Γιατί ὁ Θεός σιωπᾶ;

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τί ἀξία ἔχει ἀδελφοί μου, ἐάν μιλῶ αἰώνια γιά τόν Θεό καί ὁ Θεός αἰώνια σιωπᾶ; Μπορῶ ἄραγε νά ὑπερασπιστῶ τό δίκαιο τοῦ Θεοῦ, ἐάν ὁ Θεός δέν τό θέσει ὑπό τήν προστασία Του; Μπορῶ νά ἀποδείξω τόν Θεό στούς ἄθεους ἐάν ὁ Θεός κρύβεται;

Μπορῶ νά ἀγαπῶ τά παιδιά Του, ἐάν Αὐτός εἶναι ἀδιάφορος ἀπέναντι στά παθήματά τους;

Ὄχι. Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά δέν μπορῶ. Οἱ λέξεις μου δέν ἔχουν φτερά γιά νά μποροῦν νά ὑψώσουν στόν Θεό ὅλους τους  καί ξεπερασμένους ἀπό τόν Θεό οὔτε ἔχουν φωτιά γιά νά ζεστάνουν τίς παγωμένες καρδίες τῶν παιδιῶν ἔναντι τοῦ Πατέρα τους.

Οἱ λέξεις μου δέν εἶναι τίποτα, ἄν δέν εἶναι ἀπήχηση καί ἐπανάληψη αὐτοῦ πού ὁ Θεός μέ τή δική του δυνατή γλῶσσα λέει.

Τί εἶναι ὁ ψίθυρος στά βότσαλα τῆς ἀκτῆς μπροστά στό φοβερό βουητό τοῦ ὠκεανοῦ; Ἔτσι εἶναι καί οἱ λέξεις μου ἀπέναντι στούς λόγους τοῦ Θεοῦ. Πῶς μπορεῖ νά ἀκούσει κάποιος τόν ψίθυρο στά βότσαλα, τά σκεπασμένα ἀπό τόν ἀφρό τοῦ μανιώδους στοιχείου, ὅταν εἶναι κουφός μπροστά στό βουητό τοῦ ὠκεανοῦ;

Πῶς θά δεῖ τόν Θεό στά λόγια μου ἐκεῖνος πού δέν μπορεῖ νά τόν δεῖ στή φύση καί στή ζωή;

Πῶς οἱ ἀδύναμες ἀνθρώπινες λέξεις μποροῦν νά πείσουν ἐκεῖνον πού οὔτε οἱ κεραυνοί δέν εἶναι σέ θέσει νά πείσουν;

Πῶς θά ζεσταθεῖ μέ μία σπίθα ἐκεῖνος πού ἄφησε τή φωτιά πίσω του;

Δέν σιωπᾶ ὁ Θεός ἀδελφοί μου, ἀλλά μιλᾶ δυνατότερα ἀπό ὅλες τίς θύελλες καί τούς κεραυνούς. Δέν ἐγκαταλείπει ὁ Θεός τόν δίκαιο, ἀλλά τόν παρακολουθεῖ στά παθήματά του καί ἁπαλά τόν ὁδηγεῖ στόν θρόνο.

Δέν ἐξαρτᾶται ὁ Θεός ἀπό ὁποιουδήποτε τήν καλή θέληση, ἀλλά πράττει τά πάντα ἐξαρτώμενα ἀπό τή δική Του καλή θέληση. Θά ἦταν κακόμοιρος ὁ Θεός μας, ἐάν ἐξαρτιόταν ἀπό τίς δικανικές ὑπερασπίσεις ἑνός θνητοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού εἶναι, εἴτε ἐμεῖς τόν μεγαλύνουμε εἴτε τόν ὑποτιμοῦμε.

Ὁ Θεός θά ὑπάρχει , φωτεινός καί μεγάλος ὅπως καί σήμερα, καί τότε πού οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου μάταια θά ἀναζητοῦν ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα στή γῆ, καί ἀντί ζωντανῶν θά ζεσταίνουν μόνον τούς τάφους τῶν νεκρῶν...

Τό ζήτημα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς Θείας του Οἰκονομίας θά καταστρεφόταν ἄν εξαρτιόταν ἀπό τούς λόγους μου καί ἀπό τίς δικές σας συνήθειες. Ἀλλά τό ζήτημα τοῦ Θεοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπ' ὅλους ἐμᾶς θά πετύχει καί θά νικήσει.

Ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου τά χρόνια δέν ἔχουν ἀριθμό καί ἡ ὀντότητά του δέν ἔχει ἀρχή καί τέλος δέν μπορεῖ νά ἀφήσει τό «ἐπίγειο σπίτι» του στίς διαθέσεις μας, στά ἀδύναμα δημιουργήματά του, τῶν ὁποίων ἡ ἀρχή καί τό τέλος σχεδόν συναντιόνται σέ ἕνα σημεῖο καί τῶν ὁποίων ἡ ὀντότητα εἶναι μία κουκκίδα.

Δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος φερέγγυος ἀλλά ὁ Θεός καί πιστός ἐγγυητής τῆς Βασιλείας τῆς ἀγάπης στή γῆ...

Ἀργά βαδίζει ὁ Χριστός!

ΠΗΓΗ