτύρησαν; Ἦταν μαζοχιστές; Μισοῦσαν τὸν ἑαυτό τους; Οἱ ἀσκητὲς γιατὶ τυρανήσανε τὸ κορμί τους; Γιατὶ ὑπέστησαν τέτοιες ταλαιπωρίες καὶ ἀσκήσεις; Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γιατὶ βασανίστηκε καὶ σταυρώθηκε; Πῶς βάζουν τὸ (ψευδο)δίλημμα πίστις ἤ ὑγεία σωματική καὶ ἐπιλέγοντας τὴν (δῆθεν) ὑγεία συνεργοῦν στὴν κατεδάφισι τῆς πίστεως;  Σώζεται ὁ ἄνθρωπος χωρὶς νὰ διατηρήσῃ ἄφθορη καὶ ἀμόλυντη τὴν Ὀρθόδοξο πίστι; «Εἴ τις βούλοιτο σωθῆναι, πρὸ πάντων αὐτῷ χρεία κρατῆσαι τὴν ὀρθόδοξον πίστιν· ἣν ἐὰν μή τις ἀμόλυντον καὶ ἄφθορον τηρήσῃ, αἰώνιον εὑρήσει τὴν ἀπώλειαν». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG28 1588D

Τί νὰ τὸ κάνεις ἄν γλυτώσεις –προσωρινά- ἀπὸ τὸν παρόντα ἤ τὸν ἐπόμενο ἱό ἤ ὅτι ἄλλο παρουσιαστεῖ (ἤ παρουσιάσουν) καὶ ἀπωλεσθεῖς αἰωνίως λόγῳ ἀπιστίας ἤ κακοπιστίας; Τί προσφέρουν στοὺς ἀνθρώπους ὅσοι διδάσκουν καὶ εἰσηγοῦνται τέτοια; Καὶ ἐν τέλει εἴμαστε ἤ δὲν εἴμαστε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ;

Ὁ πιστὸς χαρακτηρίζεται πιστὸς ἐπειδὴ ἔχει τὴν πίστι. Ἄν δὲν ἔχει ἥ δὲν θέλει νὰ ἔχει πίστι στὸν Χριστὸ -ἐλεύθερος εἶναι, ὅστις θέλει λέει ὁ Χριστός- ἄς μὴν χαρακτηρίζεται ὡς πιστός. Ἄν οἱ Ἱεράρχες θέλουν γενικῶς νὰ ἀπευθυνθοῦν στὸν «ἄνθρωπο», στὸν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, «ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, φυλῆς ἤ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ», ὅπως εἶναι τῆς μόδας νὰ λέγεται, ἄς ἀπευθυνθοῦν στὸν «ἄνθρωπο». Ἄς μὴν χρησιμοποιοῦν τὴν λέξι πιστός. Πίστις καὶ πιστὸς εἶναι ἔννοιες ἀλληλένδετες. Ὁ πίστὸς εἶναι πιστὸς λόγῳ τῆς πίστεως του, ἐπειδὴ πιστεύει. Ὅταν κινδυνεῦει ἡ πίστις κινδυνεῦει καὶ ὁ πιστός. Δὲν χωρίζονται αὐτά. Ὅπως δὲν χωρίζεται τὸ σῶμα ἀπὸ τὴν ψυχή. Καλὸ θὰ εἶναι νὰ προσέχουν τί λένε. Ἔχουν εὐθύνη λόγῳ τῆς θέσεώς τους, τουλάχιστον ὅσοι συναισθάνονται τί ἐπαγγέλονται.

Χρέος τους καὶ ἀποστολή τους εἶναι νὰ διδάξουν καὶ νὰ ἐμπνεύσουν τὴν πίστι. Διάδοχοι τῶν ἀποστόλων (θέλουν νὰ) εἶναι. Οἱ ἀπόστολοι δὲν λένε τὰ δικά τους, ὅτι τοὺς κατέβη ἤ ὅτι νομίζουν. Λένε αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἔχουν ἀποσταλεῖ. Μὲ τὰ λόγια τους, καὶ κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά τους, ἐμπνέουν τὴν πίστι. Τὴν πρωταρχικὴ πίστι, τὴν κοινή, τὸ θεμέλιο, ὅπου πιστεύει κανεὶς ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός: «ἡ μὲν γὰρ κοινὴ πίστις καθάπερ θεμέλιος ὑπόκειται»·ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ ΣΤΡΟΜΑΤΕΙΣ PG9 42A

Αὐτὴ ἡ πίστις ἐπιδέχεται αὔξησι γιὰ νὰ γίνει τέλεια «αὔξησιν καὶ τελείωσιν ἐπιδεχομένην» (ὅ.π.) Ἡ πίστις χτίζεται σιγά-σιγά καὶ ὁλοκληρώνεται μαζὶ μὲ τὸν πιστό, ὅταν αὐτὸς προσπαθεῖ καὶ μαθαίνει καὶ ὅταν ἐκτελεῖ τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. «ἡ δὲ ἐξαιρέτως  ἐποικοδομουμένη συντελειοῦται τῷ πιστῷ, καὶ συναπαρτίζεται αὐτῇ ἡ ἐκ μαθήσεως περιγινομένη καὶ τοῦ λόγου τὰς ἐντολὰς ἐπιτελεῖν» ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ ΣΤΡΟΜΑΤΕΙΣ PG9 42AΒ

Καὶ ὅταν λένε οἱ ἅγιοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκτελεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ ἐννοοῦν τὰ ἔργα καὶ ὄχι τὰ λόγια, ὅπως σήμερα (φαίνεται ὅτι) συνηθίζεται. Ἀπὸ τὰ ἔργα ἀποδεικνύεται  ἡ πίστις. Ὅσο καὶ ἄν λένε οἱ σημερινοὶ ποιμένες ὅτι πονοῦν, ὅτι ὁδυνῶνται, ὅτι στεναχωριοῦνται, ἀλλὰ ἐπιμένουν νὰ εἶναι δεκανίκια τῆς ἐξουσίας ἐφαρμόζωντας κάθε ἐντολή της, ἀκόμη καὶ μέσα στὸν χῶρο τοῦ ναοῦ, καὶ παρουσιάζονται οὐσιαστικά διῶκτες τῆς πίστεως, (ἀπειλοῦν καὶ διώκουν ἱερεῖς)  ποιός τοὺς πιστεύει; Πρέπει ἡ ζωὴ ποὺ κάνει κανεὶς νὰ συμβαδίζει μὲ τὴν πίστι ποὺ διακηρύσσει. Μόνη της ἡ πίστι δὲν φτάνει, δὲν στέκει: «Οὐ γὰρ ἀρκεῖ πίστις, ἂν μὴ προσῇ καὶ πολιτεία τῇ πίστει συμβαίνουσα». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 55. 289

Ἔρχονται τώρα οἱ Ἱεράρχες καὶ οἱ κληρικοί, καὶ τί κάνουν; Κλείνουν τὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ μὴν μολυνθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν ἱό!!! Διότι αὐτὸ λένε οἱ ἐπιστήμονες , αὐτὸ ἀπαιτοῦν οἱ φιλάνθρωποι -αἰφνιδίως- κυβερνῆτες!!! Ὅτι ποῦν οἱ ἐπιστήμονες, ὅτι ζητήσουν οἱ ἄρχοντες, ὅτι ἀπαιτήσουν οἱ προφανεῖς ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας. «Θὰ κατηγορηθεῖ ἡ Ἐκκλησία ὅτι εὐθύνεται γιὰ τὴν μόλυνσι τῶν ἀνθρώπων» σιγοψυθίριζαν διάφοροι ἱεράρχες. Τόση σοβαρότης καὶ ὑπευθυνότης... Καὶ ἡ ΠΙΣΤΙΣ; «Ποιὰ πίστις; Ἐδὼ μιλοῦν οἱ ἐπιστήμονες, ἡ λογική. Ἀποδεικνύουν...» Μὰ ἀκόμα καὶ ἄν ὑπῆρχε γνήσιος καὶ τίμιος ἐπιστημονικὸς λόγος καὶ οἱ ἀνάλογες  ἀποδείξεις, τί σχέσι ἔχουν αὐτὰ μὲ τὴν πίστι; Μὰ ἡ πίστις δὲν θὰ λεγόταν πίστις ἄν στηριζόταν στὰ προφανή. Πίστις εἶναι νὰ πιστεύεις ἀκραδάντως τὸ ἀδύνατον καὶ ἰσχυρὰ τὸ ἀσθενές: «Οὔτε γὰρ πίστις κατὰ δήλου φαινομένη πίστις ἂν λέγοιτο· ἀλλ' ἔστι πίστις ἡ τὸ ἀδύνατον ἐν δυνάμει πιστεύουσα, καὶ τὸ ἀσθενὲς ἐν ἰσχύϊ» ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ PG26 1149C

«Μὰ , αὐτὸ εἶναι φανατισμός, ἄρνησις τῆς πραγματικότητος, δὲν βλέπετε τί δείχνουν μέρα νύχτα οἱ τηλεοράσεις; Νεκροὺς καὶ φέρετρα. Ποὺ ζεῖτε;» Μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ βλέπουμε τί δείχνουν οἱ τηλεοράσεις καὶ τὴν «πραγματικότητα» ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν προτιμοῦμε τὴν ΠΙΣΤΙ. Καὶ πραγματικὴ ΠΙΣΤΙΣ εἶναι νὰ μὴν δίνεις σημασία σὲ ὅσα βλέπεις ἀκόμη καὶ ἄν εἶναι ἐνάντια τὰ γεγονότα στὴν ὑπόσχεσι, ἀλλὰ νὰ ἔχεις θἀρρος στὴν δύναμη Αὐτοῦ ποὺ ὑπόσχεται. «Τοῦτο γὰρ ἀληθῶς πίστις, τὸ μὴ τοῖς ὁρωμένοις προσέχειν, κἂν ἐναντία ᾖ τὰ γινόμενα τῇ ὑποσχέσει, ἀλλὰ θαῤῥεῖν τῇ δυνάμει τοῦ ἐπαγγειλαμένου». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 54.477

Καὶ Αὐτὸς ποὺ ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, Αὐτὸς ποὺ ὑποσχέθηκε ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πατᾶ πάνω  σὲ φίδια καὶ νὰ πίνει δηλητήρια χωρὶς νὰ παθαίνει τίποτα, Αὐτὸς ποὺ ἔδωσε δύναμη στοὺς Μάρτυρες, Αὐτὸς ποὺ μᾶς ἔστειλε τὸν Παΐσιο καὶ τὸν Πορφύριο καὶ τοὺς ἄλλους Πατέρες , Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐγγυητὴς   καὶ διώχνει κάθε φόβο καὶ νικᾶ κάθε θάνατο γιατὶ ὁ ἴδιος ἀναστήθηκε. Τί γιορτάζουν κάθε Πάσχα καὶ κάθε Κυριακή, καὶ κάθε μνήμη μάρτυρος καὶ ἁγίου αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι; Καταλαβάινουν τί κάνουν ἤ παίζουν θέατρο καὶ ἀντὶ νὰ παίζουν τὶς κουμπάρες, παίζουν τοὺς παπάδες καὶ διακωμωδοῦν τὴν πίστι;

Καὶ ἄν ὁ δυστυχὴς τρομοκρατημένος συνάνθρωπός μας φοβᾶται καὶ δειλιάζει, κανεὶς δὲν τοῦ ζητᾶ νὰ πάῃ στὴν ἐκκλησιὰ καὶ νὰ λειτουργηθῇ καὶ νὰ μεταλάβῃ. Οὔτε καὶ τὸν κρίνει κανεὶς. Ὁ δίκαιος Κριτὴς ξέρει. Ἀλλὰ ὅταν κλείνουν τὶς ἐκκλησιὲς οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεράρχες δῆθεν γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν ἄνθρωπο τὸ μόνο ποὺ περίτρανα ἀποδεικνύουν εἶναι ὅτι δὲν πιστεύουν, ὅπως οἱ Πατέρες λένε.

Βέβαια αὐτὸ εἶναι ἐμφανὲς χρόνια τώρα. Πῶς πιστεύουν, ὅταν θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς ἐκκλησίες καὶ συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται μαζί τους ἐνῷ οἱ κανόνες τῶν Πατέρων τὸ ἀπαγορεύουν; Πῶς πιστεύουν, ὅταν βγάζουν τὸν σταυρὸ τους  ὅταν συναντιοῦνται μὲ μωαμεθανοὺς; Πῶς πιστεύουν, ὅταν θεωροῦν ἱερὸ βιβλίο τὸ Κοράνι. Πῶς πιστεύουν ὅταν ἀφήνουν τοὺς Πατέρες καὶ τὶς διδασκαλίες τους καὶ πιστεύουν σὲ ὅτι λένε ἄνθρωποι ποὺ τοὺς θεωροῦν πρώτους καὶ ἀλάθητους καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Πότε καὶ ποῦ εἶπαν τέτοια οἱ Πατέρες; Ἄς παραπέμψουν σὲ Πατερικὸ καὶ Ἁγιογραφικὸ λόγο τὶς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαριοῦ ἤ τὶς αὐθαιρεσίες ποὺ ἔγιναν στὴν Οὐκρανία ἤ τὰ ἐλεεινὰ ποὺ κάνουν τώρα, ὄχι βέβαια διαστρέφοντας καὶ κοροϊδεύοντας ὅπως κάνουν οἱ φιλόδοξοι κόλακες ποὺ χτίζουν ἱερατικὲς καριέρες ἤ οἱ πληρωμένοι «θεολόγοι» τῶν πανεπιστημιακῶν ἐδρῶν.

Ὅταν μπεῖ ἕνας στὴν ἐκκλησία καὶ δεῖ ἀπαγορευτικὲς κορδέλες, ἀντισηπτικὰ παπάδες μὲ μάσκες , ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ πανικοῦ, τρόμου καὶ συνάμα γελοιότητος, τὶ θὰ σκεφτεῖ; Ποῦ μπῆκε; Σὲ χῶρο ἱερὸ; Ἐκεῖ ποὺ ἐνοικεῖ ὁ Κύριος οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ οἱ ἅγιοί Του ἤ σὲ χῶρο ποὺ κατοικεῖ ὁ φόβος καὶ ὁ θάνατος; Ὅταν ἔχουν ἀπαγορευτικὲς κορδέλες οἱ εἰκόνες, ὅταν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φιλοῦν τὸ χέρι τοῦ παπά –στὴν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ ἀπονέμουν τιμή καὶ στὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος- , ὅταν παίρνουν μόνοι τους τὸ ἀντίδωρο, ὅταν δὲν κοινωνοῦν μὲ τὴν λαβίδα, τότε τί πᾶνε νὰ κάνουν ἐκεῖ;  Ἄς κάτσουν καλύτερα σπίτι τους καὶ ἄς βλέπουν καὶ αὐτὸ τὸ θέαμα ἀπὸ τὴν ... τηλεόρασι, ὅπως τοὺς δασκάλευαν μέχρι τώρα οἱ καλοὶ πνευματικοί.... 

Φτάνουν αὐτὰ, εἰσαγωγικῶς, γιὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸ (σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐπιμένουν ἀκόμη  καὶ τώρα νὰ μὴν καταλαβαίνουν) ὅτι μὲ ὅσα συνέβησαν κινδυνεύει πρωτίστως ἡ Πίστις καὶ ταυτοχρόνως οἱ Πιστοί;

Ἐπειδὴ δὲν ἐλέγχω καὶ πολὺ τὸν ἑαυτό μου καὶ τὰ γραφόμενά μου, καὶ ἐπειδὴ τὸ θέμα τῆς πίστεως εἶναι βασικὸ ἀλλὰ τεράστιο θὰ σταματήσω τὰ πολλά.

Κλείνοντας θὰ ἀφήσω νὰ μᾶς μιλήσει ἕνας ἅγιος ποὺ κράτησε τὴν πίστι, ποὺ χαριτώθηκε ἀπ᾿ τὸν Θεό, ποὺ συλλειτουργοῦσε μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ ἄλλους ἁγίους, ποὺ πονοῦσε γιὰ τὸ ποίμνιό του, ποὺ ἤξερε ὅτι ἡ Πίστις καὶ οἱ Πιστοὶ κινδυνεύουν ἀνά πάσα στιγμή γιατὶ ἡ πίστις καὶ οἱ πιστοί εἶναι φυντάνι καὶ θέλει φροντίδα γιὰ νὰ γίνει δέντρο μὲ γερὸ κορμό, ποὺ νὰ ἀντέχει στοὺς καιρούς... Μακάρι οἱ σημερινοὶ πατέρες μας, οἱ Ἱεράρχες μας καὶ οἱ ἱερεῖς μας ἔστω καὶ λίγο νὰ πάρουν στὰ σοβαρὰ τουλάχιστον τοὺς ἁγίους μας καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ τοὺς μιμηθοῦν ὅσο μποροῦν, καὶ ἄς σταματήσουν λόγια ὅπως αὐτὰ ποὺ σχολιάστηκαν ἐδώ.

Διηγεῖται ἡ Καλλιόπη Τσανταρλιώτου: (Λίγο καιρὸ πρὶν κοιμηθῇ ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως τοῦ 1959)

 Ὁ Γέροντας καθόταν δίπλα, σ᾿ ἕνα κάθισμα, καὶ μοῦ Λέει: «Καλλιόπη, ἄφησε, μάνα μ᾿, τὸ στρῶμα στὸ κρεβάτι καὶ πρόσεξε τί θὰ σοῦ πῶ. Ἐγώ φέτος θὰ φύγω». Μόλις μοῦ τὸ εἶπε, τὸν ρώτησα: «Ποὺ θὰ πᾶς , Γέροντα;». «Στὴν ἄλλη ζωή». Ἐγὼ τὰ ἔχασα. «Τί λὲς Γέροντα; Ἐμᾶς πού θὰ μᾶς ἀφήσεις; Ἐμεῖς σ᾿ ἔχουμε πατέρα καὶ βαδίζουμε μὲ τὴ συμβουλή σου. Ἐσὺ μᾶς παρηγορᾶς καὶ μᾶς βοηθᾶς σὲ ὅλες τὶς δύσκολες ὧρες! Ποῦ θὰ μᾶς ἀφήσεις; Τόσος κόσμος  ποὺ ἐρχόμαστε καὶ μᾶς ὁδηγεῖς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ μᾶς προστατεύεις»

Ὅταν τοῦ εἶπα αὐτὰ τὰ λόγια ἔκλαψα. Ἔκλαψαν κι᾿ ὅλες οἱ γυναῖκες. Ἔκλαψε κι᾿ ὁ Γέροντας καὶ μᾶς εἶπε: «Πρέπει νὰ φύγω. Εἶναι θέλημα Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ φύγω, γιατὶ ἡ ἁμαρτία προχώρησε πολύ. Μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας κυλιέται ὁ κόσμος καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνει. Κι᾿ αὐτὰ ἐμένα μὲ κουράζουν. Πρέπει νὰ φύγω. Ἐκεῖνο ποῦ λυπᾶμαι πάρα πολὺ εἶναι ὅτι τὸν κῆπο ποὺ φύτεψα, τὸ περιβόλι ποὺ ἔκανα κι᾿ ἔχω φυτέψει τόσα πολλὰ δένδρα, εἶναι ἀκόμα μικρά, εἶναι φυντάνια, εἶναι ἀδύνατα. Δὲν πρόλαβαν νὰ μεστώσουν, νὰ γίνουν δέντρα μὲ γερὸ κορμό καὶ μὲ τὸν πρῶτο ἀέρα θὰ λυγίσουν». (Γ.Κ.ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ. Ο ΘΕΟΠΤΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΣ ΠΑΤΗΡ. ἐκδ. «ΝΑΜΑ», ἄ.χ. σελ.52)

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ. Ἅν τότε ὁ κόσμος κυλιότανε στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, σήμερα ὅλος ὁ κόσμος ἔχει γίνει βοῦρκος ὄχι μόνο τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς προδοσίας. Ἄν τότε δὲν τὸ καταλάβαινε ὁ κόσμος -τὴν ἁμαρτία του-, σήμερα τὸ παινεύεται καὶ τὸ καμαρώνει, καὶ ὄχι μόνο ὁ κόσμος ἀλλὰ καὶ οἱ ποιμένες του (οἱ περισσότεροι...) Ἅν τότε τὰ δεντράκια τῆς πίστεως κινδύνευαν νὰ λυγίσουν μὲ τὸν πρῶτο ἄνεμο -καὶ εἶχες τὴν ἔγνοια καὶ τὴν λύπη- σήμερα , ποὺ φυσᾶνε τυφῶνες, καὶ οἱ σημερινοὶ ποιμένες δὲν βλέπουν κανένα κίνδυνο, ἀλλὰ μαλώνουν καὶ ὅποιον παραπονιέται, ἔχε τὸ νοῦ σου στὰ σημερινὰ ἀδύνατα καὶ ἐγκαταλελειμένα φυντὰνια τῆς πίστεως. Πάρε καὶ τοὺς φίλους σου, τοὺς ἄλλους ἁγίους,  καὶ τρέξε καὶ βοήθησε  ὅλους , ποιμένες καὶ ποιμενομένους, καὶ ἄς μὴν τὸ ἀξίζουμε. Οἱ τυφῶνες ὅσο πάει καὶ δυναμώνουν. Πόσο ἀκόμη θὰ ἀντέξουμε, τὰ ψωριάρικα καχεκτικά δεντράκια; Πέρασα ἀπὸ τὸν τόπο σου καὶ ἔνοιωσα τὴ χάρι καὶ τὴ δύναμή σου, ὅπως ὅλοι ποὺ περνοῦν ἀπὸ κεῖ. Μὴν μᾶς ξεχάσεις.