Γράμμα ενός ελεύθερου φυλακισμένου

 

Καθώς κάθομαι εδώ και χαζεύω την παλίρροια ν’ ανεβοκατεβαίνει, σκέφτομαι…

Σκέφτομαι όλα εκείνα που συμβαίνουν.

Σκέφτομαι όλα εκείνα που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.

Κι από τη μια είναι αυτοί! Εκείνοι που προσπαθούν να με πείσουν ότι έχω άδικο.

Κι από την άλλη εκείνοι που προσπαθούν να με πείσουν ότι έχω δίκιο. Μεταξύ αυτών κι η συνείδησή μου.

Εκείνοι, προσπαθούν να με πείσουν ότι έχουμε «πανδημία». Να με πείσουν ότι η ανθρωπότητα κινδυνεύει. Να με πείσουν ότι τα mRNA εμβόλια θα μας σώσουν. Να με πείσουν ότι ο εγκλεισμός θα μας σώσει…

Οι άλλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι έχω δίκιο που φωνάζω ότι δεν υπάρχει «πανδημία». Να με πείσουν ότι έχω δίκιο που φωνάζω ότι η ανθρωπότητα δεν κινδυνεύει από κανέναν κορωναϊό. Να με πείσουν ότι έχω δίκιο που φωνάζω ότι ο εγκλεισμός δε σώζει κανέναν. Να με πείσουν ότι έχω δίκιο που φωνάζω ότι τα mRNA εμβόλια είναι επικίνδυνοι δολοφόνοι…

Ξέρετε…

Δε θέλω να με πείσετε ότι έχω άδικο.

Δε θέλω καν να με πείσετε ότι έχω δίκιο.

Μόνο για ένα θέλω να με πείσετε:

ΟΤΙ  ΕΙΜΑΙ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Μα την αλήθεια, μόνο αυτό με νοιάζει!

Να πειστώ ότι είμαι ελεύθερος!

Να πειστώ ότι το σπίτι μου δεν είναι η φυλακή μου.

Να πειστώ ότι οι δρόμοι που πατούν τα πόδια μου, δεν είναι οι διάδρομοι μιας μεγάλης φυλακής με διάσπαρτα κελιά.

Να πειστώ ότι οι αστυνομικοί που με περιτριγυρίζουν, δεν είναι οι δεσμοφύλακες που θέλουν να με κρατούν υπάκουο και φιμωμένο.

Να πειστώ ότι ο αέρας που αναπνέω μυρίζει Ελευθερία και όχι το φτηνό υλικό μιας άρρωστης σκλαβιάς.

Και σ’ αυτά, δε μ’ έχει πείσει κανείς…

Μας κοιτάζω να πολεμάμε μεταξύ μας. Να τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά. Και κάποιοι άλλοι να θησαυρίζουν απ’ αυτήν τη φαγωμάρα. Να χαίρονται που τρωγόμαστε και να τρίβουν τα χέρια τους.

Να βλέπουν τούτο το Έθνος που κάποτε μεγαλουργούσε, τώρα να κυλιέται στη λάσπη κι εκείνοι να χαίρονται που μας έκαναν ίδιους με αυτούς.

Κι όλα αυτά, βασισμένα στο φόβο. Βασισμένα στην τρομοκρατία, την πλύση εγκεφάλου, τη διχόνοια…

Προσπαθούν να με πείσουν ότι νοιάζονται για την υγεία μου. Αλλά αντί να μου δίνουν το φάρμακο, μου δίνουν ένα εμβόλιο mRNA, λέγοντάς μου ότι αυτό θα με σώσει.

Από τι;

Από τον θάνατο μου λένε…

Ποιον θάνατο;

…….

Όχι! Δεν πρόκειται να γίνω αθάνατος με ένα εμβόλιο mRNA. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Κι από την άλλη εμείς…

Εμείς που ποτέ μας δεν ξεκαθαρίσαμε το τι ζητάμε, κάνοντας τα πάντα να φαίνονται αντίδραση για την αντίδραση. Και δώσαμε το πάτημα να μας καταδικάζουν.

Ποτέ δεν ξεκαθαρίσαμε ότι εκείνο που δε θέλουμε είναι ένα mRNA εμβόλιο, αμφιβόλου και αγνώστου δράσεως κι ότι δε λέμε όχι σε ένα εμβόλιο στο οποίο θα υπάρχει «διαφάνεια» των συστατικών του και απόλυτη εγγύηση – διασφάλιση ότι στο μέλλον (εγγύς ή απώτερο) δε θα προκαλέσει άλλα προβλήματα στην υγεία μας.

Ποτέ μας δεν ξεκαθαρίσαμε ότι αυτό που ζητάμε είναι το αυτονόητο:

Πλήρη και απρόσκοπτη πρόσβαση στην ιατρική πληροφορία, ώστε μόνοι μας ν’ αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε.

Απλώς… αντιδράσαμε!

Κι αντιδράσαμε γιατί δεν είχαμε τα αυτονόητα. Γιατί μας επέβαλλαν χουντικά μέτρα.

Εδώ λοιπόν, χαζεύοντας την παλίρροια ν’ ανεβοκατεβαίνει, βλέπω ότι τίποτα δεν αλλάζει. Όλα μένουν τα ίδια.

Αυτοί επιβάλλουν τη σκλαβιά με τη δικαιολογία ότι είναι για το καλό μας κι εμείς αντιδρούμε με εχθρούς κυρίως τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Αφήσαμε να πάρουν τα ηνία άνθρωποι που δεν είχαν εμπειρία. Άνθρωποι που «ξύπνησαν» μόλις πριν λίγους μήνες. Άνθρωποι που δεν είχαν καμιά εμπειρία από αγώνες.

Γιατροί, δικηγόροι, πρώην στρατιωτικοί… Άνθρωποι που δε γνωρίζουν τη Νέα Τάξη και τον τρόπο λειτουργίας της.

Αφήσαμε να μας παραγκωνίσουν άσχετοι λογάδες και γραμματικοί. Αφήσαμε τον κόσμο να παρασυρθεί από την απειρία τους.

Και την πατήσαμε άσχημα!

Και την πατήσαμε, γιατί ο λαός που τους ακολουθεί, δεν έχει όραμα. Δε νοιάζεται για το μετά. Αδιαφορεί για το μέλλον. Νοιάζεται μόνο για το τώρα. Κι αυτή είναι η πλειοψηφία…

Το πιο θλιβερό είναι ότι η μοίρα της Πατρίδος μας αφέθηκε στα χέρια εγκληματιών από τη μία και άπειρων νεοφώτιστων μαντραχαλάδων που αποζητούν την αυτοεπιβεβαίωση από την άλλη.

Κι οι δυο, εξίσου επικίνδυνοι.

Κι όσοι εξακολουθούμε να έχουμε όραμα και να βλέπουμε πολύ πιο πέρα από το τώρα, εξακολουθούμε να δίνουμε μάχες.

Μάχες με τη Νέα Τάξη, μάχες με τους εχθρούς της Πατρίδος, μα κυρίως μάχες με τους δαίμονές μας που σαν ερινύες μας κυνηγούν.

Δίνουμε μάχες ακόμα και για εκείνους που είναι εναντίον μας. Για να μπορέσουν κι εκείνοι κάποια στιγμή να ζήσουν ελεύθεροι.

Δίνουμε μάχες ακόμα και για όλους αυτούς που δεν ξέρουν να δίνουν και στέκονται εμπόδιο στο δρόμο μας. Για να μπορέσουν κι εκείνοι κάποια στιγμή να ζήσουν ελεύθεροι.

Κι η διαφορά μας είναι ότι αυτοί που είναι άπειροι και χειραγωγούν τον κόσμο, ζητούν δόξα. Ζητούν αναγνώριση. Ζητούν τιμές.

Εμείς που έχουμε την εμπειρία και κάνουμε ό,τι κάνουμε από καθαρή αγάπη για το Έθνος μας, ξέρουμε ήδη πού θα καταλήξουμε: εκεί που κατέληξαν ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και τόσοι άλλοι:

να πεθάνουμε φτωχοί και μόνοι, έχοντας όμως την ικανοποίηση ότι προσφέραμε για τα παιδιά μας.

Τότε και μόνον τότε θα πειστώ ότι είμαι ελεύθερος.

Μέχρι τότε, θα είμαι απλά ένας φυλακισμένος με ελεύθερη ψυχή…

Χαλκίδα, 23-24 Μαρτίου 2021

ΠΗΓΗ kanenazori