ΑΠΟΡΙΑ

Ποῦ θά πᾶμε σ᾿ αὐτό τό ταξίδι τῆς ζωῆς;

 

Θά διαβοῦμε ἀπό τήν ἡμέρα καί τή νύχτα,

ἔτσι γεμᾶτοι φροντίδες, περνώντας τίς ὧρες μας

μέ κουβέντες, μόνο κουβέντες, μέ λόγια προσευχῆς,

μόνο λόγια προσευχῆς;

 

Θά κοιτάξουμε αὐτά τά τοπία

τά ἡλιόλουστα, καί θά χαμογελάσουμε

στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων,

μόνο θά χαμογελάσουμε;

 

Θά πονέσουμε ἀπ᾿ τά χτυπήματα τῆς ζωῆς,

θά πεθάνουμε, ἴσως ἀπό μιά ἀρρώστια,

ἤ ἀπό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα,

μόνο θά πεθάνουμε;

 

Χωρίς νά γνωρίσουμε αὐτά τά τοπία,

τή μάνα φύση, χωρίς νά νοιώσουμε τήν καρδιά μας,

χωρίς ν᾿ ἀγγίξουμε τόν Θεό;

 

Ἔτσι θά ταξιδέψουμε χωρίς νά ἀναγνωριστοῦμε

ἀπό τ᾿ ἀδέλφια μας, θά φτάσουμε στό φεγγάρι

πρίν ξεδιψάσει ἡ Ἀφρική;

 

Θά ταξιδέψουμε ἔτσι, σύντροφέ μου,

 χωρίς νά σβήσουμε τούς πόθους τῆς ψυχῆς μας;

 

Α.ΚΩΣΤΑΚΟΥ-ΑΡΒΑΝΙΤΟΥ