« Υπάρχει άλλη Εκκλησία, εκτός από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξη Εκκλησία»;

Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες και λοιποί θεολόγοι:

Εμπιστοσύνη σε όλους, αλλά … μέχρις αποδείξεως τουναντίον!

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

        Υπάρχει ένα κρίσιμο  ερώτημα το οποίο, αν διατυπωθεί, εισέρχεται ως μάχαιρα στα ενδότερα της καρδιάς  και καταδεικνύει εξ αρχής, εν πρώτοις και με απόλυτη καθαρότητα το φρόνημα από το οποίο διακατέχεται ένας ορθόδοξος Χριστιανός και δη Ιεράρχης, δηλαδή αυτό το της εκκλησιαστικής και πατερικής ορθοδόξου Παραδόσεως.

        Ποιο μπορεί να είναι αυτό το ερώτημα; Ας υποθέσουμε πως κάποιος Χριστιανός ορθόδοξος, υποβάλλει ευθέως και δημοσία σε έναν ιεράρχη την εξής ερώτηση: «Σεβασμιότατε, υπάρχει άλλη Εκκλησία, εκτός από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξη Εκκλησία»;  Ιδού η μεγάλη πρόκληση! Ιδού η Ρόδος! Ιδού η ώρα της «κρίσεως»!

     Ποια θα είναι καταρχάς η αντίδρασή του και τι θα περιμένει να ακούσει άραγε ο ερωτών; Εννοείται πως, ο ποιμένας, ο επίσκοπος, ο φύλακας του ποιμνίου και των ορίων της εκκλησιαστικής αλήθειας, ο πατέρας της Εκκλησίας, έχει βαθύ χρέος να απαντήσει στην περίπτωση αυτή υποχρεωτικώς και αυτονοήτως κατά το ευαγγελικό: «ἤτω δὲ ὑμῶν τὸ ναὶ ναί, καὶ τὸ οὒ οὔ, ἵνα μὴ εἰς ὑπόκρισιν πέσητε» (Ιακ. 5,12). Δηλαδή με ένα «ναι» ή με ένα «όχι»!  

      Σήμερα αποτελεί ερώτημα - πρόκληση, για την εν τη Αληθεία και Αγάπη και βεβαιότητι προσέγγιση, εμπιστοσύνη, επικοινωνία και συνεργασία των πιστών με την διοικούσα Εκκλησία! Είναι το κρίσιμο σημείο για την εν πλήρη και εν Χριστώ συνεργασία με τον επίσκοπο και κάθε πνευματικό οδηγό και θεολόγο και την αποδοχή των λόγων και των έργων του! Σήμερα ο οικουμενισμός, ο ανθρωποκεντρικός χριστιανισμός, η εκκοσμικευμένη αντίληψη περί της εν Χριστώ αληθείας, ισοπεδώνουν τα πάντα, βοηθούμενοι από την γενικότερη σύγχυση, τις παγκόσμιες αναταραχές και μεθοδεύσεις των αρπακτικών της Υφηλίου. Γι` αυτό και η ερώτηση αυτή, με την ανάλογη απάντηση, είναι καταλυτική για τον στενό και αδελφικό σύνδεσμο του σώματος της Εκκλησίας με τους ποιμένες της.

Υπάρχουν τέσσερις τουλάχιστον περιπτώσεις αντιδράσεως στην ερώτηση:

1. Να μην αποδεχθεί καν την ερώτηση ο ερωτώμενος και να την απαξιώσει, στρέφοντας αλλού την συζήτηση ή να αποπέμψει κακήν κακώς τον ερωτήσαντα, ως ακραίο, υπερήφανο, αφιλάνθρωπο και οποιονδήποτε άλλον παρόμοιο χαρακτηρισμό.

2. Αν δεν ακούσει ο ερωτών ούτε το «ναι» ούτε το «ου» και ξεκινήσει ο ερωτώμενος  τη «συζήτηση» με το: «κοίταξε να δεις, να σου πω, να σου εξηγήσω», μεθοδεύοντας τέλος πάντων υπεκφυγή της απαντήσεως, το καλύτερο και ασφαλέστερο και για τους δύο είναι, μάλλον, να αποχωρήσει διακριτικώς και εν τάχει!

3.Αν ακούσει το «ναι», το «βεβαίως», εκπεφρασμένο μετά βεβαιότητος, πάλι φεύγει, αυτοστιγμεί, με ένα «ευχαριστώ, χαίρετε»!

4. Αν ακούσει ευθέως το «ου», δηλαδή το γνωστό «όχι», τότε θα γονατίσει ταπεινά στα πόδια του Ιεράρχη, θα του βάλει βαθιά μετάνοια, ευχαριστώντας τον με ευγνωμοσύνη εκ βάθους καρδίας, φιλώντας τα χέρια και τα πόδια του!

     Ναι, μέχρι εδώ έφτασε η κατάσταση. Και μην θεωρηθεί αυτό το καθ` υπόθεση σκηνικό, πως είναι αστείο παιχνίδισμα  ή περιέχει κάποια πρόθεση ειρωνείας. Είναι η αλήθεια και γι` αυτό, αν και ακούγονται αμέτρητα κηρύγματα  και ομιλίες και γράφονται βιβλία για μύρια όσα θέματα, αυτό το ζήτημα δεν «αγγίζεται» ομολογητικώς, παρά από ελάχιστους.

Γεγονότα, που συνέβησαν και συμβαίνουν στην Εκκλησία, μπορούν να καταδείξουν την αλλοίωση αυτή και να μετατρέψουν την υπόθεση σε ακλινή θέση. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια απαρίθμησής τους, διότι οι παραλείψεις, οι οποίες θα προκύψουν, λόγω του ακαταμέτρητου των αριθμών τους και των προσώπων τα οποία συνήργησαν, θα αδικήσουν την αλήθεια.   

  Όσοι οικουμενιστές, οι φέροντες υπερέχουσα θέση και εξουσία στην Εκκλησία, ας μάθετε ότι η περιουσία της Εκκλησίας μας είναι η Αλήθειά της και είναι κοινή κληρονομιά όλων των βαπτισμένων Ορθοδόξων Χριστιανών! Είναι περιουσία εξ αδιαιρέτου και, όταν την προσβάλλει ένας και δεν μιλούν οι υπόλοιποι, η ευθύνη είναι μοιρασμένη εξ ίσου. Ο κάθε βαφτισμένος έχει το δικαίωμα και το χρέος να φωνάξει ενώπιον σας: «Δεσπότη, η Αλήθεια είναι τόσο δική σου, όσο και δική μου»! Μάλιστα, αυτή η θέση των ταχθέντων ως ποιμένων είναι τραγικότερη, όταν δεν μιλούν. Στην προσβολή της Αλήθειας δεν υπάρχει «δεν το είπα εγώ» ή «δεν το έκανα εγώ»! Το είπε κάποιος, το έκανε κάποιος, το είδαμε και δεν αντιδράσαμε, ενώ είναι πλάνη και αίρεση, η ευθύνη μας είναι η ίδια με αυτόν, ίσως και μεγαλύτερη. Έτσι έζησε η Εκκλησία στους αιώνες!

Αν και όσων η καρδιά παραφορτώθηκε από «εκσυγχρονιστικά όνειρα» αφέγγαρης και άναστρης νυκτός και δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε περί Παραδόσεως και ιερών κανόνων, (διότι κατασκεύασαν οι ίδιοι δικά τους κανόνια, με δάνειο από την παραπαίουσα Δύση και βομβαρδίζουν την Αλήθεια, στο όνομα της οποίας χειροτονηθήκαν), τότε «όπλα, κράνη, μπαλάσκες ας αποθέσουν» και ας πορευτούν στον τόπο της μετανοίας τους. Και μην αλληλοεπαινούνται για την αλληλοψευδοεπιβεβαίωση της αυθαιρεσίας τους, αλλά εν μετανοία, μόνο για την χριστο-επιβεβαίωση!