Τί φρονεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τή θεία Κοινωνία ;

ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

«ΠΕ­ΡΙ ΤΟΥ ΜΥ­ΣΤΗ­ΡΙ­ΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙ­ΑΣ ΕΥ­ΧΑ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΑΣ»

 

4ο μέρος

 

Δ΄. Συμπεράσματα

Ὕστερα ἀπό τήν παράθεση τῶν ἀνωτέρω χωρίων, γίνεται φανερό πώς μεταλαμβάνοντας τήν θεία Κοινωνία, Αὐτόν τόν ἴδιο τόν ἀναστημένο Θεάνθρωπο Χριστό μεταλαμβάνουμε, κατά τό «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον». Ἔτσι πράγματοποιεῖται καί ὑπό μίαν ἄλλην ἔννοιαν τό Κυριακόν «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λκ. ιζ΄, 21). Καί αὐτόν τόν ἀνεκτίμητο θησαυρό τόν δεχόμαστε δωρεάν, δέν ἔχουμε κάτι ἄξιο νά ἀντιπροσφέρουμε. Τό μόνον πού μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός, διά τῶν πνευματικῶν μας πατέρων, εἶναι νά ἔχουμε κάνει τήν κατάλληλη προετοιμασία.

Διαβάζουμε στίς ἱερατικές εὐχές τῆς θείας Λειτουργίας:

«Τοῦτο ἥψατο τῶν χειλέων σου, καὶ ἀφελεῖ Κύριος πάσας τὰς ἀνομίας σου, καὶ τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ».

Αὐτή ἡ φράση προέρχεται ἀπό τό ὅραμα τοῦ προφήτου Ἠσαΐου (κεφ. στ΄. 5-7):

«ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου. καὶ ἀπεστάλη πρός με ἓν τῶν Σεραφίμ, καὶ ἐν τῇ χειρὶ εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβίδι ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ἥψατο τοῦ στόματός μου καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καὶ ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καὶ τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ».

Ὁ ἄνθρακας εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ λαβίδα εἶναι ἡ Θεοτόκος, μέ τή μεσολάβηση τῆς ὁποίας ἔρχεται ὁ Χριστός σέ κοινωνία μαζί μέ τήν πεπτωκυῖα μας φύση.

Λοιπόν μέ τό ὑπερφυές αὐτό Μυστήριο οἱ πιστοί θεούμεθα, γινόμαστε θεοί κατά χάριν, κατά τό «ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ῾Υψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81, 6). Μέ τήν ἱερά Ἐξομολόγηση ἀνανεώνουμε τό Βάπτισμα. Μέ τήν ἀδιάλειπτο προσευχή ἀνανεώνουμε τό Χρίσμα. Μέ τήν θεία Κοινωνία θεούμεθα.

Σέ κάθε θεία Λειτουργία ἀνακεφαλαιώνεται τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐπαναλαμβάνεται ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ: τό κήρυγμά του (θεία Λειτουργία τοῦ Λόγου: Μικρή Εἴσοδος καί ἀργότερα Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα), ὁ μυστικός Δεῖπνος, τό θεῖον Πάθος-θυσία (θεία Λειτουργία τῆς Εὐχαριστίας: Μεγάλη Εἴσοδος, Μεταβολή τιμίων δώρων, μετάληψη κλήρου καί λαοῦ).

Κάθε ἁγία Τράπεζα, κάθε Ὀρθόδοξο Θυσιαστήριο εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Γολγοθάς, ὁ Σταυρός, ὁ Τάφος, ὅπου ὁ Χριστός θυσιάζεται καί ἀνασταίνεται ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας. Τό ἅγιο Ποτήριο συμβολίζει τήν Θεοτόκο πού δέχθηκε μέσα της τόν Χριστό καί Τοῦ δάνεισε τήν σάρκα της, ἐξοφλῶντας ἔτσι ἐπάξια τό δάνειο πού εἶχε λάβει ἡ Εὔα ἀπό τόν Ἀδάμ.

Ὁ Χριστός μας εἶναι ἕτοιμος νά ξαναέλθει στή γῆ γιά νά ξαναϋποστεῖ Πάθος, ἔστω καί γιά τήν σωτηρία ἐνός μόνον ἀνθρώπου, ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει στόν ἀπόστολο Κάρπο.

Ἔτσι λοιπόν κατανοοῦμε πώς εἶναι τουλάχιστον φαιδρόν ἀλλά καί ταυτόχρονα ἄξιον πολλῶν θρήνων καί πολλῶν δακρύων νά φοβᾶται κανείς ὅτι θά κολλήσει ἀσθένεια ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, εἶναι πῦρ καταναλίσκον. Ἡ θεία Κοινωνία καθαρίζει ἐμᾶς καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἐμεῖς νά καθαρίσουμε ἤ νά ἀπολυμάνουμε Αὐτήν. Καί ὄχι ἁπλῶς καθαρίζει, ἀλλά φωτίζει. Καί ὄχι ἁπλῶς φωτίζει, ἀλλά θεώνει.

Ἄν κάποιος ἔφτασε σέ τέτοιο βάθος κακίας καί ἀπιστίας ὥστε νά φοβᾶται μήπως κολλήσει ἀσθένεια ἀπό τή θεία Κοινωνία, ἔχει αὐτοακυρώσει τή μόνη δυνατότητα σωτηρίας του. Δέν πιστεύει πώς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μᾶς μεταγγίζει ἄκτιστη Χάρη, ἀλλά τό ἀντικρύζει ὡς κοινό, παθητό σῶμα θνητοῦ ἀνθρώπου. Ματαία ἡ πίστις του. Τά ἔχασε ὅλα. Δέν ἔχει αἰώνια ἐλπίδα σωτηρίας, ἀλλά εἶναι ὁ πιό δυστυχής ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς.

Γι᾿ αὐτόν ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, δέν κατέβηκε στή γῆ γιά τήν σωτηρία μας, δέν σαρκώθηκε, δέν ἔπαθε, δέν θυσιάστηκε, δέν σταυρώθηκε, δέν ἐτάφη, δέν ἀνέστη, δέν ἀνελήφθη, δέν ἐκάθισε ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός... Αὐτός οὐσιαστικά δέν εἶναι πλέον Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀλλά ἰουδαΐζει, καθώς ἐμμέσως πλήν σαφῶς δέν δέχεται τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας, δέν δέχεται τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ στή γῆ, ὅπως μέχρι σήμερα οἱ Ἰουδαῖοι. Ἔχει ἀνάγκη δακρύων καί μετανοίας, γιατί οὐσιαστικά –καί πρακτικά– ΑΡΝΕΙΤΑΙ τόν Χριστόν. Καί ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλους τούς αἰῶνες σήμαινε καί θά σημαίνει πνευματικό θάνατο.

Φιλάγιος

 

[συνεχίζεται]