ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑΙ ΕΝΟΡΑΣΕΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ἕνα ἐπίκαιρο καί προφητικό ἄρθρο τοῦ ἀειμνήστου ἁγιορείτου Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου (†2006) πού κάνει ἀναφορά στήν εἰσβολή τῶν λαθρομεταναστῶν στήν Ἑλλάδα καί στήν σταδιακή ἰσλαμοποίησή της.  Πρωτοδημοσιεύθηκε στίς 23 Νοεμβρίου 2001 στήν ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΤΥΠΟΣ»

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μεταξύ ἄλ­­­λων, λέγει, ὅτι «οἱ Μοναχοί εἶναι οἱ κή­­­ρυκες τῆς ἐρχομένης Βα­­σιλείας, οἱ προ­­­­­­­­­­­φῆται τῆς Και­­­­­­νῆς Διαθήκης». Τήν φράση αὐτή μοῦ θύμισαν κάποιες συζητήσεις, πού εἶχα τελευταίως μέ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, πού καί οἱ τρεῖς, ὡσάν ἀπό προφητική διαίσθηση, ἰσχυρίζοντο γιά τήν ἐπέλευση ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων. Καί ποιές καταστάσεις εἶναι αὐτές; Ὅτι, τάχα, ἡ Ἑλλάς, σταδιακῶς, δέν θά συρρικνωθεῖ μέν ἐδαφικῶς, ἀλλά θά κατακτηθεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπό τό Ἰσλάμ! Καί ἐστήριζαν τόν ἰσχυρισμόν των, στίς ἠλεγμένες πληροφορίες, ὅπως ἔλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικῶν θέσεων, πού τούς ἐπεσκέπτοντο στήν  Ἔρημο τοῦ Ἄθωνος ἤ τούς ἔγραφαν.

Καί στήν ἐρώτησή μου· Ὁ Θεός θά ἐπιτρέψει τήν ἀντικατάσταση τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του, πού «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μέ τόν σκοτεινό καί δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στήν Τοπική Ὀρθοδοξία τῆς Ἑλλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μέ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ Θεός θά τό ἐπιτρέψει ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καί ἀνεφέρθησαν στούς βυζαντινούς ρωμηούς, πού δέν μετανοοῦσαν.

Καί ὅταν πάλιν τούς ἐρώτησα· πῶς θά συμβεῖ αὐτό καί πότε καί τί θά γίνουν οἱ  Ἕλληνες; Ἀπήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωση μέ τά 2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, πού ὀνομάζονται μετανάστες, καί πού θά στερεώνονται σταδιακῶς μέ τήν ἑλληνικήν ἰθαγένεια, πού θά τούς χορηγεῖ εὐχαρίστως τό Κράτος, δηλαδή ἡ ἄθεη κυβέρνηση. Οἱ δέ   Ἕλληνες βαθμιαίως θά γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θά μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοί ὡς…δεῖγμα. Μή ἀπορεῖς, πάτερ Θεόκλητε, ἔσπευσαν νά ἐξηγήσουν, αὐτήν τήν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοί θά ἀποδεχθοῦν τόν μουσουλμανισμόν ἀβιάστως. Ἄλλοι, μέ κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς.Καί ἄλλοι «χριστιανοί» θά μεταναστεύσουν σέ χριστιανικές χῶρες, μή δυνάμενοι νά συμβιώσουν μέ τούς βαρβάρους αὐτούς, πού τούς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνά τούς αἰῶνες ἐνεργοῦσε στούς Ἰσραηλίτες καί στούς χριστιανούς, πού δέν μετανοοῦσαν γιά τίς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τά Σόδομα, ὁ  Ἑλληνισμός τῆς Ἀνατολῆς, τό Βυζάντιον.

Αὐτά ὅλα μέ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καί σκεφτόμουνα, τάχα θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός αὐτήν τήν ἀσύλληπτον συμφοράν; Ἐπηκολούθησε σιωπή γιά ἀρκετή ὥρα. Στή συνέχεια, ἔθεσα τό ἐρώτημα· Πατέρες ἅγιοι καί ἀδελφοί, φαντάζεσθε σεῖς, πώς θά ἀνεχθεῖ ὁ Κύριος τίς μουσουλμανικές δαιμονικές θυσίες, ἀντί τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ἕνας ἡσυχαστής μοῦ ὑπενθύμισε τήν περίπτωση τοῦ ἀσκητοῦ πού, μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στήν ἁγία Πρόθεση ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουροῦνα μέ τά νεογνά της καί ἄρχισε νά κλαίει καί νά ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη Ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ λέγει· Ἀββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτό πού εἶδες, εἶναι πιό εὐάρεστον στόν Κύριον ἀπό τήν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, πού λειτουργοῦσαν; Καί ὁ Ἄγγελος ἐγένετο ἄφαντος.

Ἡ συζήτηση κράτησε περισσότερον ἀπό δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστές ἀνεχώρησαν καί μοῦ ἐτόνισαν νά εὐχαριστῶ τόν Κύριον γιά ὅσα ἐπιτρέπει νά γίνωνται ἐξ ἀγάπης καί γιά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καί νά μή παρασύρομαι συναισθηματικῶς ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλά νά εἰσδύω στήν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Κι ἔμεινα μόνος…

Μέσα στόν συγκλονισμό μου γιά τήν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας, τόν κλαυθμόν καί τούς στεναγμούς μου πρός τόν πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, ἄρχισα νά μελετῶ ὅσα εἶπαν μέ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι ἐρημῖτες καί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί νά ἀναλύω λογικῶς τούς ἰσχυρισμούς τους. Παρ’ ὅτι καμμιά ἀνησυχοῦσα φωνή δέν ἀκούεται, ὅμως, κάποια σποραδικά δημοσιεύματα πρό μηνῶν στόν γρηγοροῦντα «Ὀρθόδοξον Τύπον» ἤρχοντο νά ἐπαληθεύσουν σχεδόν τούς ἰσχυρισμούς τῶν φίλων μου ἡσυχαστῶν. Καί μάλιστα κάποια δημοσιεύματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν, πάλιν στόν «Ο.Τ.» ἀπό σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καί συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μέ πειστικά ἐπιχειρήματα κατέληγαν στά ἴδια συμπεράσματα, πού ἐβασίζοντο σέ ἀντικειμενικά στατιστικά στοιχεῖα.

Ἀλλά τό σκάνδαλον εὑρίσκεται στήν σιωπήν τῶν κοινῆς πληροφορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων μαζικῆς ἐνημερώσεως. Ὅμως, ὅσον καί ἄν φαίνεται περίεργη ἡ βαθειά σιγή ἐπί ἑνός βοῶντος ἐθνικοῦ κινδύνου, τό φαινόμενον δέν εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περί σχεδόν καθολικῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων. Καί εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιεῖται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ. Ἰδού ἡ ἀπόδειξη·

Ὅταν ὁ Θεός εἶχεν ἀποφασίσει τόν Κατακλυσμόν, μέ τό αἰτιολογικόν «οὐ μή καταμείνῃ τό πνεῦμα μου εἰς τούς ἀνθρώπους τούτους, διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας», ἔδωκεν ἐντολήν στόν δίκαιον Νῶε νά κατασκευάσει τήν Κιβωτόν. Εἰργάζοντο οἱ τεχνῖτες ἐπί ἕνα χρόνον. Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες ἁμαρτωλοί τήν κατασκευαζομένην Κιβωτόν καί τόν σκοπόν, πληροφορούμενοι, ἔλεγαν· καί τί κάνουμε ὥστε νά πνιγοῦμε; Καί ὅταν οἱ Ἄγγελοι εἶπαν στόν δίκαιον Λώτ νά εἰδοποιήσει τούς συγγενεῖς του, γιατί θά ἔρριχναν φωτιά νά κάψουν τά Σόδομα, ὅλην τήν Πεντάπολιν, οἱ συγγενεῖς του γελοῦσαν μέ τόν γέροντα· καί τί κάνουμε, ὥστε νά μᾶς κάψει ὁ  Θεός;

Τό ἴδιο συμβαίνει καί τώρα, σέ κάποιο μέτρο· τό σύνδρομο τῆς πωρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δέν ἔγραψε γιά τόν ἐθνικόν κίνδυνον μέ ἐξαίρεση τήν πολύτιμη ὀρθόδοξη ἔπαλξη, τόν «Ὀρθόδοξον Τύπον», πού, καί μόνον γιατί ἀπό ἕνα χρόνο σχεδόν σαλπίζει, τό σάλπισμα τῆς μετανοίας, ἀξίζει τόν ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐκ Θεοῦ δικαίαν μισθαποδοσίαν.

Οἱ ἀπόψεις καί οἱ ἀπελπιστικές ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρημιτῶν, ὅσον καί ἄν δέν εἶναι ἀποδεικτικές, δέν στεροῦνται, ὅμως, σέ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σέ ἁπτά δεδομένα, ἕνα τῶν ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργούμενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς μετανοίας, σ’ ὅλην τήν Ἑλλάδα, παρά τίς ἐλάχιστες νησῖδες χριστιανικῆς ζωῆς καί ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικός λόγος «ἁμαρτίαι, ἔθνη ἐλαττονοῦσι», ἔχει πολλάκις ἐπαληθευθεῖ. Τρίτον, στήν δραστηριότητα τῆς ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται καί οἱ ἕνα ἑκατομμύριον ἐκτρώσεις κάθε τριετίαν· οἱ ὑπερτεροῦντες θάνατοι τῶν γεννήσεων· ναρκωτικά καί ἄλλες ἠθικές πληγές. Καί τέλος, τό κυριώτερον, εἶναι τά τρία σχεδόν ἑκατομμύρια τῶν νομιμοποιουμένων μουσουλμάνων, πού αὐξάνονται καί πληθύνονται μέ ταχύτατους ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, πού ἑρμηνεύει καί τίς ἀπόψεις τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν μουσουλμάνων ἐνεργούντων ὡς ὀργάνων ἀσυνειδήτων τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης ἀσυνείδητα ὄργανα —ὄχι ἀνεύθυνα, βεβαίως— εἶναι οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες μας, πού ὑποδέχονται τούς δεδηλωμένους ἐχθρούς τοῦ  Ἔθνους μας, γιά νά μή κατηγορηθοῦν, τάχα, ὡς ρατσιστές ἤ ἐθνικιστές.

Αὐτή ἡ καραμέλλα ἔχει πολύ πέραση στήν ἐποχή μας, μεταξύ τῶν ἐπιπολαίων καί ἀθέων, πού γίνονται καταγέλαστοι μέ τίς παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τό ἀλβανάκι» πέρυσι καί τώρα ἡ γερμανιδοῦλα τοῦ Βόλου, πού ἄν εἶναι διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπό τόν ἀλβανικόν ἀνθελληνικόν σωβινισμόν καί ἡ δεύτερη πιστεύει στό γερμανικό «οὔμπερ ἄλλες», τότε, στά χέρια των τό ἑλληνοχριστιανικόν σύμβολον, ἡ γαλανόλευκη μέ Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δέν εἶναι τιμή! Εἶναι ἀντίφαση.

Τώρα τό πρόβλημα, τό παμπρόβλημα, εἶναι ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κατά παραχώρηση Θεοῦ, γιά τήν ἀμετανοησία τῶν πιστῶν. Ὁπότε ἀβιάστως ἀνακύπτει ἡ ὑποχρέωση τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας νά κηρύξει μετάνοιαν στόν λαόν. Ἀλλοιῶς; «Ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε» (Λουκ. ιγ΄ 3). Τό γάρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα.