Τότε (Σοβιετική Ἕνωση 1920) καί σήμερα (Ὀρθόδοξη Ἐλλάδα 2020)

(Μέ ἀφορμή τήν κοίμηση τοῦ Μητροπολίτου Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κυροῦ ΙΩΑΝΝΟΥ)

Κηδεία Μητροπολίτου Λαγκαδᾶ

Τό 1920 ὁ πατριάρχης τῆς Ρωσίας Τύχων ζήτησε νά τόν δεχτεῖ ὁ πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῶν Ἐπιτροπῶν τοῦ Λαοῦ, ὁ Λένιν, μέ σκοπό νά τόν πείσει νά μήν πειράξουν οἱ μπολσεβίκοι τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ, ὅπου φυλασσόταν τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου. Ἡ ἀπάντηση ὅμως πού ἔλαβε ἦταν ἀρνητική. Ὁ Λένιν ἰσχυρίστηκε ὅτι ἦταν ἀπασχολημένος μέ πιό σπουδαῖες ὑποθέσεις. Ἡ ἀκρόαση δέν θά μποροῦσε νά γίνει τίς ἑπόμενες μέρες, οὔτε βέβαια καί τόν ἑπόμενο χρόνο, οὔτε καί ποτέ φυσικά!

Σήμερα, ἐν ἔτει 2020, ὁ πρωθυπουργός Μητσοτάκης ἔπραξε τό ἴδιο ὅταν Ἱεράρχες τῆς Ἱεράς Συνόδου ζήτησαν νά συναντηθοῦν μαζί του γιά νά συνδιαλεχθοῦν περί τῶν μέτρων πού ἔλαβε κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀπάντηση του κ.Μητσοτάκη ἦταν ἀρνητική. Εἶπε ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀσχοληθεῖ μέ τέτοιες ὑποθέσεις!

Αὐτή εἶναι ἡ «Δεξιά»! Ἀκολουθεῖ τήν πεπατημένη ὁδό τοῦ διεθνοῦς κομμουνισμοῦ, τίς μεθόδους ὁλοκληρωτικῶν καί δικτατορικῶν καθεστώτων. 

 Ἡ Ἱστορία, ἀπ΄ ὅτι φαίνεται, ἐπαναλαμβάνεται μέ μαθηματική ἀκρίβεια. Γεγονότα μιᾶς ὄχι πολύ μακρινῆς ἐποχῆς ἀπό τή δική μας, ταυτίζονται ἀπόλυτα με κάποιες συμπεριφορές τῆς σημερινῆς Πολιτείας πού θυμίζουν διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας.

 Τά «ὑγειονομικά» μέτρα τῆς Κυβέρνησης τοῦ κ. Μητσοτάκη σχετικά μέ τήν ταφή ἀνθρώπων πού ἔφυγαν ἀπό τήν ζωή θυμίζουν τά τότε μέτρα τοῦ σκληροῦ καί ὁλοκληρωτικοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Ἴσως βέβαια νά εἶναι καί χειρότερα. Σήμερα ἕνας ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος δέν μπορεῖ νά ταφεῖ μέ τήν ἁρμόζουσα τάξη καί ἱεροπρέπεια πού προβλέπει ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Κάτι πού θέλησαν νά κάνουν καί μέ τόν ἅγιο Λουκᾶ, ἀρχιεπίσκοπο Κριμαίας οἱ κομματικοί τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος.

Χρουτσώφ καί Μητσοτάκης λοιπόν σέ μιά κοινή πορεία!

 Ἀκολουθεῖ στή συνέχεια ἕνα κείμενο πού μᾶς παρουσιάζει τά συμβάντα περί τῆς ταφῆς τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, ὅπως αὐτά καταγράφηκαν ἀπό μαρτυρίες ἀνθρώπων ( ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, Ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς -  Ἕνας ἅγιος Ποιμένας καί γιατρός χειρουργός):

[...]»Ὁ ἱερέας μας μιά Κυριακή μᾶς εἶπε:

‒Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχω νά σᾶς ἀναγγείλω μιά δυσάρεστη εἴδηση. Σήμερα χάσαμε τόν πολυαγαπημένο μας πνευματικό πατέρα, τόν ἀρχιεπίσκοπο Λουκᾶ...

»Ὅλοι οἰ ἄνθρωποι ξαφνιάστηκαν καί ἄρχισαν νά κλαῖνε μέ λυγμούς.[...]

Ἡ κοίμησή του ἔφερε ἀναστάτωση καί στό κόμμα, ἀλλά καί στήν K.G.B. Περίμεναν ὥρα μέ τήν ὥρα τόν θάνατό του καί ἑτοιμάζονταν γιά ἀντιπερισπασμό. Ἀμέσως μετά τόν θάνατό του οἱ ἐφημερίδες κυκλοφόρησαν μέ μεγάλα ἀντιθρησκευτικά ἄρθρα. Γιά τό νεκρό ἀρχιεπίσκοπο γιατρό κανένα δημοσίευμα καμία εἴδηση, οὔτε στά ψιλά! Ὁ διωγμένος, ὁ ἄοπλος, ὁ ἀδύναμος, ὁ ἀσθενικός ἀρχιεπίσκοπος ἦταν μία ἀπειλή γιά τό πανίσχυρο ἄθεο κράτος, περισσότερο κι ἀπό τά ὁπλικά συστήματα τοῦ ἰμπεριαλιστικοῦ στρατοπέδου... Ἀκόμη καί νεκρός ἦταν ἐπικίνδυνος. Ἦθελαν νά τελειώνουν γρήγορα μέ αὐτόν. Ὅλος ὁ λαός ἐπιθυμοῦσε νά γίνει μεγαλοπρεπής κηδεία καί ἡ σορός του νά διασχίσει τή Συμφερούπολη ἀπ᾿ τόν καθεδρικό ναό ὥς τό κοιμητήριο, πού ἀπεῖχε τρία χιλιόμετρα. Οἱ κομματικοί φοβήθηκαν. Ἔτρεμαν ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο. Ἔστειλαν γρήγορα τηλεγράφημα στή Μόσχα γιά νά «πάρουν γραμμή». Ἡ Μόσχα βέβαια ἦταν ἀρνητική. Οἱ ἀρχές τῆς Συμφερούπολης κάλεσαν τά παιδιά τοῦ ἀρχιεπισκόπου καί τούς ἀνακοίνωσαν πώς ἀπαγορεύεται ἡ ἐκφορά τοῦ νεκροῦ μέ τά πόδια ἀπό τήν κεντρική λεωφόρο τῆς πόλης. Ὁ λόγος; Μά τί ἄλλο; Ἡ νεκρική πομπή θά ἐμποδίσει τήν ὁμαλή κυκλοφορία! Καί βέβαια ὑπάρχει κίνδυνος νά «πάθουν τίποτα ἕξι-ἑφτά γριοῦλες!» Πρότειναν λοιπόν νά περάσει ἡ πομπή ἀπό τούς ἀπομακρυσμένους δρόμους τῆς πόλης κι ὄχι ἀπό τούς κεντρικούς.

[...] Οἱ ἀρχές ἀπαγόρευσαν στόν ἀρχιεπίσκοπο Μιχαήλ νά τελέσει τή νεκρώσιμη ἀκολουθία. Διηγεῖται ὁ ἴδιος γιά τίς συγκλονιστικές αὐτές ὧρες:

«Μετά ἀπό τηλεφώνημα στή Μόσχα ἐπέτρεψαν τελικά νά γίνει ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία, ἀλλά ἔθεσαν ὅρους, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους οἱ ἀρχές τῆς πόλης θά ἤθελαν νά γίνει ἡ κηδεία. Ὅσοι συνοδεύουν τή σορό θά πρέπει νά ἀνέβουν στά λεωφορεῖα. Σέ καμία περίπτωση νά μή σηκώσουν τό φέρετρο στά χέρια, οὔτε ψαλμωδίες, οὔτε μουσική. Ἡ κηδεία ἔπρεπε νά γίνει ἥσυχα, γρήγορα, ἀπαρατήρητα καί στίς 13 Ἰουνίου, στίς πέντε τό ἀπόγευμα (οὔτε ἕνα λεπτό ἀργότερα) ἡ σορός τοῦ ἀρχιεπισκόπου νά βρίσκεται στό χῶμα»[...]

Τό μεσημέρι τῆς 13ης Ἰουνίου 1961 τελέστηκε ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία ἀπό τόν ἀρχιεπίσκοπο Μιχαήλ καί ὅλο τόν κλῆρο τῆς Κριμαίας. Ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἐκφορᾶς. Κατά τήν ὥρα αὐτή, ὅταν ὁ νεκρός ὁδηγεῖται στό κοιμητήριο, οἱ ἱεροψάλτες ψάλλουν τό «Ἅγιος ὁ Θεός...». Οἱ ἀρχές εἶχαν ἀπαγορέψει τήν ἐκφορά. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς, λίγο πρίν τήν κοίμησή του, εἶχε ἐκφράσει τήν ἀμφιβολία του στήν ἀνιψιά του: «Θά σᾶς ἀφήσουν ἄραγε νά μοῦ ψάλετε τό «"Ἅγιος ὁ Θεός";».

Ὁ περισσότερος κόσμος δέν γνώριζε τήν ἀπαγόρευση καί περίμεναν νά γίνει κανονικά ἡ ἐκφορά. Τότε ἄρχισε ἀπό στόμα σέ στόμα νά κυκλοφορεῖ, ἀπ᾿ ὅσους τό εἶχαν πληροφορηθεῖ καί εἶχαν ζήσει τίς δραματικές διαπραγματεύσεις. Ἡ ἀγανάκτηση πλημμύρισε τίς καρδιές καί τότε ἐντελῶς αὐθόρμητα καί ὄχι κατευθυνόμενα, ἔγινε ἐπανάσταση.[...]

Τή συνέχεια τήν ἀφήνουμε στόν ἀρχιεπίσκοπο Μιχαήλ.

« Τό μεσημέρι τῆς 13ης Ἰουνίου, ὅταν κάναμε τήν περιφορά τῆς σοροῦ τοῦ ἀρχιεπισκόπου γύρω ἀπό τό ναό, στήν εἴσοδο περίμενε ἤδη ἡ νεκροφόρα, ἀπό πίσω ἕνα αὐτοκίνητο ὥς ἐπάνω φορτωμένο μέ τά λουλούδια, μετά ἕνα αὐτοκίνητο γιά τόν ἀρχιεπίσκοπο, λεωφορεῖα γιά τούς συγγενεῖς, τούς κληρικούς, τούς ψάλτες. Ὑπῆρχαν κάμποσα λεωφορεῖα γιά τούς πιστούς πού ἤθελαν νά συμμετάσχουν στόν ἀποχαιρετισμό, ἀλλά σ᾿ αὐτά τά λεωφορεῖα δέν ἤθελε νά ἀνέβει κανένας. Οἱ κομματικοί ἤθελαν νά φύγει ἡ νεκροφόρα καί ἔτσι νά ἀναγκαστοῦν οἱ πιστοί νά μποῦν στά λεωφορεῖα. Ὁ κόσμος περιτριγύρισε τή νεκροφόρα, γαντζώθηκαν πάνω της. Δέν ἤθελαν νά ἀφήσουν τόν ἀρχιερέα τους νά φύγει. Τά αὐτοκίνητα γιά πολλή ὥρα δέν μποροῦσαν νά ξεκινήσουν. Ὁ ἐξουσιοδοτημένος τοῦ κόμματος, ἱδρωμένος, μέ βραχνή φωνή, ἔτρεχε ἀπό τό ἕνα αὐτοκίνητο στό ἄλλο, προσπαθοῦσε νά βάλει τούς ἀνθρώπους στά λεωφορεῖα, παρακαλοῦσε τούς "μή ἔχοντας ἐργασίαν" νά περάσουν παραπέρα, νά μήν ἐνοχλοῦν. Δέν τόν ἄκουγε κανένας...».[...]

Τελικά οἱ κομματικοί ὑποχώρησαν. Αἰσθάνθηκαν φοβερά ἀδύναμοι, αὐτοί οἱ πανίσχυροι. Ἡ πομπή κατευθύνθηκε στόν κεντρικό δρόμο τῆς Συμφερούπολης, στή λεωφόρο Κίρωφ. Θά μποροῦσε ἡ πομπή νά περάσει μέσα σέ εἴκοσι λεπτά τόν κεντρικό δρόμο. Ὅμως τά αὐτοκίνητα δέν μποροῦσαν νά αὐξήσουν ταχύτητα. Προχωροῦσαν πολύ ἀργά, μέ τήν ταχύτητα πού προχωροῦσαν οἱ ἡλικιωμένες γυναῖκες. Ἡ πορεία κράτησε τρισήμιση ὧρες! Οἱ ἀρχές ἤθελαν νά κρατήσει μόνο τρία λεπτά...[...]

Σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τῆς μοναχῆς Ναντιέζντας, «κατά τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του ἔγινε μεγάλη μάχη μέ τούς ἀστυνομικούς πού δέν μᾶς ἐπέτρεπαν νά μεταφέρουμε τό λείψανό του ἀπό τόν κεντρικό δρόμο, οὔτε νά ψάλλουμε. Ὑπῆρχε τότε πάρα πολύς κόσμος. Ἡ Συμφερούπολη δέν εἶχε ποτέ ξαναδεῖ τέτοια κοσμοσυρροή. Πολλοί ἔρριχναν ροδοπέταλα στό δρόμο. Θυμᾶμαι χαρακτηριστικά μιά γυναίκα πού ἔριχνε ροδοπέταλα κι ἕνας ἀστυνομικός τήν ἐμπόδιζε, τήν ἔσπρωχνε, τήν τσιμποῦσε γιά νά σταματήσει.[...]

Καθώς ἄρχιζε ἡ ἐκφορά καί μαζί τά ἐπεισόδια, ἐμφανίστηκε ἕνα σμῆνος ἀπό ἀμέτρητα περιστέρια πάνω ἀπό τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου. Ἔκαναν κύκλους πάνω ἀπ᾿ τό λείψανό του, ἔπειτα πετοῦσαν κατά μῆκος τῆς λεωφόρου ὥς τό κοιμητήριο. Ξαναγύριζαν, ἔκαναν πάλι κύκλους, ἀκολουθοῦσαν τήν πομπή, πετοῦσαν μέχρι τό κοιμητήριο καί πάλι ξαναγύριζαν».[...]

Ἡ πομπή ἔφτασε ἀργά τό ἀπόγευμα στό κοιμητήριο. Τό μαρτυρικό σῶμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Λουκᾶ ἐναπετέθη στόν τάφο, δίπλα στό φίλο του ἀρχιμανδρίτη Τύχωνα καί στόν ἐπίσης ἁγιασμένο ἀρχιεπίσκοπο Γουρία Καρπώβ. Ὁ τάφος του λιτός καί ἀπέριττος, σκεπασμένος πάντα μέ λουλούδια, ἀπό τούς ἀνθρώπους πού καθημερινά καταφθάνουν.[...]

ΦΙΛΑΓΙΟΣ