Αλέξης Αλεξάνδρου
Ένας χρόνος πανδημίας. Ένας χρόνος
που άλλαξε τα πάντα. Ένας χρόνος που για χάρη της πανδημίας χάθηκε η
ελευθερία. Οι άνθρωποι έχουν εθελούσια παραδώσει την προσωπική
τους ελευθερία, τα στοιχειώδη ανθρώπινα τους δικαιώματα, για λίγη
ασφάλεια. Να ζήσουμε, αυτό είναι το σημαντικό, έστω και ως σκλάβοι. Ένας χρόνος
πανδημίας. Με εγκλεισμούς, αποκλεισμούς, αποστάσεις, απαγορεύσεις,
μάσκες, ενοχές, αστυνομική βία, πρόστιμα, φόβο και τρόμο.
"Δυο ακόμα κρίσιμες εβδομάδες" η μόνιμη επωδός των όπου γης κυβερνώντων. Αντέξτε ακόμη δυο βδομάδες...Και τα καταστήματα κλειστά, οι επιχειρήσεις η μια μετά την άλλη βάζει λουκέτο, η ανεργία στα ύψη, τα ψυχολογικά στο ζενίθ, η σωματική βία και οι αυτοκτονικές τάσεις στο κόκκινο.
Δυο ακόμη βδομάδες... και οι άνθρωποι
πεθαίνουν από καρδιακά και εγκεφαλικά, γιατί φοβούνται να πάνε ή ακόμα
χειρότερα δεν τους δέχονται οι γιατροί, υπό τον φόβο του ιού. Δυο ακόμη
βδομάδες...και ξεχάσαμε πως φαίνονται τα πρόσωπα των γονιών, των φίλων, των
αδελφών. Μια μάσκα τα κρύβει για το καλό. Ξεχάσαμε πως είναι να χαμογελάς, ν'
αγκαλιάζεις, να χαϊδεύεις και να φιλάς αυτούς που αγαπάς. Οι παιδικές χαρές
βουβές και ορφανές από χαρούμενες φωνές.
Δυο ακόμη βδομάδες...και οι εκκλησιές
κλειστές, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, Χριστούγεννα... Μακριά από το ποτήριο της ζωής
ο άνθρωπος θεριεύει και στο τέλος δαιμονίζεται. Απόδειξη; Υμνεί με τραγούδια
τον πονηρό και χλευάζει όποιον πιστεύει στον Χριστό.
Ένας χρόνος πανδημίας μα και στυγνής
δικτατορίας. Η αντίθετη άποψη φιμώνεται, χλευάζεται και λοιδορείται. Ο
τεκμηριωμένος αντίλογος στιγματίζεται μεμιάς ως συνωμοσιολογία. Οι αναρτήσεις
στο διαδίκτυο λογοκρίνονται και απορρίπτονται εάν εκφράζουν οτιδήποτε δεν
ακολουθεί την παγκόσμια γραμμή.
Ένας χρόνος πανδημίας. Και υπολογίζω:
Κατά μέσο όρο 3 ώρες μπροστά από την τηλεόραση, επί 365 μέρες, μας κάνουν πάνω
από 1000 ώρες. Ώρες εμφύσησης φόβου, άκρατης προπαγάνδας και πρόκλησης
πανικού. Παντού ιός, τρόμος, μάσκες οξυγόνου, εντατικές, θανατικό. Κι
αναρωτιέμαι: Μπορεί οποιοσδήποτε έχει υποστεί αυτή την πλύση εγκεφάλου να
αλλάξει γνώμη; Αληθινά να δει, κριτικά να σκεφτεί, στον πασιφανή δόλο με θάρρος
ν' αντισταθεί; Ταπεινά φρονώ πως όχι. Μόνη πλέον επιλογή δεν είναι τα λόγια και
οι αντιπαραθέσεις αλλά η προσευχή.
Φώτιζε μας Κύριε...και δώσε τη λύση
γρήγορα. Ένας χρόνος έχει πλέον περάσει κι αποκάμαμε πια … Σώσε μας Κύριε...
Η μεγαλύτερη πανδημία δεν είναι η προφανής αλλά εκείνη της υπονόμευσης της λογικής. Είναι η πανδημία της παθητικότητας, της αυτοπαράδοσης, της εκχώρησης της ελευθερίας μας και η κατάργηση της δημοκρατίας στο βωμό της υγειονομικής ασφάλειας. Είναι η πανδημία του φόβου που παραλύει κάθε υποψία αντίδρασης. Είναι η ηθική του καλού παιδιού και του υπεύθυνου πολίτη, που αδυνατεί να σκεφτεί, να αμφισβητήσει και να αρθρώσει λόγο αληθινό σε ότι παρανοϊκό και παράνομο του σερβίρει το σύστημα, ακολουθώντας με αξιοθαύμαστη ευλάβεια ότι του επιβληθεί.
Πανδημία τελικά είναι να είσαι
σκλαβωμένος και να μην το έχεις πάρει καν χαμπάρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου