Η επιλογή του “Εl Diablo”…

 Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Ησαΐας

Σχετικά με το τραγούδι “Εl Diablo”, φαίνεται, ότι πέραν της βλασφημίας προωθούνται και οι κάθε είδους φυσικές και συναισθηματικές εξαρτήσεις, ως αναπόφευκτο φαινόμενο ενός παραλόγου και κακοποιητικού έρωτα, που πιάστηκε στα δίκτυα του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Δηλαδή, όλοι οι εξαρτώμενοι, και μέσα σε αυτούς και τα θύματα των ναρκωτικών αλλά και των εξαρτήσεων συμπεριφοράς, θα πρέπει να αφεθούν στην εξάρτηση του «διαβόλου τους», χωρίς αντίσταση, εφόσον στο εν λόγω τραγούδι δεν υπάρχει ίχνος αντίστασης ούτε και αγώνα να ξεφύγει από τον «διάβολό» της. Είναι μια παράδοση άνευ όρων!

Λυπούμαι, αλλά το τραγούδι πέραν της προσβολής των Θείων και Ιερών της πίστεως μας εμπεριέχει επικίνδυνα μηνύματα για την ψυχική υγεία των ανθρώπων, ιδιαίτερα τώρα που παλεύουμε με τον «διάβολο» του κορονοϊού.

Σύμφωνα με τα μηνύματα του άσματος, θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με αυτόν τον «διάβολο» και, χωρίς να τον παλέψουμε με αντίσταση, να παραδοθούμε στην ισχύ του, με όποιο αποτέλεσμα! Κρίμα!

Πρόκειται, όπως έγραψε και ένας γνωστός Ακαδημαϊκός σχετικά με το θέμα, για τη μονοδιάστατη υποταγή του ανθρώπου, που αιχμαλωτίζεται στα δεσμά του διαβόλου και μετατρέπεται σε ένα όργανό του, σε μια αιώνια μονοδιάστατη (εξάρτηση) καταδίκη υποταγής στο κακό και μόνο, χωρίς δυνατότητα λύτρωσης: «Έδωσα την καρδιά μου στον διάβολο, στον διάβολο. Το ‘δωσα, το ‘δωσα. Γιατί μου λέει ότι είμαι ο άγγελός του, ο άγγελός του – αγαπώ τον διάβολο».

Πρόκειται για μια μοιρολατρική παράδοση του ανθρώπου στα χέρια της αιώνιας καταδίκης του προσώπου στην αιχμαλωσία του διαβόλου με ό,τι και αν συμβολίζει είτε αλληγορικά είτε κυριολεκτικά η λέξη «Διάβολος».

ΠΗΓΗ orthodoxostypos