Πόσα Ρίχτερ στην καρδιά μας;

Έλενα

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από μας….Ο σεισμός. Μια ρωγμή στον ήλιο του μεσημεριού, μια ρωγμή στην αδιαφορία μας, στην ασφάλειά μας, στην σιγουριά μας.

Από σεισμού, λοιμού, λιμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου και αιφνιδίου θανάτου….Ένα- ένα τα ζούμε όλα αυτά (περιμένουμε τώρα και την επιδρομή).

Και αντί να προσπέσουμε, να κλάψουμε, να βγάλουν ρόζους τα γόνατά μας μπροστά στα εικονίσματα, φοράμε τις μάσκες και πάμε στους ναούς με σκεπτικισμό, λες και δεν κατοικεί εκεί η χάρη του Θεού, θεοποιούμε τους γιατρούς και στον Κύριο δίνουμε ρόλο….συνοδευτικό στην ζωή μας.

Ε, ας έχουμε και ολίγον από Χριστό γιατί να σου τυχαίνει ένας σεισμός , κακή ώρα, πώς θα φωνάξεις «Χριστέ μου». Οποία προσβολή σ’ Αυτόν που δεν ήρθε σ’ εμάς ολίγος και για λίγο αλλά ολόκληρος, απροϋπόθετος, αμνός για να θανατωθεί, ήρθε και …ξεκουβάλησε μαζί Του ολόκληρο τον ουρανό για να Τον δούμε, να Τον επιθυμήσουμε, να Τον προγευτούμε.

Μας τα έδωσε όλα και μεις τίποτε….Ούτε καν τις αμαρτίες μας! Τώρα μας δίνει έναν σεισμό. Θα κουνηθεί άραγε κάτι μέσα μας; Αλήθεια πόσα Ρίχτερ χρειάζονται για να ενεργοποιηθεί το ρήγμα της καρδιάς μας και να βγει ο πόνος του Θεού, η έλλειψή Του και η ανάγκη μας να μην είμαστε παρά αποκλειστικά δικοί Του προσπίπτοντες, ικέτες, προσδοκώντες; Όχι από ανάγκη αλλά από αγάπη !

Αλλά και κουτσά-στραβά και από συμφέρον να το κάνουμε, Εκείνος θα κάνει πως δεν βλέπει και θα το πάρει για αγνό πράγμα. Αρκεί να μας βρεί στην ίδια θέση και όταν θα γεμίσει άνθη το ρήγμα που έχει ανοίξει ο σεισμός και όταν δηλαδή θα σταματήσει η γη να κουνιέται κι’ εμείς να τρέμουμε….

 ΠΗΓΗ oikohouse