Ὕβρις καί Νέμεσις

 Δ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ἡ ἀστυνομική φρούρηση τῶν Ναῶν, γιά νά μή τούς προσεγγίσουν οἱ πιστοί, εἶναι ἀπό τίς πιό ἀποκρουστικές εἰκόνες. Ὁ παντελής ἀποκλεισμός τῶν πιστῶν, ἀκόμη καί μέ τήρηση σχετικῶν μέτρων, ἀπό τόν ἐκκλησιασμό, συνιστᾶ καταστρατήγηση τοῦ Συντάγματος καί ἐκκλησιομαχία.

Ἡ στάση καί συμπεριφορά φορέων τῆς ἐξουσίας ὡς κυρίαρχων τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, συνειδήσεως καί ἐλευθερίας  εἶναι ὕβρις. Ὅλα καί ὅλοι οἱ (συν-) ἐνεργοῦντες (σ)τά ἀνωτέρω θά ἔχουν τό τίμημά τους. Καί τό βαρύτερο θά εἶναι τό πνευματικό τίμημα. Σεβαστό ἀπόλυτα τό ὑγειονομικό θέμα καί ἡ ἐπιστημονική ἰατρική του ἀντιμετώπιση. Ἀλλά ὑπάρχουν ὅρια καί ἔπρεπε νά ἐπιδειχθεῖ πολιτισμένος, ἑλληνικός καί χριστιανικός τρόπος ἀντιμετώπισεώς του καί ὄχι ὁ παγκοσμιοποιημένος ἰσοπεδωτισμός.

………………………………………………

[1] Η ὓβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των Ελλήνων της αρχαιότητας, η οποία όμως ακολουθεί τον Ελληνισμό σε μεγάλο βαθμό μέχρι τις μέρες μας.

Το ανόμημα της ύβρεως διέπραττε και διαπράττει κάποιος, όταν υπερεκτιμά τις ικανότητές του ή και τις δυνάμεις του (σωματικές ή και στρατιωτικές), αλλά κυρίως οικονομικές και πολιτικές, συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο, μη υπολογίζοντας φυσικούς ούτε και ηθικούς κανόνες και νόμους ή η συμπεριφορά του δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τους άγραφους ηθικούς νόμους οι οποίοι επέβαλλαν ή και επιβάλλουν όρια στην ανθρώπινη δράση.

Όποιος λοιπόν ξεπερνά τα όρια και γίνεται αλαζόνας δηλ. υβριστής, περνά σε πράξεις ανόσιες, απρόσεκτες αλλά και προσβλητικές, τότε επιλαμβάνεται η θεία δίκη δηλ. η Νέμεσις η οποία λειτουργεί ως απονομή του οφειλομένου εκ της θείας οργής, ως τιμωρός μεγάλων εγκλημάτων.